Ο γυμνισμός στη θάλασσα είναι ένα ζήτημα που διαχρονικά άπτεται των προσωπικών και κοινωνικών αναστολών. Ελάχιστοι θα διαφωνήσουν ότι προσφέρει μια αναζωογονητική αίσθηση στην παραλία, όμως ταυτόχρονα ελάχιστοι είναι σε θέση να ξεπεράσουν τα ταμπού τους και να το επιχειρήσουν. Ακόμη και σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, με τις αμέτρητες παραλίες, μετρημένες είναι εκείνες που φιλοξενούν λουομένους χωρίς μαγιό.

Θα φανταζόταν κανείς ότι μια χώρα που φημίζεται για την κοινωνική πειθαρχία της, όπως η Γερμανία, το κεφάλαιο «δημόσιος γυμνισμός» θα αντιμετωπιζόταν με σκεπτικισμό, αν όχι με χλεύη. Και όμως, η απόφαση της πόλης του Βερολίνου να επιτρέψει στις γυναίκες τη γυμνόστηθη ηλιοθεραπεία στις δημόσιες πισίνες της δεν σόκαρε κανέναν, αναφέρει το ρεπορτάζ της Telegraph.

Ο γυμνισμός έχει συνδεθεί ιστορικά με τη χώρα της Ανατολικής Γερμανίας, όπου το κομμουνιστικό καθεστώς τον επέτρεπε, σε μια απόπειρα να δείξει στη διεθνή κοινότητα ένα προοδευτικό πρόσημο. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι και στη Δυτική Γερμανία, σε πόλεις όπως η Κολωνία και το Μόναχο, από τη δεκαετία του 1970 υπήρχαν σπα που επέτρεπαν στους θαμώνες τους να κυκλοφορούν με γενετήσια περιβολή.

Το Freikörperkultur –γνωστότερο με το ακρωνύμιο FKK, που μεταφράζεται ως «Κουλτούρα Ελεύθερου Σώματος»– έχει μακρά και καθιερωμένη ιστορία στη χώρα. Ξεκίνησε στα τέλη του 19ου αιώνα, ως μέρος του κινήματος Lebensreform («Μεταρρύθμιση της ζωής»), ένα είδος οιονεί χίπι συνόλου τάσεων στον τρόπο ζωής, που αποσκοπούσε στη βελτίωση της υγείας.

Το FKK ήταν, σε κάποιο βαθμό, εντυπωσιακά μπροστά από την εποχή του – προωθούσε τα ωμά και βιολογικά τρόφιμα, τα εναλλακτικά φάρμακα, τις θεραπείες με νερό, την απόρριψη του ποτού, του καπνού, των εμβολίων, και τον εναγκαλισμό του δημόσιου γυμνισμού.

Το κίνημα είχε ταχεία ανάπτυξη σε όλη τη χώρα: το πρώτο κλαμπ FKK ιδρύθηκε στο Eσεν το 1898. Μια αποκλειστική παραλία γυμνισμού ιδρύθηκε στο βόρειο γερμανικό νησί Σιλτ το 1920. Εξι χρόνια αργότερα, ο Αδόλφος Κοχ άνοιξε μια σχολή γυμνισμού στο Βερολίνο, η οποία προωθούσε τα γυμνά αθλήματα, παράλληλα με τη σεξουαλική υγιεινή.

Τη δεκαετία του 1930, το ναζιστικό καθεστώς απαγόρευσε την λειτουργία των κλαμπ, αλλά μετά το τέλος του πολέμου η τάση υπέρ του γυμνισμού άνθησε και πάλι, τόσο στην Ανατολική όσο και στη Δυτική Γερμανία. Η Ενωση για την Ελεύθερη Κουλτούρα Σώματος (DFK), που εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι σήμερα ως μέρος της Γερμανικής Ολυμπιακής Ομοσπονδίας Αθλητισμού, ιδρύθηκε στο Ανόβερο το 1949.

Η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας σχημάτισε το Κίνημα Ελευθερίας Σώματος του Προλετάριου, και έλαβε πλήρως υπόψη τις πιο σοσιαλιστικές, ταξικές πτυχές της γύμνιας (με την υποστήριξη του Κοχ), ενθαρρύνοντας την κουλτούρα του γυμνού, πέρα από τις παραλίες και τα πάρκα βόλεϊ, και στις ταινίες. Γυμνές σκηνές εμφανίζονται σε ταινίες της Ανατολικής Γερμανίας πριν από το Χόλιγουντ.

