Επειτα από μια αναστολή δραστηριοτήτων λόγω πένθους, η πολιτική τάξη της χώρας επανήλθε στους, ας πούμε, κανονικούς ρυθμούς και οι πολιτικοί αρχηγοί έπεσαν με τα μούτρα στις τοξικές και τυφλές αντιπαραθέσεις.

Το φιτίλι άναψε με το τέχνασμα του Νίκου Ανδρουλάκη, ο οποίος υπό όρους, προϋποθέσεις και πολλά «αν και εφόσον», είπε ότι θα συμμετάσχει μετεκλογικά σε μια κυβέρνηση και θα προτείνει ένα πρόσωπο-έκπληξη για τη θέση του Πρωθυπουργού. Ξέσπασε φασαρία, άρχισαν να λέγονται διάφορα, κάποιοι μίλησαν για αντιθεσμικές πρακτικές και επιδιώξεις, αλλά όλα αυτά είναι μάλλον υπερβολικά. Το βασικότερο πρόβλημα σε αυτά που λέει ο Ανδρουλάκης εδώ και καιρό, είναι ότι πρέπει να βγαίνουν στη συνέχεια διάφοροι δικοί του και να τα διευκρινίζουν, να τα ερμηνεύουν, να τα ανασκευάζουν. Αν χρειάζεται να εξηγείς συνεχώς αυτά που λες, κάποιο πρόβλημα έχει το μήνυμα.

Το θέμα εν όψει εκλογών είναι όμως ευρύτερο.

Εχει να κάνει με την ευκολία με την οποία η πολιτική συζήτηση εκτροχιάζεται και οδηγείται σε ασύμμετρες συγκρούσεις και ατυχείς συγκρίσεις.

Ενα χαρακτηριστικό δείγμα (μήπως και μια πρόγευση για όσα θα ακολουθήσουν;) ήταν ο άτυπος διάλογος μεταξύ Μητσοτάκη και Τσίπρα το απόγευμα της Δευτέρας.

Είπε ο Πρωθυπουργός στη Λαμία: «Πιστεύω ακράδαντα ότι στη χώρα μας οι σταθερές κυβερνήσεις που απολαμβάνουν κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, αποτελούμενες από ένα κόμμα αλλά όχι μόνο από ένα χρώμα –το τονίζω αυτό– είναι οι πιο κατάλληλες, είναι οι πιο δοκιμασμένες και αυτές που μπορούν, τελικά, να εξασφαλίσουν ότι η χώρα θα κινηθεί πολύ γρήγορα στον δρόμο τον οποίο έχουμε χαράξει».

Για όποιον διαθέτει τα στοιχειώδη αντιληπτικά εργαλεία, αυτό σημαίνει πολύ απλά κάτι που έχουμε ήδη δει από τον Μητσοτάκη και που το έχει πει χίλιες φορές. Αξιοποιεί στελέχη από όλους τους πολιτικούς χώρους και δεν είναι κρυφό. Από τον Πιερρακάκη και τον Χρυσοχοΐδη έως τον Σκέρτσο, τον Γεραπετρίτη και τον Τσιόδρα.

Ομως ο Αλέξης Τσίπρας «είδε» σε αυτήν την αναφορά σε «πολύχρωμες» κυβερνήσεις αυτό: «Μάλλον περιγράφει αυτό που λέμε κυβερνήσεις-κουρελού, δηλαδή να κλέψει βουλευτές από άλλα κόμματα. Αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει όρο και προϋπόθεση για βιώσιμη κυβέρνηση μακράς πνοής. Μπορεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη να έχει μακρά εμπειρία και παράδοση σε αποστασίες, αλλά δεν μπορεί αυτό να είναι το μέλλον της χώρας».

Ποιος το λέει αυτό το πολλαπλώς ανιστόρητο όμως; Το λέει ένα πρόσωπο που παρέμεινε στη θέση του Πρωθυπουργού το 2019, όταν ο Καμμένος αποχώρησε λόγω Πρεσπών και η μισή κοινοβουλευτική του ομάδα προσχώρησε («αποστάτησε», θα έλεγε κάποιος) στον ΣΥΡΙΖΑ. Βασίλης Κόκκαλης, Ελενα Κουντουρά, Τέρενς Κουίκ – ο οποίος ορκίστηκε βουλευτής στη θέση του Θανάση Παπαχριστόπουλου που παραιτήθηκε και αμέσως έγινε ΣΥΡΙΖΑ. Λίγο αργότερα ο Καμμένος είχε πει το γνωστό: «Πώς να ρίξω την κυβέρνηση, με τους βουλευτές μου που είχαν όλοι αγοραστεί; Οι βουλευτές μου περάσανε όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ».

Με απόσταση και δίχως να προσχωρήσει, στήριζε την κυβέρνηση ο Σπύρος Δανέλλης του Ποταμιού, ο οποίος στη συνέχεια ατύχησε ως υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ και στις ευρωεκλογές και στις εθνικές εκλογές του 2019.

Το γκρουπ των αποστατών είχε εκείνη την εποχή συμπληρωθεί από τη Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου, η οποία εγκατέλειψε την Ενωση Κεντρώων για χάρη του Αλέξη Τσίπρα.

Ακούγεται λοιπόν τουλάχιστον παράδοξο το να μιλάει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με τέτοια ευκολία για αποστασίες και κυβερνήσεις-κουρελού, λησμονώντας τα δικά του κατορθώματα. Είναι πολλοί εκείνοι που δεν τα λησμονούν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News