Εχοντας διαιωνιστεί ως αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα, μαζί με τη «Ζωή» και την «Ελευθερία», στη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, η «Επιδίωξη της Ευτυχίας» (Pursuit of Happiness) ήταν ανέκαθεν «μια εξαίσια αμερικανική εμμονή», γράφει ο Πάολο Βαλεντίνο της Corriere della Sera, θυμίζοντας ότι η εν λόγω πανανθρώπινη επιδίωξη έχει απασχολήσει τη φιλοσοφία και τη λογοτεχνία όσο και την πολιτική, ενώ αποτελεί και αγαπημένο θέμα της ποπ κουλτούρας, από τη μουσική έως τον κινηματογράφο.

Δεν θα μπορούσε, οπότε, να αντισταθεί η επιστήμη στον πειρασμό να τη μελετήσει, συμπληρώνει ο ιταλός δημοσιογράφος, αναφερόμενος στη «Harvard Study of Adult Development», μια από τις πιο μακροχρόνιες (και ακόμα εν εξελίξει!) μελέτες, όσον αφορά τη ζωή των ανθρώπων, στόχος της οποίας είναι να διαπιστωθεί τι συμβάλλει, τελικά, σε μια ευτυχισμένη –υγιή και πολύχρονη– ζωή.

Σε συνέντευξη που παραχώρησε πρόσφατα ο Ρόμπερτ Γουόλντινγκερ, καθηγητής Ψυχολογίας στο Χάρβαρντ και διευθυντής (ο τέταρτος κατά σειρά) του πρωτοποριακού ερευνητικού προγράμματος για την ανθρώπινη ευτυχία, ανέφερε καταρχάς πως «διανύουμε το 85ο έτος και έχουμε καλύψει τρεις γενιές: παππούδες, γονείς και παιδιά, που σήμερα είναι baby boomers». Εως τώρα έχουν μελετηθεί συνολικά περισσότεροι από 2.000 άνθρωποι, ενώ όλα άρχισαν το 1938 στη Βοστώνη με την ταυτόχρονη έναρξη δύο ανεξάρτητων μελετών.

Στη λεγόμενη «Grant Study» (ερευνητών της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ) αρχικά συμμετείχαν 268 άνθρωποι, όλοι άνδρες και λευκοί, κυρίως 19χρονοι δευτεροετείς φοιτητές του κορυφαίου αμερικανικού πανεπιστημίου που είχαν χαρακτηριστεί από τους καθηγητές τους ως «εξαίρετοι, ευυπόληπτοι νεαροί άνδρες». Μεταξύ τους ο μελλοντικός πρόεδρος των ΗΠΑ Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι και ο καλός φίλος του και μετέπειτα διευθυντής της Washington Post, Μπεν Μπράντλι. «Είναι το πιο πολιτικά ανορθόδοξο δείγμα που θα μπορούσαμε να έχουμε, αλλά αυτό διαθέταμε το 1938», παραδέχεται σήμερα ο αμερικανός επιστήμονας.

Η άλλη, η αποκαλούμενη «Glueck Study», άρχισε να εκπονείται στη Νομική Σχολή του Χάρβαρντ με τη συμμετοχή 456 ανθρώπων, αποκλειστικά ανδρών και λευκών επίσης, που μεγάλωσαν, όμως, στις υποβαθμισμένες γειτονιές του κέντρου της Βοστώνης, στους κόλπους μη προνομιούχων οικογενειών.

Πλέον στην έρευνα συμμετέχουν και γυναίκες, τόσες όσοι και οι άνδρες, αλλά όλοι οι συμμετέχοντες εξακολουθούν να είναι λευκοί, «γιατί το 1938 η Βοστώνη ήταν κατά 97,4% Καυκάσια, οπότε εάν αρχίζεις μια μελέτη το 1938, ξεκινάς με αποκλειστικά λευκούς ανθρώπους», εξήγησε ο Ρόμπερτ Γουόλντινγκερ.

