Ο κόσμος όπως άρχισε να διαμορφώνεται μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία πριν από περισσότερο από έναν χρόνο, έχει εισέλθει σε μια αχαρτογράφητη περιοχή μετά την επίσκεψη του κινέζου προέδρου στο Κρεμλίνο. «Ο Πούτιν και ο Σι ίδρυσαν στην πραγματικότητα την Πέμπτη Διεθνή, μετά τις τέσσερις που ιδρύθηκαν από τα μέσα του 19ου έως τα μέσα του  20ού αιώνα, προκαλώντας τη Δύση, τον αμερικανό πρόεδρο Τζο Μπάιντεν, τους Ευρωπαίους, τον Τετραμερή Διάλογο για την Ασφάλεια (QUAD) μεταξύ της Ινδίας, της Ιαπωνίας, της Αυστραλίας και των ΗΠΑ, και τη συμμαχία ασφαλείας ανάμεσα στην Αυστραλία, τη Βρετανία και τις ΗΠΑ (ΑUKUS)» γράφει σε ανάλυσή του ο Τζάνι Ριότα, αρθρογράφος της La Repubblica.

Εξηγεί ότι το εύθυμο κλίμα της συνόδου στη Μόσχα –ο Σι θεωρεί τον Πούτιν φίλο, ενώ ο ρώσος πρόεδρος τού δωρίζει παγωτά για τα γενέθλιά του– το επιμελήθηκαν διπλωμάτες και επικοινωνιολόγοι, με στόχο να μεταδώσουν «την αίσθηση δύο δυνάμεων που στέκονται γαλήνια απέναντι στο μέλλον».   

Προβλέπει, μάλιστα, πως παρότι οι δυνάμεις του Πούτιν αιμορραγούν στα χαρακώματα του Μπαχμούτ, αναμένοντας ανίσχυρες την έναρξη της εαρινής αντεπίθεσης του Κιέβου, ενώ ο Σι παρακολουθεί ανήσυχος τα κράτη του Ειρηνικού, περιλαμβανομένης και της φιλειρηνικής Ιαπωνίας, να επανεξοπλίζονται φοβούμενα μια κινεζική επίθεση στην Ταϊβάν, οι δύο ηγέτες δεν πρόκειται να διαλύσουν τη Διεθνή τους.

Ο Σι προωθεί το ειρηνευτικό του σχέδιο, ενώ ο Πούτιν το εγκρίνει, καθώς γνωρίζει πως ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι δεν πρόκειται να το αποδεχτεί, επειδή δεν προβλέπεται η αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων από τα κατεχόμενα ουκρανικά εδάφη. Ως αντάλλαγμα για την αναγνώριση του Σι ως αυτού που διατηρεί τις ισορροπίες στη διεθνή σκηνή, ο ρώσος πρόεδρος διεκδικεί επενδύσεις στην απομονωμένη από τις κυρώσεις χώρα του, στο πλαίσιο μιας σχέσης υποταγής, αντίστροφης, όμως, συγκριτικά με την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, με την Κίνα να κατέχει, πλέον, τη θέση της ΕΣΣΔ και τη Ρωσία τη θέση της Κίνας.

Το μήνυμα ισχύος και ενότητας των δύο προέδρων απευθύνεται κυρίως σε όσους από τους ευρωπαίους πολίτες έχουν κουραστεί από τον πόλεμο στην Ουκρανία, με την ελπίδα ότι θα αρχίσουν να ασκούν πιέσεις στις κυβερνήσεις τους για απεμπλοκή από τη σύρραξη. Απευθύνεται, όμως, και στις ΗΠΑ, με την ελπίδα ότι μετά τις προεδρικές εκλογές του 2024 στον Λευκό Οίκο δεν θα βρίσκεται ο Τζο Μπάιντεν, αλλά ο Ντόναλντ Τραμπ ή, έστω, κάποιος διατεθειμένος να εξετάσει σοβαρά το ενδεχόμενο αλλαγής της αμερικανικής στάσης απέναντι στον πόλεμο.

O Τζάνι Ριότα εξηγεί ότι μέσω της Πέμπτης Διεθνούς του Σι και του Πούτιν επιδιώκεται να ανατραπεί το παγκόσμιο στάτους κβο, όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, μέσω της περιθωριοποίησης της Ουάσινγκτον, των Βρυξελλών, του Τόκιο και της Καμπέρα και της υπαγόρευσης των πολιτικών, διπλωματικών, οικονομικών και στρατιωτικών κανόνων στον πλανήτη. «Χρειάζονται, λοιπόν, αποικίες, συμμαχίες, συμφωνίες, πέρα από το πρόγραμμα One Belt, One Zone του Πεκίνου, πέρα από την κινεζική Global Developement Initiative, πέρα από τις περιπέτειες του Πούτιν στη Συρία, στην Αφρική, στην Ανατολική Ευρώπη» σημειώνει ο ιταλός αρθρογράφος.

Η διπλωματική συμφωνία για εξομάλυνση των σχέσεών τους, στην οποία κατέληξαν η σουνιτική Σαουδική Αραβία και το σιιτικό Ιράν χάρη στην κινεζική παρέμβαση, καθιστά αυτομάτως το Πεκίνο αξιόπιστο διαμεσολαβητή στη διεθνή σκηνή. Και πολλές αναπτυσσόμενες χώρες που, καλώς ή κακώς, δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την τύχη της Ουκρανίας, καλούνται να αντιμετωπίσουν τα δικά τους προβλήματα, όσον αφορά την ανάπτυξη και την ειρήνη στη μετά Covid εποχή, ακούγοντας μάλιστα καθηγητές από τα καλύτερα αμερικανικά και ευρωπαϊκά πανεπιστήμια να είναι έτοιμοι να εξηγήσουν πώς η Κίνα και η Ρωσία κατά βάθος δεν είναι χειρότερες από τις δημοκρατίες. «Η σύνοδος Σι – Πούτιν έχει αυτόν τον απώτερο στόχο, να δώσει νομιμότητα στον πόλο των αυταρχικών χωρών, την Πέμπτη Διεθνή που ιδρύθηκε χθες με τελετές, φανφάρες και μεγαλοπρέπεια», συνοψίζει ο Ριότα.

Οσον αφορά την τελική έκβαση, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη, καθώς η Δύση είναι σε θέση να αντιδράσει. Η ανανεωμένη και διευρυμένη (λόγω της επικείμενης ένταξης της Σουηδίας και της Φινλανδίας) Βορειοατλαντική Συμμαχία, οι κινήσεις στον Ειρηνικό Ωκεανό με στόχο τον περιορισμό της κινεζικής ηγεμονίας στην περιοχή, η διαρκής και βίαιη καταστολή των αντιφρονούντων στη Ρωσία και στην Κίνα προσφέρουν ευκαιρίες στη Δύση για να κερδίσει ξανά τις τρίτες χώρες.

«Ο Βλαντίμιρ Πούτιν και ο Σι Τζινπίνγκ επιβεβαίωσαν χθες ότι ο αιώνας μας, ο οποίος ορίστηκε από τον Κισόρ Μαχμπουμπάνι, ακαδημαϊκό από τη Σιγκαπούρη, ως ο “Αιώνας της Ασίας”, θα είναι μια εποχή ολοκληρωτισμού, χωρίς ελευθερία. Δεν είναι πολύ αργά να τους διαψεύσουμε» καταλήγει ο ιταλός δημοσιογράφος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News