Από τη στιγμή που ο Μητσοτάκης ανήγγειλε τις εκλογές, επιβεβαιώθηκαν αυτά που όλοι θα όφειλαν να γνωρίζουν, αλλά κατά τα αναμενόμενα τα αγνοούν.

Κατά προφανή τρόπο, η ανακοίνωση της ημερομηνίας των εκλογών διαμόρφωσε ένα πολιτικό δεδομένο. Τα πράγματα έγιναν συγκεκριμένα, όλοι τρέχουν προς τις κάλπες και όποια σχετική συζήτηση διεξάγεται, έχει στόχο, χρονικό ορίζοντα και εκφράζει την όποια στρατηγική επιδίωξη.

Αναγκαστικά, η παράμετρος αυτή έχει και άμεσες πολιτικές επιδράσεις. Αλλιώς απαντούν (όσοι απαντούν) στις δημοσκοπήσεις με δεδομένες τις εκλογές και αλλιώς όταν αυτές είναι άγνωστο πότε θα γίνουν. Οι συσπειρώσεις ανεβαίνουν και οι τάσεις αυτές κάτι δείχνουν (προς το παρόν, και μόνο η αναγγελία των εκλογών έδωσε κάποιες μονάδες στη ΝΔ και περιόρισε τις απώλειες της, οι οποίες μετρήθηκαν μετά το δυστύχημα της 28η Φεβρουαρίου, αλλά σε χρόνο «μετέωρο»).

Το θέμα όμως έπειτα από όλα αυτά είναι τι συζητάμε εν όψει εκλογών.

Κατά παράδοξο τρόπο, την ημερήσια διάταξη καθόρισε τις προηγούμενες ημέρες ο Ανδρουλάκης με τις ακροβατικές του προτάσεις και τους όρους που έθεσε για το ποιος (δεν) θα είναι Πρωθυπουργός. Παρά το κάπως αλλοπρόσαλλο του πράγματος, το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε έτσι στο επίκεντρο, δίχως όμως εμφανή οφέλη – τα οποία πάντως κατά πληροφορίες δεν θα πρέπει να αποκλείσει κανείς, σύμφωνα με τους δημοσκόπους.

Είναι όμως αυτό πραγματικό θέμα προεκλογικής αναζήτησης; Πώς δεν θα είναι Πρωθυπουργός ο ενδεχόμενος νικητής των εκλογών;

Είναι θέμα συζήτησης που αφορά κάποιον, το δάνειο του Παπαθανάση και το σπίτι του Ραγκούση;

Τα έχουν λύσει όλα τα άλλα και μας ενδιαφέρουν αυτά;

Και είναι τέλος πάντων όλοι τόσο θυμωμένοι και αγανακτισμένοι, που αρκεί σπίθα για να γίνει η χώρα Κούγκι – που έλεγε και αλησμόνητος πρώην συγκυβερνήτης του Τσίπρα;

Είναι δυνατόν να μην έχει αντιληφθεί κανείς ότι μία σημαντική μερίδα πολιτών, όποιον πολιτικό προσανατολισμό και αν έχουν, τείνουν να αδιαφορήσουν γι’ αυτές τις εκλογές, αν οι διεκδικητές της ψήφου επιμείνουν σε αυτές τις λογικές και πρακτικές;

Πόση προσπάθεια θέλει για να κατανοήσει κάποιος, που ισχυρίζεται μάλιστα ότι θέλει να κυβερνήσει, ποια είναι τα προβλήματα που απασχολούν τον κόσμο; Ποιος δεν γνωρίζει ότι κρίσιμη μερίδα των ψηφοφόρων «καίγεται» για την ακρίβεια, για το εντεινόμενο στεγαστικό ζήτημα (που τείνει να γίνει πρόβλημα), την ημιδιαλυμένη Παιδεία, την μορφή που παίρνουν οι εργασιακές σχέσεις και η αγορά εργασίας εν γένει και πάντως για όλα αυτά που απασχολούν όποιον ζει και εργάζεται σε αυτή τη χώρα και δεν τα έχει όλα λυμένα; (όσοι τα έχουν είναι λίγοι και δεν καθορίζουν τα εκλογικά αποτελέσματα). Κυρίως δε, ποιος μπορεί να απαντήσει σε όλα αυτά με τρόπο πειστικό και όχι με αερολογίες, εξαλλότητες και νέου τύπου υποσχέσεις που δεν επαρκούν ως λύσεις ούτε για πρωτοβάθμια εξίσωση. Τι θα γίνει τέλος πάντων με αυτήν την έρημη τη χώρα, που βολοδέρνει εδώ κι εκεί και πρέπει επιτέλους να αποκτήσει έναν προορισμό και ένα στόχο.

Δυστυχώς, όσο αυτά θα συνεχίζονται έως τις εκλογές και όσο δεν θα γίνεται κάποια συζήτηση εντός θέματος, θα μεγαλώνει η απειλή μίας διαπίστωσης: ότι η κρίση στην οποία βρισκόμαστε εδώ και δέκα και πλέον χρόνια, δεν έχει τελειώσει. Αντιθέτως, έχει διαμορφώσει αντιλήψεις και συνθήκες, οι οποίες ευνοούν την συνεχή αναπαραγωγή της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News