Μας σοκάρει που δύο τρένα βρέθηκαν να κινούνται αντίθετα στις ίδιες ράγες. Δικαίως μας σοκάρει.

Δεν μας σοκάρει όταν βλέπουμε αυτοκίνητο να «πατάει» τη διπλή διαχωριστική γραμμή και να βγαίνει με μεγάλη ταχύτητα στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας για να προσπεράσει, ακόμη και σε σημεία χωρίς ορατότητα.

Μας σοκάρει που ο σταθμάρχης ολιγώρησε, αδιαφόρησε, πάντως αλλού είχε το μυαλό του, και έστειλε το ένα τρένο πάνω στο άλλο.

Δεν μας σοκάρει όταν βλέπουμε αυτοκίνητο ή μηχανάκι να περνάει με κόκκινο ή να κινείται με ταχύτητα στη λωρίδα έκτακτης ανάγκης (ΛΕΑ).

Μας σοκάρουν οι 57 νεκροί στη σύγκρουση των τρένων – και έτσι πρέπει.

Δεν μας σοκάρουν πια οι 1.200 νεκροί από τροχαία κάθε χρόνο.

Υπάρχουν συμπεριφορές, γεγονότα, αριθμοί που τις/τους έχουμε συνηθίσει. Ακόμη και αν κάποτε μας εξόργιζαν, σήμερα πια έχουμε συμβιβαστεί μαζί τους. Έχουμε παραδοθεί, τα δεχόμαστε σαν φυσιολογικά, σαν «κανονικά». Όχι μόνο στον δρόμο και την οδήγηση…

Υπάρχουν συμπεριφορές που ακόμη μας εκπλήσσουν, μας εξοργίζουν, αντιδρούμε, αντιστεκόμαστε. Όσο πάνε και λιγοστεύουν…

Υπάρχουν και αυτά που μας βγάζουν από τα ρούχα μας ενίοτε, αλλά μόνο στους άλλους. Όταν βρεθούμε στην «πίεση» ή στην «ανάγκη», τα κάνουμε και εμείς (και προφανώς εξοργίζουμε τους άλλους)…

Υπάρχει μια υποκρισία, που δεν αφορά μόνο τους πολιτικούς μας (από τους οποίους πολύ σωστά έχουμε περισσότερες απαιτήσεις, εφόσον αποφασίζουν για τη ζωή μας, αλλά ποιος αποφασίζει για τη δική τους;). Είναι υποκρισία που πηγάζει από την  κουλτούρα και την ιδιοσυγκρασία μας ως άτομα και κοινωνία.

Με δυο λόγια είναι: «οι άλλοι». Εκείνοι τους οποίους επικρίνουμε, ο γείτονας που πάντα ενοχλεί, ο κάθε ένας και καθεμία που «δείχνουμε», στηλιτεύουμε, καταγγέλλουμε. Και ας κάνουμε τα ίδια, ή περίπου τα ίδια. Μας ενοχλεί, βεβαίως, όταν εκείνος «δείχνει» εμάς. Γιατί πάνω απ’ όλα είναι το «εγώ».

Για το «εγώ» μας και μόνο διεκδικούμε ασυλία και ατιμωρησία – αναζητούμε τον γνωστό να μας σβήσει την κλήση ή τον δήμαρχο/βουλευτή να «μιλήσει» για το πρόστιμο στην εφορία ή την πολεοδομία. Αντίθετα, για τους «άλλους» ζητούμε παραδειγματική τιμωρία. Είμαστε είτε «εισαγγελείς» είτε αυτοκηρυσσόμενοι «αθώοι» – δόξα και τιμή στα social media που μας δίνουν καθημερινά το πεδίο να το αναδεικνύουμε…

Λένε ότι φταίει ο καλός καιρός της Ελλάδας. Ότι αυτός μας κάνει τόσο «εγωιστές» και «εαυτούληδες» στα όρια της συλλογικής κοινωνιοπάθειας. Βρήκαμε, δηλαδή, και το άλλοθι, βρήκαμε το αρνητικό σε κάτι τόσο θετικό. Αλλά δεν έχει σημασία, γιατί είναι βολικό και κάνει τη δουλειά του: φταίει ο καλός καιρός που είμαι έτσι, δεν φταίω εγώ…

«Τρελαινόμαστε», δικαίως, με το δυστύχημα στα Τέμπη όταν σκεφτόμαστε ότι στο τρένο θα μπορούσαν να είναι τα δικά μας παιδιά. Δεν ήταν, όμως. Ήταν τα παιδιά άλλων. Γι’ αυτό και, όσο και αν σοκαριστήκαμε και στενoχωρηθήκαμε, σύντομα θα το ξεχάσουμε και αυτό. Όπως ξεχάσαμε και τα άλλα, άλλων, στα Τέμπη και αλλού…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News