Στα μέσα της σκοτεινής δεκαετίας του 1990, η Ρόουαν Πέλινγκ ξεκίνησε να εργάζεται για δυο εμπόρους έργων τέχνης οι οποίοι είχαν ιδρύσει την εταιρεία Erotic Print Society. Μια μέρα, ψάχνοντας για στυλό σε ένα συρτάρι του γραφείου τους, είδε ένα λείο εξάρτημα από ελεφαντόδοντο με φανταχτερό σκάλισμα στο αμβλύ άκρο του.

«Είναι αυτό που νομίζω;» ρώτησε το αφεντικό της, για να πάρει την απάντηση: «Αν εννοείς “είναι ένα σεξουαλικό παιχνίδι;”, θα απαντούσα “τι άλλο θα μπορούσε να είναι;”». Στη συνέχεια, της είπε ότι ήταν παριζιάνικο, από τα τέλη του 19ου αιώνα, και πιθανότατα «είχε  δειγματιστεί από τον Μαρσέλ Προυστ».

Το ερώτημα «Τι άλλο θα μπορούσε να είναι;» τέθηκε και πάλι πρόσφατα, γράφει η Ρόουαν Πέλινγκ στην Telegraph· το 1992 είχε ανακαλυφθεί ένα ξύλινο «εργαλείο μανταρίσματος» (κάτι σαν αυγό μανταρίσματος) 2.000 ετών στον αρχαιολογικό χώρο του ρωμαϊκού οχυρού Βιντολάντα, στο Νορθάμπερλαντ, τη βορειότερη αγγλική κομητεία, πάλαι ποτέ εσχατιά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας· αλλά δεν είχε μελετηθεί λεπτομερώς.

Πρόσφατα, το ξύλινο εργαλείο επανακατηγοριοποιήθηκε ως δονητής, ή ως φαλλός από ένα άγαλμα που οι άνθρωποι πιθανόν να άγγιζαν για καλή τύχη. Ωστόσο, είτε έτσι είτε αλλιώς, όπως το έθεσε ο Ρομπ Κόλινς, ανώτερος λέκτορας στη Σχολή Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου του Νιούκαστλ, «είναι αυτονόητο ότι πρόκειται για πέος».

Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες και το χρηστικό άκρο του αντικειμένου, είναι δύσκολο να διαφωνήσεις με την εκτίμηση των ειδικών, ειδικά όταν λένε ότι το σκάλισμα έχει μήκος «εξήμισι ίντσες» (16,5 εκατ.) –προφανώς έχει συρρικνωθεί λίγο με τα χρόνια, κάτι που αντιστοιχεί σε μεγάλο βαθμό στην ανθρώπινη κλίμακα των πραγμάτων, συμπεριλαμβανομένης της συρρίκνωσης.

Το πραγματικό ερώτημα, γράφει η Πέλινγκ στην Telegraph, είναι γιατί να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι Ρωμαίοι έφτιαχναν σεξουαλικά παιχνίδια. Οι δισδιάστατες και τρισδιάστατες απεικονίσεις των φαλλών ήταν πανταχού παρούσες στον ρωμαϊκό πολιτισμό, υπάρχουν σε αγγεία, ψηφιδωτά, μενταγιόν, γλυπτά και τοιχογραφίες. Τα δημόσια λουτρά της Πομπηίας φημίζονται για τις ερωτικές τοιχογραφίες τους, αποδεικνύοντας ότι δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο κάτω από τον ήλιο όσον αφορά την ανθρώπινη σεξουαλική εφευρετικότητα· περιλαμβάνουν, μάλιστα, μια σκηνή λεσβιακού έρωτα με δονητή.

Οι αρχαίοι Ελληνες έκαναν εξίσου ελεύθερα φαλλικές εικόνες και αναφορές. Οι φοιτητές σε σχολές Κλασικών Σπουδών (και οι θεατές της αριστοφανικής κωμωδίας) γνωρίζουν ότι στη «Λυσιστράτη», όταν οι γυναίκες της Αθήνας και της Σπάρτης κηρύσσουν σεξουαλική απεργία προσπαθώντας να πείσουν τους άντρες τους να σταματήσουν τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, υπάρχει μια σαφής αναφορά σε δονητή.

Λέει η Λυσιστράτη στις γυναίκες: «ἀλλ᾽ οὐδε μοιχοῦ καταλέλειπται φεψάλυξ. ἐξ οὗ γὰρ ἡμᾶς προὔδοσαν Μιλήσιοι, οὐκ εἶδον οὐδ᾽ ὄλισβον ὀκτωδάκτυλον, 110ὃς ἦν ἂν ἡμῖν σκυτίνη ᾽πικουρία. ἐθέλοιτ᾽ ἂν οὖν, εἰ μηχανὴν εὕροιμ᾽ ἐγώ, μετ᾽ ἐμοῦ καταλῦσαι τὸν πόλεμον;»

Παραθέτουμε τη μετάφραση του Πολύβιου Δημητρακόπουλου (1910):

Λυσιστράτη: «Καλέ, τι λες; από γαμιά δεν έχει μείνη σπίθα μιά. Αφ’ ότου οι Μιλήσιοι μας έχουνε προδώση, κ’ εκόψαμε τη σχέσι τους, δεν είδα ούτε τόση μια οχταδάκτυλη ψωλή από πετσί φτιασμένη, για πέτσινη παρηγοριά τουλάχιστο να μένη. Θέλετε σεις λοιπόν μ’ εμέ, αν τύχη κ’ εύρω τρόπο, να παύσουμε τον πόλεμο [που ρήμαξε τον τόπο;]»

