Δηλώνει ένας από τους εμπνευστές της ιδέας ότι ο Βλαντίμιρ Πούτιν πρέπει να δικαστεί από ειδικό δικαστήριο «για τα εγκλήματα που έχει διαπράξει κατά της ανθρωπότητας», ωστόσο αντιλαμβάνεται ότι αυτό το πρότζεκτ πρέπει να περιμένει λιγάκι. Ετσι, μάλλον αναγκαστικώς, προέχουν άλλα ζητήματα. Ωσπου να έρθει η ώρα του κολασμού για τον ρώσο πρόεδρο, ο δικηγόρος Λονδίνου και καθηγητής του University College Φίλιπ Σαντς ασχολείται με το Ντιέγκο Γκαρσία. Τι εστί Ντιέγκο Γκαρσία;  Δεν είναι ισπανός ή λατινοαμερικανός μπαλαδόρος της Premier League, αλλά ατόλη του Ινδικού Ωκεανού.

Ακριβέστερα, είναι μια από τις τελευταίες μικροσκοπικές αποικίες της Βρετανίας, όπου πλέον βρίσκονται μόνο αμερικανικά και βρετανικά στρατεύματα, διότι τους γηγενείς τούς εξεδίωξαν οι Βρετανοί. Το νησάκι βαφτίστηκε με εξωτικό για την περιοχή όνομα επειδή το σωτήριον έτος 1544 το ανακάλυψε ο πορτογάλος εξερευνητής Ντιέγκο Γκαρσία. Οντας στην κυριότητα των Βρετανών, εντάχθηκε στον Μαυρίκιο, ο οποίος αποτίναξε τον αποικιοκρατικό ζυγό το 1968. Οι Βρετανοί κράτησαν την ατόλη και την ενοικίασαν στους Αμερικανούς για να την κάνουν βάση, όπως και συνέβη.

Οι εκτοπισθέντες ιθαγενείς διασκορπίστηκαν στις Σεϋχέλλες και στον Μαυρίκιο, και το 2019 το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης τους δικαίωσε κρίνοντας παράνομα όσα έκαναν οι Βρετανοί. Ακολούθησε υποστήριξη του ΟΗΕ στην εν λόγω απόφαση, όμως το Λονδίνο σφύριξε και συνεχίζει να σφυρίζει αδιάφορα, καθώς δεν θεωρεί ότι δεσμεύεται από τη συγκεκριμένη ετυμηγορία.

Ολα τα παραπάνω εξιστορεί ο Σαντς σε πόνημα με μυθιστορηματικό ένδυμα και με τίτλο «Η τελευταία αποικία», βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε στην Ιταλία (παρακάτω η φωτογραφία του εξωφύλλου) και έδωσε την ευκαιρία στη Repubblica να συνομιλήσει με τον συγγραφέα.

Κάθε τόπος και ο Οδυσσέας του

Ο Σαντς γράφει για μία από τις εκτοπισθείσες ντόπιες, τη Λίζεμπι Ελιζέ, 20χρονη τότε και νιόπαντρη, έγκυο στο πρώτο παιδί της, νυν ώριμη γυναίκα που πλησιάζει τα 70 χρόνια ζωής. Αυτή είναι το κεντρικό πρόσωπο του έργου. Ο συγγραφέας κατάφερε να επισκεφθεί το νησάκι μαζί της, παρά το γεγονός ότι είναι στρατιωτική βάση. Περιέγραψε πόσο συγκινήθηκε η Ελιζέ από την επιστροφή στην πάτρια άμμο και στα σμαραγδένια νερά. «Οταν βγήκαμε στη στεριά, γέμισε τα χέρια της με άμμο, χάιδεψε τις φοινικιές και μετά άρχισε να καθαρίζει την εκκλησία και το νεκροταφείο, κτίρια εγκαταλειμμένα εδώ και πέντε δεκαετίες».

Ο Σαντς λέει στους Ιταλούς ότι ενδεχομένως κάτι να αλλάξει στη στάση της βρετανικής κυβέρνησης για το θέμα της ατόλης και πιθανώς να βρεθεί κάποια λύση στις επαφές που θα γίνουν με το πολιτικό προσωπικό του Μαυρικίου. Εφόσον η ατόλη απελευθερωθεί, ο δικηγόρος εκτιμά ότι κάποιοι από τους εκδιωχθέντες θα επιστρέψουν, όχι  όμως και όλοι οι απόγονοί τους. «Πάντως, το νησάκι διαθέτει τα πάντα: νερό, ηλιακή ενέργεια, μπόλικα ψάρια. Απλώς, πρέπει να ξαναχτίσουν τα υπέροχα αποικιακά κτίρια, που ερήμωσαν μέσα σε μισόν αιώνα»…

Λέει και κάτι άλλο ο Σαντς, που δεν τιμά τους συμπατριώτες του: «Οι ντόπιοι δεν είχαν δει λευκούς. Η Λίζεμπι είδε πρώτη φορά λευκό όταν της είπαν ότι έπρεπε να φύγει από το νησί σε λίγες ώρες, παίρνοντας μόνο μια βαλίτσα μαζί της. Αν οι κάτοικοι του Ντιέγκο Γκαρσία δεν είχαν σκούρο δέρμα, οι Βρετανοί δεν θα τους είχαν εκδιώξει».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News