Στο ποδόσφαιρο μπορεί να είσαι κοτζάμ Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, να βρίσκεσαι σε διαμονιώδη φόρμα, να έχεις μόλις κατακτήσει ένα από τα τρόπαια στο «νησί» και, παρόλα αυτά, να γνωρίζεις ταπεινωτική ήττα 7-0 από την «αιώνια» αντίπαλο σου, Λίβερπουλ. Συνέβη την περασμένη Κυριακή. Μάλιστα, η Λίβερπουλ, αντίθετα με την αντίπαλό της, διανύει φέτος μια από τις χειρότερες περιόδους της και, πριν από τον αγώνα, ήταν 10 βαθμούς πίσω. Πριν από δύο σεζόν, μάλιστα, είχε γνωρίσει και εκείνη μια από τις πιο βαριές ήττες στην ιστορία της, από τη «μεσαίας» δυναμικότητας Αστον Βίλα (7-2).

Γιατί στο ποδόσφαιρο δεν ισχύει η μεταβατική ιδιότητα. Και γιατί ακόμη και αν έχεις πολύ καλό προπονητή, παικταράδες και διοίκηση που μπορεί να φέρει και άλλους παικταράδες, πρέπει να παίζεις κάθε φορά καλά ή καλύτερα από τον αντίπαλο σου, για να νικήσεις – ή, τουλάχιστον, για να μην ηττηθείς. Και όποιος παίζει σταθερά σε υψηλό επίπεδο έχεις τις περισσότερες πιθανότητες να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Αυτός είναι ο κανόνας και οι όποιες εξαιρέσεις (συχνότερες στο ελληνικό ποδόσφαιρο, σύμφωνοι), έρχονται για να τον επιβεβαιώσουν.

Για τους οπαδούς της Γιουνάιτεντ το αποτέλεσμα της Κυριακής ήταν «καταστροφή». Για εκείνους της Λίβερπουλ, ένας θρίαμβος που θα μείνει στην ιστορία, θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στους τοίχους των pub του Μέρσεϊσάιντ και θα αποτελεί αφορμή για «αιώνια» καζούρα στους αντίπαλους. Ωστόσο, στο τέλος της χρονιάς η Γιουνάιτεντ είναι πολύ πιθανό να βρίσκεται σε καλύτερη βαθμολογική θέση από τη Λίβερπουλ. Μπορεί και όχι, όμως, αν την πάρει η «κάτω βόλτα»…

Στο ποδόσφαιρο, άλλωστε, οι βεβαιότητες είναι λίγες: μία από αυτές, η μεγαλύτερη όλων, είναι ότι δεν αλλάζεις ποτέ την ομάδα που υποστηρίζεις, ειδικά από μια ηλικία και πάνω (8 ετών). Είναι βέβαιο ότι κανείς φίλος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν σταμάτησε να είναι φίλος της επειδή «μάζεψε» 7.

Η πολιτική δεν είναι ποδόσφαιρο. Έχει και εκείνη μεγάλες και μικρές ομάδες, πρoέδρους για κάθε γούστο, έχει παίκτες, έχει φανατικούς οπαδούς, αλλά έχει και πολλούς που ενίοτε αλλάζουν ομάδα. Που σήμερα υποστηρίζουν τη «Μάντσεστερ», αύριο τη «Λίβερπουλ» και μεθαύριο την «Άστον Βίλα». Είναι αυτοί που συνήθως κρίνουν το εκλογικό αποτέλεσμα και βγάζουν τον πρωταθλητή/κυβέρνηση.

Δεν είναι απαραίτητο να το φωνάξουν ούτε να βγουν στα μπαλκόνια και τους δρόμους με τα κασκόλ της «αγαπημένης» τους ομάδας. Το μόνο που χρειάζεται είναι κάθε 3-4 χρόνια να μπουν πίσω από ένα παραβάν και να βάλουν το δικό τους «γκολ», ελπίζοντας στη νίκη της ομάδας που εκείνη τη φορά υποστηρίζουν.

Εκείνη τη στιγμή μπορεί να θέλουν να επιβραβεύσουν ή να τιμωρήσουν τη μεγάλη ομάδα, να στηρίξουν τη μικρή ή να συμβάλουν ώστε να πάρει το πρωτάθλημα εκείνη που το έχασε την προηγούμενη φορά.

Μπορεί να κρίνουν από ένα αποτέλεσμα, από ένα γεγονός, μπορεί όμως και να ποντάρουν στη συνολική εικόνα και εντύπωση που έχουν σχηματίσει για τις ομάδες στο διάστημα από το ένα παραβάν έως το άλλο.

Μπορεί να αποφασίσουν την τελευταία στιγμή, μπορεί με το θυμικό, ίσως με τη λογική. Δικαίωμά τους, το λέμε και «Δημοκρατία». Αποτελεί δε μια κατάκτηση που τείνουμε να υποτιμούμε, αν δεν ευτελίζουμε κιόλας. Κακώς, γιατί έχει αποδείξει ότι εκείνη η στιγμή πίσω από το παραβάν είναι το καλύτερο φάρμακο απέναντι στις «επτάρες». Απ’ όπου και αν προέρχονται.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News