Μετακόμισα πριν από λίγες μέρες. Είναι το 13ο σπίτι που αλλάζω στη ζωή μου, 14 με το πατρικό μου, τα τέσσερα από αυτά σε άλλες χώρες. Τα πράγματά μου με ακολουθούν αγόγγυστα σε όλες αυτές τις μετακινήσεις μου, πολλαπλασιάζονται και μαθαίνουν να συμβιώνουν με τους νέους τους συντρόφους, καινούργια αντικείμενα που γίνονται ακόμη περισσότερα καθώς στην πορεία από ένας γίναμε δύο, μετά τέσσερις, μετά τρεις.

Πριν φύγω από το παλιό σπίτι έκανα το απαραίτητο «ξεκαθάρισμα», δεν είμαι πολύ καλή σε αυτό, πρώτον μαζεύω κάποια πράγματα, διστάζω να τα αποχωριστώ. Δεύτερον έχω μια πολύ παράξενη αξιολόγηση των αντικειμένων, πολύ προσωπική.

Ολοι μας δεν έχουμε, όμως;

Θυμήθηκα τον πρώην σύζυγό μου· όταν έφτασαν στη Βαρσοβία τα πράγματα που είχα πακετάρει στην Ελλάδα για τη μεταφορική, στάθηκε έκθαμβος μπροστά στις κούτες και μου είπε: «Καλά, έστειλες στην άλλη άκρη της Ευρώπης βιβλία και δίσκους και πέταξες τα μαχαιροπήρουνα;».

Ναι, φυσικά.

Και τώρα στην τελευταία μετακόμιση εκνευρίστηκα όταν μια φίλη πακετάριζε προσεκτικά ένα ένα τα ποτήρια του ΙΚΕΑ. Σκεφτόμουν ότι είναι πολύ ευκολότερο να πας στο ΙΚΕΑ και να πάρεις έξι καινούργια, φτηνά και πανομοιότυπα με δισεκατομμύρια άλλα ποτήρια, παρά να πακετάρεις τα παλιά με πλαστικό που ενδεχομένως κοστίζει περισσότερο από τα ίδια.

Φτάνοντας στο καινούργιο σπίτι άνοιξα τα κουτιά και κουτάκια που έχουν μέσα χιλιάδες ετερόκλητα μικροαντικείμενα, τόσο αταξινόμητα που είναι αδύνατον να τα αποθηκεύσεις ανά είδος. Προσπάθησα να τα ξεχωρίσω. Εδώ τα κεράκια από τα παλιά γενέθλια, εκεί τα διακοσμητικά που δεν θα στολίσω ποτέ, παραδίπλα καρτούλες από δώρα, πιο πέρα τα καλώδια από τα παλιά τηλέφωνα (ΠΟΤΕ δεν ξέρεις)…

«Ποτέ δεν ξέρεις», είναι η σκέψη ανθρώπων είτε πάρα πολύ αισιόδοξων, είτε πάρα πολύ απαισιόδοξων. Ποτέ δεν ξέρεις ας πούμε αν θα ξαναέρθει στη μόδα το Motorola του 1998; Ή ποτέ δεν ξέρεις αν θα εξαφανιστούν από το πρόσωπο της γης τα smartphones και χρειαστεί να το χρησιμοποιήσεις;

Εν μέρει έχει να κάνει και με την αξία των πραγμάτων. Πω, αυτό τότε το είχα πληρώσει ένα σκασμό λεφτά, πώς να το πετάξω; Είναι λίγο σαν την τελευταία μπουκιά στο φαγητό: Εχεις σκάσει, αλλά τα παιδάκια στην Αφρική πεινάνε, πώς να μην τη φας;

Πολλοί από μας απλώς νομίζουμε ότι ξεφύγαμε από το κατοχικό σύνδρομο των γονιών μας. Στην πραγματικότητα το μεταλλάξαμε, το προσαρμόσαμε στην υπέροχη κοινωνία της κατανάλωσης, όπου τα πάντα μετριούνται με τη χρηματική και όχι με την πραγματική τους αξία.