Η τάση συνεχίστηκε και μετά την επανένωση. Υπάρχουν εκατοντάδες κλαμπ FKK και παραλίες γυμνισμού σε όλη τη χώρα. Το Ρούγκεν, το μεγαλύτερο νησί της Γερμανίας στη Βαλτική, διαθέτει πέντε παραλίες γυμνισμού. Ο Αγγλικός Κήπος του Μονάχου έχει δύο μεγάλες περιοχές FKK, ενώ υπάρχουν οργανώσεις αφιερωμένες σε σχετικές δραστηριότητες, όπως το «Nacktjoggen» (Γυμνό Τζόγκινγκ) και το «Nacktwandern» (Γυμνή Πεζοπορία).

Στο Βερολίνο είναι απόλυτα φυσιολογικό να συναντάς γυμνό σε δημόσια θέα, όχι μόνο σε σπα και σάουνες, αλλά και –τουλάχιστον στη διάρκεια του καλοκαιριού– σε τοπικές λίμνες, παραλίες και πάρκα. Είναι αρκετά σύνηθες να βλέπεις γυμνούς ανθρώπους να ρουφούν τον χυμό τους σε ένα ανάχωμα δίπλα στο ποτάμι και να μη φορούν τίποτε άλλο εκτός από ένα καπέλο σκίασης και ένα όμορφο χαμόγελο.

Το σπα στον τελευταίο όροφο του ξενοδοχείου Europa Center είναι άμεσα ορατό από πολλά γύρω ξενοδοχεία και πολυκατοικίες γραφείων. Οι θαμώνες του κυκλοφορούν ολόγυμνοι στον χώρο του και οι υπάλληλοι των γραφείων κάνουν τη δουλειά τους, χωρίς κανείς από τις δύο πλευρές να κουνάει βλέφαρο.

Ακόμη και για τους αρκετά ανοιχτόμυαλους βρετανούς επισκέπτες, όλη αυτή η εκτεθειμένη σάρκα μπορεί να προκαλέσει ένα μίνι σοκ. Οι περισσότεροι Βρετανοί είναι εξοικειωμένοι με το δημόσιο γυμνό μόνο στα αποδυτήρια των σχολείων ή των γυμναστηρίων – και με τη σημαντική διαφορά ότι συνήθως δεν είναι μεικτά (αν και οι εγκαταστάσεις αποδυτηρίων στις παραλίες και στα ιαματικά λουτρά της Γερμανίας είναι επίσης συχνά ξεχωριστές για τα δύο φύλα).

Η γερμανική προσέγγιση στο θέμα του γυμνισμού διαθέτει κάτι από τον ορθολογισμό και την πρακτικότητα με τις οποίες αντιμετωπίζουν τα περισσότερα ζητήματα της καθημερινότητας: γενικά γδύνονται δημοσίως επειδή έχει πολλή ζέστη για να φορούν ρούχα, και το να γδυθούν στη σάουνα ή στην παραλία είναι απλώς πιο εύκολο.

Επίσης, είναι σημαντικό να θυμόμαστε είναι ότι η κουλτούρα των γυμνιστών στη Γερμανία –με εξαίρεση τις λεγόμενες σάουνες FKK, οι οποίες εκμεταλλεύονται συγκεκριμένα και πολύ απροκάλυπτα την κουλτούρα των πολυγαμικών σεξουαλικών πρακτικών– είναι εξ ορισμού αποσεξουαλοποιημένη, καθώς αφορά πολύ περισσότερο στην αγκαλιά της φύσης παρά στις ανθρώπινες σχέσεις.

Και παρ’ όλο που μπορεί κανείς να δει πολλά γυμνά σώματα στα περισσότερα σπα, αρκετά δεν υποχρεώνουν σε γυμνισμό. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί κανείς, αν το επιθυμεί, να κρατήσει μια πετσέτα ή ένα φόρεμα τυλιγμένο γύρω του – εκτός από συγκεκριμένες περιοχές (στην πισίνα ή στο ατμόλουτρο, για παράδειγμα), όπου ο ρουχισμός είναι ρητώς απαγορευμένος.

Μια άλλη παράμετρος που αξίζει να σημειωθεί είναι ότι η κουλτούρα του γυμνισμού –με εξαίρεση την απόφαση για τις πισίνες του Βερολίνου–, φαίνεται να αποφεύγεται από τις νεότερες γενιές. Οι περισσότεροι από τους γυμνιστές που θα δείτε είναι άνω των 50 και πολύ μαυρισμένοι – με άλλα λόγια, εκπρόσωποι της μεταπολεμικής γενιάς του ’60.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News