«Κανένας δεν είναι ευτυχισμένος συνεχώς. Καμία ζωή δεν είναι απαλλαγμένη από δυσκολίες και προκλήσεις»

Αναφερόμενος στο νέο βιβλίο του (κυκλοφόρησε τον προηγούμενο μήνα) «The Good Life: Lessons From the World’s Longest Scientific Study of Happiness» στο οποίο παρουσιάζονται τα ευρήματα της πολυετούς και συνεχιζόμενης έρευνας για την ανθρώπινη ευτυχία την οποία διευθύνει, σημείωσε ότι, κατά τη συγγραφή του, έλαβε υπόψη και ευρήματα άλλων σχετικών ερευνών, ούτως ώστε το έργο του να μην αφορά μόνον λευκούς πολίτες της Βοστώνης αλλά όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους.

Οσον αφορά το κύριο συμπέρασμα της «Harvard Study of Adult Development», μετά τη συστηματική παρακολούθηση χιλιάδων ατόμων επί 85 χρόνια, έχει διαπιστωθεί ότι στην ευτυχία των ανθρώπων συμβάλλουν περισσότερο όχι τόσο τα χρήματα ή η επαγγελματική επιτυχία αλλά οι υγιείς ανθρώπινες σχέσεις. «Αυτό που μας εξέπληξε ήταν ότι οι άνθρωποι που ήταν πιο ευτυχισμένοι, που παρέμεναν πιο υγιείς καθώς γερνούσαν και ζούσαν περισσότερο, ήταν οι άνθρωποι που είχαν πιο εγκάρδιους δεσμούς με τους άλλους. Στην πραγματικότητα, οι καλές σχέσεις ήταν ο ισχυρότερος προγνωστικός παράγοντας σχετικά με το ποιος θα ήταν ευτυχισμένος και υγιής καθώς θα γερνούσε», εξήγησε ο αμερικανός ειδικός στην ευτυχία, σημειώνοντας πως η διατήρηση και, κυρίως, η ενδυνάμωση των εν λόγω δεσμών –με τους συντρόφους μας, με τις οικογένειές μας, τους συγγενείς, τους φίλους και τους γνωστούς μας, με τα όποια μέλη της κοινότητάς μας– είναι μια διαρκής διαδικασία που απαιτεί σταθερή προσήλωση.

Επισήμανε επίσης ότι «κανένας δεν είναι ευτυχισμένος συνεχώς. Καμία ζωή δεν είναι απαλλαγμένη από δυσκολίες και προκλήσεις», αλλά και ότι ποτέ δεν είναι αργά για να αρχίσει κάποιος να επιδιώκει την ευτυχία. «Εχω ακούσει ανθρώπους στα 20 τους και σίγουρα μεγαλύτερους να λένε: “Είναι πολύ αργά για μένα. Δεν είμαι καλός στις σχέσεις. Δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ σε μένα. Τα παρατάω“. Είχαμε άτομα στη μελέτη μας που τα παράτησαν, και στη συνέχεια, όταν δεν το περίμεναν, τους συνέβησαν νέα πράγματα», ανέφερε σχετικά.

«Ενας άντρας είχε μια μοναχική ζωή και έναν άθλιο γάμο. Οταν συνταξιοδοτήθηκε, γράφτηκε σε ένα γυμναστήριο και βρήκε μερικούς από τους πιο στενούς φίλους που είχε ποτέ στη ζωή του. Οι άνθρωποι βρίσκουν την αγάπη στα 70 και τα 80 τους, όταν δεν το περιμένουν. Θέλω να τονίσω στους ανθρώπους το γεγονός πως, τουλάχιστον σύμφωνα με τα δεδομένα μας, εάν νομίζετε ότι ξέρετε ότι είναι πολύ αργά για εσάς, σκεφτείτε το ξανά: δεν το γνωρίζετε», πρόσθεσε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News