Φίλος των παρελάσεων, ιδίως των στρατιωτικών, δεν υπήρξα ποτέ. Εχω όμως έναν φίλο ο οποίος, αντιθέτως με μένα, αγαπά να πηγαίνει στις παρελάσεις των εθνικών επετείων μας. Δεν είναι πολεμοκάπηλος. Ούτε κι εγώ, όμως, είμαι τού «τι τα θέλουμε τα όπλα, τα κανόνια, τα σπαθιά». Ας πούμε ότι έχουμε και οι δύο κάποιους ιδιαίτερους λόγους, πιθανώς με ρίζες στον ψυχισμό, στις παραστάσεις και τις εμπειρίες μας από δρόμους παλιούς…

Το Σάββατο όμως, στη μεγάλη στρατιωτική παρέλαση για την 25η Μαρτίου στην Αθήνα, οι αντιθέσεις μας συναντήθηκαν. Εμείς, όχι. Αυτός ήταν εκεί, στο Σύνταγμα. Εγώ μπροστά στην τηλεόραση, στο σπίτι μου. Δεν ανταλλάξαμε κουβέντα, ούτε πριν ούτε μετά. Ενας κοινός φίλος, που μάλλον γέρνει προς τη δική μου πλευρά, μου μετέφερε την αποκάλυψη που ένιωσε φέτος ο άλλος. Και που –ω του θαύματος– την ένιωσα και εγώ. Οπως και πολύς κόσμος εκεί, νομίζω.

Ενα αίσθημα φιλοπατρίας. Κάτι μέσα μας, σαν αντίβαρο θαρρείς στην απογοήτευση και τον πόνο από την τραγωδία των Τεμπών. Ο κόσμος δείχνει να βλέπει πολύ θετικά την αλλαγή της αμυντικής πολιτικής της χώρας. Και να αναγνωρίζει συνάμα ότι το εξοπλιστικό πρόγραμμα της Ελλάδος είναι ένα σημαντικό βήμα προς τη θωράκιση της ασφάλειάς της σε πολύ δύσκολους καιρούς γεωστρατηγικών αλλαγών και δύσκολων ισορροπιών.

Νιώθει πιο ασφαλής που έχει εκσυγχρονιστεί ο στρατός, αλλά και που έχουμε τον αμερικανικό και τον γαλλικό στόλο στα δικά μας νερά. Τέτοιες «παρουσίες» σε άλλες εποχές όχι πολύ μακρινές, θα ήταν για μας casus belli στους δρόμους, στις πλατείες και έξω από τις πρεσβείες των συμμάχων.

Είδαμε στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου τα νέα αποκτήματα. Οπως π.χ., τα τεθωρακισμένα οχήματα μάχης Marder 1A3, από τη Γερμανία – περισσότερες … ενισχυτικές λεπτομέρειες δεν είμαι εις θέσιν να δώσω. Αλλά οι πιο ισχυρές εικόνες ήταν εκείνες όταν πέταξαν χαμηλά, πάνω από την Ακρόπολη τα πολεμικά Rafale, Mirage 2000-5, ενώ για πρώτη φορά έγιναν διελεύσεις μαχητικών F-16 .

Την ίδια στιγμή, συνειδητοποιούσαμε και μια πτυχή της λεγόμενης «Διπλωματίας των Σεισμών», που ποτέ δεν φανταζόμασταν: Μιλάμε για την πράγματι εκπληκτική κίνηση του Ερντογάν και του Τσαβουσογλου να στείλουν στον Μητσοτάκη ο πρώτος, στον Δένδια ο δεύτερος συγχαρητήρια τηλεγραφήματα για την Εθνική Επέτειο της 25ης Μαρτίου στην Ελλάδα, που όπως όλοι ξέρουμε είναι η επέτειος της ανεξαρτησίας την από τον επί 400 χρόνια ζυγό της Τουρκοκρατίας!

Δεν ισχυρίζεται κάποιος ότι γίναμε ξαφνικά κολλητοί – όσο η Κύπρος είναι κατεχόμενη, και η Τουρκία δεν εγκαταλείπει τις αναθεωρητικές της διεκδικήσεις, αυτό αποκλείεται. Αλλά, είναι μια πολύ σημαντική εξέλιξη έπειτα από ένα τόσο γερό, αλλά και τόσο ολέθριο για τον τουρκικό λαό ταρακούνημα του Εγκέλαδου.

Οταν ο φίλος που ήταν το Σάββατο στο Σύνταγμα και στα πέριξ μας μετέφερε ότι «εδώ και 20 χρόνια πηγαίνω στις παρελάσεις, και για πρώτη φορά είδα τόσο κόσμο εκεί, αλλά και τόσο ισχυρή συναισθηματική συμμετοχή», εκείνο που ήθελε να πει, και εκείνο που καταλάβαμε εμείς, ήταν ότι για πρώτη φορά αναδύθηκε τόσο έντονα, και χωρίς εθνικιστικές ακρότητες, αυτό το αίσθημα της φιλοπατρίας.

Η βάση για ακομπλεξάριστο πατριωτισμό απορρέει και από τη συνειδητοποίηση ότι ο αναθεωρητισμός (που τόσο εύκολα έπαιξε και ίσως ξαναπαίξει η Τουρκία) δεν μπορεί να αφεθεί έτσι, αδέσποτος, επικίνδυνος και τοξικός.

Ο πιο αριστερός της παρέας, από εκείνην την ωραία γενιά της ανανεωτικής ιδεολογίας, όχι της δογματικής, της πάλαι ποτέ περίκλειστης Σοβιετίας, μας λέει ότι αυτό το αίσθημα της φιλοπατρίας που νιώθει τώρα, πριν από κάποια χρόνια δεν το είχε.

Και πώς αναδύεται τώρα, λοιπόν; τον ρωτήσαμε. Ακαριαία και ακριβής η απάντησή του: Oλα τα γεγονότα που έχουν συμβεί υπογείως τα τελευταία χρόνια, τόσο στην Τουρκία όσο και στον πόλεμο του Πούτιν στη Ρωσία, μας έχουν βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε ότι η εθνική άμυνα, όσο και αν κοστίζει σε χρήμα, είναι κάτι πολύ σοβαρό, κάτι που οι παλιοί αριστεροί δεν το λέγανε ποτέ. «Το κάνανε αβαβά!».

Δεν ξέρω εάν αυτό που εισέπραξαν ή και ένιωσαν πολλοί, αυτές τις μέρες της εθνικής επετείου, μπορεί να ερμηνευτεί και ως ψήφος εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση, που στα Τέμπη απώλεσε μεγάλο μέρος της. Ο Γιώργος Λιγνός, ένας φίλος διανοούμενος, της Αριστερής Οχθης, που ευτυχώς ουδέποτε ενέδωσε ή υπηρέτησε δογματισμούς, και πάντα βλέπει τα πράγματα και από μια οικονομική σκοπιά, θα νιώσει δικό του το αίσθημα της φιλοπατρίας, με την έννοια ότι «και με δικά μου λεφτά έγιναν αυτές οι μεγάλες επενδύσεις στην άμυνα, εμείς πληρώσαμε ακριβώς γιατί θέλουμε να έχουμε καθαρή και ήσυχη την συνείδηση ότι έγινε αυτό που πρέπει».

Είναι, όμως, ικανή και αναγκαία αυτή η συνθήκη για να αντιστραφεί το αρνητικό κλίμα και να εξασφαλίσει τη νίκη ο Μητσοτάκης; Η απάντηση απλή: Δεν ξέρουμε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News