Δεν θυμάμαι αν σε κάποια από τις εκλογικές αναμετρήσεις για εθνικές εκλογές από το 81 και έπειτα (πλην ίσως αυτήν του 2000 όπου κρίθηκε στο νήμα υπέρ του ΠΑΣΟΚ και με τα γκάλοπ να δίνουν άλλο νικητή ), να υπήρχε κάποια σοβαρή αμφιβολία για το ποιος θα είναι πρώτο κόμμα. Το ίδιο θα συμβεί και στις εκλογές που έρχονται. Πρώτη θα είναι η ΝΔ και κάποια στιγμή θα σχηματίσει κυβέρνηση είτε μόνη της είτε με το ΠΑΣΟΚ.

Το πως θα κυβερνηθεί η χώρα πάνω-κάτω το είδαμε. Συντηρητικά μεν , με αρκετή επιδοματική πολιτική, νοικοκυρεμένα οικονομικά για να αποφευχθούν προβλήματα χρηματοδότησης, αλλά και με τομές εκεί που δεν υπάρχει πολιτικό κόστος όπως η ψηφιοποίηση του κράτους. Και εδώ σταματούν οι βεβαιότητες.

Μόνη ελπίδα τα πρώτα χρόνια της επανεκλογής του ο Μητσοτάκης να τολμήσει να πειράξει τον τρόπο λειτουργίας του Δημοσίου (με άρση της μονιμότητας τουλάχιστον για τους νεοπροσληφθέντες ή/και θέσπιση κατώτατου μισθού για αυτούς μικρότερο από τον ιδιωτικό τομέα) , να απαλλάξει το κράτος από το βαρίδι της Εκκλησίας, να τα βάλει με τις συντεχνίες δικαστικών -δικηγόρων και να κάνει τη δικαιοσύνη να λειτουργεί με όρους πραγματικού χρόνου και να δώσει κύρος ξανά στο Δημόσιο σχολείο εισάγοντας δοκιμασμένες μεθόδους από άλλες χώρες. Φυσικά και ήθελε να τα κάνει όλα αυτά από την πρώτη τετραετία, όμως (μάλλον ορθώς) δεν έσπασε αυγά γιατί δεν θα είχε δεδομένη την επανεκλογή του και η εναλλακτική τρομάζει. Ένα ερώτημα είναι αν θα κινηθεί στις σίγουρες συντηρητικές ράγες ή θα διαλέξει έναν αβέβαιο χωματόδρομο που θα αλλάξει την χώρα όμως.

Το μεγαλύτερο ερώτημα όμως είναι τι θα γίνει με την αντιπολίτευση. Μικρή ή μεγαλύτερη θα είναι μια ακόμη (συνεχόμενη) ήττα για τον ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως για τον αρχηγό του. Σύμφωνοι το κόμμα αυτό δεν θα είχε γιγαντωθεί χωρίς εκείνον, όμως η απουσία προοπτικής εξουσίας το αποδυναμώνει εξ ορισμού και κάνει τον Τσίπρα αυτόματα τον πιο βολικό αντίπαλο για τον Μητσοτάκη. Και ο Τσίπρας θέλει να ξαναγίνει Πρωθυπουργός.

Ο πλανήτης απαλλάσσεται σιγά-σιγά από τα λαϊκίστικα κόμματα που αποδείχθηκε πως ενώ κέρδισαν την εξουσία, στάθηκαν ανίκανα να την κρατήσουν. Και ο ΣΥΡΙΖΑ παρόλες τις φιλότιμες προσδοκίες να μετατραπεί σε ένα κανονικό κόμμα με ρεαλιστικές ιδέες θα παραμένει δέσμιος του λαϊκισμού και αριστερισμού του που όσο μπαίνουμε πιο βαθιά στον αιώνα, τόσο πιο παρωχημένος δείχνει. Αν θεωρήσουμε και δεδομένη την όχι και τόσο θεαματική ανάκαμψη του ΠΑΣΟΚ, αυτόματα γίνεται και πιο προφανές το κενό που έχει δημιουργηθεί από την εποχή των μνημονίων – ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με έναν αρχηγό που μπορεί να συναρπάσει. Ο Τσίπρας παρόλες τις αδυναμίες του αυτό μπορεί να το καταφέρει – αφού δεν μπορεί να μετατρέψει το κόμμα του και αφού το brand name του ΠΑΣΟΚ συγκινεί όλο και λιγότερο, νομίζω πως θα βρει την ευκαιρία να ιδρύσει κάτι νέο , με εκείνον αρχηγό, παίρνοντας μαζί του κάποιους ανοιχτόμυαλους που υπάρχουν στον ΣΥΡΙΖΑ και κάποιους πρόθυμους που υπάρχουν στο ΠΑΣΟΚ. Αλλά κυρίως προσελκύοντας κάποιους είτε παροπλισμένους του κεντρώου χώρου, είτε καινούρια πρόσωπα που δεν τους ελκύει η συνεύρεση στο κόμμα της ΝΔ με ακραίους καθαρόαιμους δεξιούς.

Η σιγουριά της μόνιμης παραμονής στην αντιπολίτευση (παρά τους όποιους προσωρινούς ενδοκομματικούς κραδασμούς) ως αρχηγός της δεν τον ικανοποιεί ενώ πάντα θα υπάρχει ο κίνδυνος να αναδυθεί κάποιος νέος ηγέτης από το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας που θα τον εξαφανίσει πολιτικά. Η ευκαιρία του θα είναι στους πρώτους μήνες σχηματισμού της νέας κυβέρνησης. Αν θα το πράξει θα το διαπιστώσουμε σύντομα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News