Και μετά, είναι τα κλειδιά.

Ανοίγοντας τα κουτιά και κουτάκια, βρήκα άπειρα παλιά κλειδιά, σπιτιών, αυτοκινήτων, αποθηκών, μικρά, μεγάλα, σκουριασμένα, λυγισμένα, κάθε είδους και σχήματος και χρήσης κλειδιά.

Δεν θυμάμαι τι άνοιγαν τα περισσότερα από αυτά και φυσικά δεν θυμάμαι γιατί τα κράτησα. Μήπως και χρειαστεί να πάω να ανοίξω την αποθήκη του σπιτιού στο οποίο έμενα πριν από 15 χρόνια;

Η μνήμη είναι παράξενο πράγμα.

Χρειάζεται κάποιες φορές -ή για κάποιους από μας- απτές αποδείξεις γι’ αυτά που θέλεις να κρατήσεις σε αυτήν. Γι’ αυτό αγοράζεις το σομπρέρο-μινιατούρα στο ταξίδι σου στο Μεξικό, το οποίο εκεί δείχνει εξωτικό, ενώ στο σπίτι σου απλώς γελοίο. Και μπαίνει στο κουτάκι, μαζί με τις πυραμίδες-μινιατούρα και τον Πύργο του Άιφελ-μπρελόκ. Δίπλα στα αποκόμματα από τα παλιά εισιτήρια…

Η μνήμη χρειάζεται κουτιά και κουτάκια που κρατάς αποθηκευμένα για χρόνια και ένα πρωί τα ανοίγεις και οι αναμνήσεις ξεπηδούν από μέσα και σε περιτρυγυρίζουν, χαρούμενες ή όχι τόσο, γελάνε ή κλαίνε μαζί σου και χορεύετε όλοι μαζί για λίγο το χορό της νοσταλγίας πριν ξαναμπούν στα κουτιά και κουτάκια τους.

Η μνήμη χρειάζεται εκείνον το δίσκο που δεν θα ξανακούσεις ποτέ, σιγά μην στήσεις πικάπ, αλλά μόνο που τον βλέπεις, αρχίζει να «παίζει» στο μυαλό σου μαζί με εκείνην την πολύ συγκεκριμένη στιγμή. Δεν είναι κόλλημα στο παρελθόν· είναι επισκέψεις σε αυτό. Επειδή αυτό σε διαμόρφωσε.

Υπάρχουν άνθρωποι που διέρχονται της ζωής με μια βαλίτσα.

Δεν έχουν καμία σύνδεση με τα αντικείμενα, αλλάζουν σπίτια και ζωές χωρίς να πάρουν μαζί τους απολύτως τίποτε, πέραν των χρηστικών.

Η εμπειρία μου λέει ότι αυτοί οι άνθρωποι συνήθως με τον ίδιον τρόπο αντιμετωπίζουν και τους άλλους ανθρώπους.

Είναι πιο εύκολο να ζεις χωρίς πολλές αναμνήσεις, και κυρίως χωρίς τα συναισθήματα που σου προκαλούν.

Τι θα ήμασταν, όμως, χωρίς αυτές τις αναμνήσεις και χωρίς αυτά τα συναισθήματα που μας προκαλούν; Χωρίς το γέλιο και το κλάμα, χωρίς τους ανθρώπους που έγιναν καλά ή κακά φαντάσματα στη ζωή μας;

Διαπραγματεύτηκα με τον εαυτό μου για τα παλιά κλειδιά.

Ακουσα μέσα στο κεφάλι μου τις φωνές των φίλων μου, «αμάν, πέτα τα, τι μαζεύεις σκουπίδια;», τα κράτησα για λίγο στο χέρι μου και μετά βρήκα ένα άδειο κουτί.

Τα έβαλα μέσα.

Τα χρειάζομαι, αποφάσισα, για να ξεκλειδώνω πού και πού τις αναμνήσεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News