Στο ποδόσφαιρο, όλες οι ήττες «πονάνε». Κάποιες, όμως, είναι πολύ πιο οδυνηρές από άλλες. Οπως αυτή που υπέστη την περασμένη Κυριακή στο «Ανφιλντ» η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η πιο βαριά (7-0) στην ιστορία των 211 αναμετρήσεών της με τη μεγάλη της αντίπαλο, Λίβερπουλ. Επτά γκολ παθητικό, χωρίς να σκοράρουν ούτε ένα, οι «Κόκκινοι Διάβολοι» είχαν καταγράψει μόνο τρεις φορές στο παρελθόν: το 1931 από τη Γουλβς, το 1930 από την Αστον Βίλα και το 1926 από την Μπλάκμπερν Ρόβερς.

Διαιτητής του αγώνα ήταν ο Αντι Μάντλεϊ, μια από τις καλύτερες «σφυρίχτρες» της Πρέμιερ Λιγκ. Ο οποίος, όπως φαίνεται, είναι και… πονόψυχος. Επέτρεψε να παιχθούν μόλις τρία λεπτά καθυστερήσεων, αν και, εκτός από τους συνήθεις μικροτραυματισμούς, υπήρχαν δέκα αλλαγές παικτών και επτά πανηγυρισμοί για ισάριθμα γκολ. Οπως γράφουν οι Times, ο άγγλος ρέφερι λυπήθηκε τη Γιουνάιτεντ, και θέλησε να βάλει τέλος στο μαρτύριό της μερικά λεπτά νωρίτερα. Αυτό, τουλάχιστον, πιστεύει ο επικεφαλής των διαιτητών της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής συνομοσπονδίας (FIFA), Πιερλουίτζι Κολίνα.

«Δεν το προβλέπουν οι κανονισμοί, αλλά είναι ανθρώπινο», τονίζει ο 63χρονος Ιταλός, ίσως ο κορυφαίος διαιτητής της εποχής του. Στο δεύτερο 45λεπτο η Γιουνάιτεντ είχε δεχθεί έξι γκολ. Η εξέδρα των φανατικών οπαδών της Λίβερπουλ (Kop) φώναζε «θέλουμε οκτώ», ενώ οι υπόλοιποι θεατές πείραζαν τους πανικόβλητους παίκτες των φιλοξενούμενων με συνθήματα όπως το «Ζήτω ο Ρονάλντο». Ακόμη και για όσους δεν υποστηρίζουν τη Γιουνάιτεντ, αυτή η ταπείνωση που βίωνε ένα ιστορικό κλαμπ, δεν ήταν ευχάριστη. Ετσι θα ένιωσε και ο Μάντλεϊ, που αγνόησε το ρολόι του.

Τι νόημα θα είχε, το 7-0 να γίνει 8-0, εφόσον, βεβαίως, δεν πρόκειται για κάποιον διπλό νοκ-άουτ αγώνα; Κι όμως, θα είχε. Οπως εξήγησε ο Κολίνα, σε κάποιες διοργανώσεις η διαφορά τερμάτων αποτελεί αποφασιστικό παράγοντα στη διαμόρφωση της τελικής κατάταξης, και η Πρέμιερ Λιγκ είναι μια από αυτές. «Μπορώ να καταλάβω ότι το να δώσεις περισσότερο επιπλέον χρόνο σε ένα ματς με σκορ 7-0, είναι δύσκολο. Αλλά, από την άλλη, σε κάποιες περιπτώσεις, ακόμη και ένα γκολ μπορεί να κάνει τη διαφορά. Οχι μόνο για την ομάδα που το πετυχαίνει ή το δέχεται, αλλά και για κάποια τρίτη. Στους ομίλους του Παγκοσμίου Κυπέλλου, για παράδειγμα, ένα γκολ περισσότερο ή λιγότερο μπορεί να καθορίσει την τύχη μιας εθνικής ομάδας που δεν αγωνιζόταν στο συγκεκριμένο παιχνίδι».

Αν και η Πρέμιερ Λιγκ δεν έχει υιοθετήσει, ακόμη, την πρακτική της απόλυτης αναπλήρωσης του χαμένου (λόγω καθυστερήσεων) χρόνου, που ακολούθησε η FIFA στο Μουντιάλ του Κατάρ, εδώ και μερικούς μήνες η διάρκεια των αγώνων παρατείνεται πολύ περισσότερο, σε σχέση με το παρελθόν, και στην Αγγλία. Το περασμένο Σαββατοκύριακο διεξήχθησαν στο Νησί δέκα ματς Α’ Κατηγορίας. Τέσσερις από αυτούς διήρκεσαν πάνω από 100 λεπτά. Ενας είχε 14 λεπτά πρόσθετου χρόνου. Μόνο σε δυο περιπτώσεις δεν κρατήθηκαν οι σωστές καθυστερήσεις: στο 7-0 του «Ανφιλντ» και στο 4-0 της Μπράιτον επί της Γουέστ Χαμ. Ηταν τυχαίο;

Στο ντέρμπι Λίβερπουλ – Γιουνάιτεντ ο διαιτητής ακολούθησε τον (άτυπο) «Κανόνα του Ελέους» (Mercy Rule), που εφαρμόζεται εδώ και χρόνια στις ΗΠΑ: στα σχολικά και κολεγιακά πρωταθλήματα, αλλά και στο ερασιτεχνικό μπέιζμπολ, το αμερικάνικο φούτμπολ και το χόκεϊ σε πάγο. Εκεί όπου μπορεί να βρεθούν αντιμέτωπες δυο ομάδες με τεράστια διαφορά δυναμικότητας. Σκοπός είναι η αποφυγή του εξευτελισμού των αδυνάτων, με την πρόωρη λήξη του παιχνιδιού, όταν το σκορ… έχει ξεφύγει υπερβολικά. Υπάρχει, όμως, και μια ακόμη προϋπόθεση: να έχει παιχθεί το μεγαλύτερο μέρος -συνήθως, τα 3/4- του αγώνα.

Στο ποδόσφαιρο, βεβαίως, ιδίως το επαγγελματικό, δεν είναι δυνατόν να ισχύσει κάτι τέτοιο. Το μόνο που μπορεί να γίνει, όπως λέει ο Κολίνα, είναι να υπάρξει στους κανονισμούς μια πρόβλεψη ότι δεν θα παίζονται οι καθυστερήσεις σε ένα παιχνίδι, στο οποίο η διαφορά στο σκορ υπερβαίνει τα Χ τέρματα. Μέχρι τότε, οι ομάδες που θα παρακαλούν να τελειώσει το βασανιστήριό τους, θα ελπίζουν στον οίκτο των αντιπάλων τους, ή σε έναν συμπονετικό διαιτητή, όπως ο Μάντλεϊ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News