Αλλά αυτά δεν ήταν καν τα πρώτα παραδείγματα. Το 2005, μια ομάδα από το Πανεπιστήμιο του Τίμπιγκεν ανακάλυψε στο σπήλαιο Χόλε Φελς (Hohle Fels) στις Σουηβικές Αλπεις έναν φαλλό από σιλόλιθο που χρονολογείται πριν από 28.000 χρόνια. Δεν μπόρεσαν να αποδείξουν ότι η χρήση του κατά τους Παλαιολιθικούς χρόνους ήταν σεξουαλική, αλλά το μέγεθος και η απαλότητά του υποδηλώνουν ότι μπορεί και να ήταν. Εν τω μεταξύ, η λεζάντα του μουσείου, «Ice Art – Clearly Male»,ήταν «αναζωογονητικά» σαφής, γράφει η Πέλινγκ στην Telegraph.

Πιο πρόσφατα παραδείγματα περιλαμβάνουν δύο κοίλους χάλκινους φαλλούς που βρέθηκαν σε έναν τάφο της δυναστείας Χαν, που χρονολογούνται μεταξύ 206-220 μ.Χ., για τους οποίους ο επιμελητής τους δήλωσε ότι ήταν «σίγουρα φτιαγμένοι για χρήση, και μπορούμε να υποθέσουμε πώς φοριόνταν χάρη στις διάφορες βάσεις τους… αυτοί που έχουμε εδώ μπορεί να ήταν στερεωμένοι στη θέση τους με δερμάτινα ή μεταξωτά λουριά, αν και δεν είναι ξεκάθαρο αν σχεδιάστηκαν για άνδρες ή γυναίκες».

Εκτοτε, η χρήση σεξουαλικών βοηθημάτων ήταν διαρκώς φανερή, αν όχι πάντα με τόσο χαρούμενο τρόπο όσο θα έλπιζε κανείς. Το 1477, η Κατερίνα Χέτσελντορφερ τιμωρήθηκε με πνιγμό στον Ρήνο για το έγκλημα της «γυναικείας σοδομίας», επειδή ντύθηκε άντρας και (σύμφωνα με αναφορές μαρτύρων) χρησιμοποίησε έναν φαλλό από κόκκινο δέρμα στη σύντροφό της.

Πιο ευχάριστες σκέψεις, ωστόσο, προκαλεί το γεγονός ότι αυτά τα υποκατάστατα φαλλών προορίζονταν σαφώς για σεξουαλική απόλαυση, καθώς η λέξη dildo (δονητής) πιστεύεται ότι εμφανίστηκε στην Ιταλία της Αναγέννησης – από τη λέξη diletto, που σημαίνει απόλαυση.

Ωστόσο, μόλις τη δεκαετία του 1880 σημειώθηκε μια «σεισμική» πρόοδος στη σεξουαλική δυνατότητα, με την εμφάνιση των πρώτων ηλεκτρικών συσκευών μασάζ, που προορίζονταν για προσωπική χρήση. Χρησιμοποιήθηκαν σε γυναίκες ασθενείς από γιατρούς, οι οποίοι είχαν ελάχιστο ενδιαφέρον για τη γυναικεία ευχαρίστηση· στην πραγματικότητα, αναζητούσαν έναν βολικό, μη χειροκίνητο τρόπο για να κάνουν πυελικό μασάζ σε σημείο «υστερικού παροξυσμού» (γνωστός και ως οργασμός…).

Αυτή ήταν η εγκεκριμένη από τους γιατρούς θεραπεία για το από καιρό παρατηρούμενο πρόβλημα της «υστερίας», του οποίου η διάγνωση γινόταν μετά από παρατήρηση διαφόρων συμπτωμάτων, όπως άγχος, κατάθλιψη, ευερεθιστότητα, επιθετικότητα, κοιλιακή «βαρύτητα», ψυχρότητα, σεξουαλικές φαντασιώσεις και εναλλαγές της διάθεσης, ή αυτό που τώρα αναφέρεται ως σεξουαλική απογοήτευση.

Χρειάστηκε να περάσει κάποιο διάστημα μέχρι να βγουν αυτοί οι δονούμενοι μηχανισμοί από τα ιατρεία και να μπουν στα υπνοδωμάτια, που σημαίνει ότι οι γυναίκες κατάφεραν να βρουν τις δικές τους λύσεις. Τη δεκαετία του 1950, όταν τα ηλεκτρικά πλυντήρια ρούχων έγιναν για πρώτη φορά κοινές οικιακές συσκευές, μερικές νοικοκυρές ανέφεραν ότι κάθονταν πάνω τους απολαμβάνοντας τους κραδασμούς. Οι ηλεκτρικές σκούπες και τα πιστολάκια μαλλιών αποτέλεσαν επίσης αντικείμενο διακριτικών πειραματισμών.

Αλλά αυτό που πραγματικά άλλαξε τα πράγματα ήταν το θρυλικό Hitachi Magic Wand, το οποίο εξήχθη για πρώτη φορά στις ΗΠΑ το 1968.  Στο εμπόριο κυκλοφόρησε ως συσκευή μασάζ για την ανακούφιση της έντασης και του πόνου στους μύες, όμως η αείμνηστη Μπέτι Ντόντσον, αμερικανίδα καθηγήτρια Σεξουαλικής Διαπαιδαγώγησης, συνειδητοποίησε αμέσως ότι μπορούσε να φέρει επανάσταση στη γυναικεία ευχαρίστηση· αρκετές γυναίκες, μάλιστα, εξακολουθούν να το χρησιμοποιούν με ενθουσιασμό.

Η αγορά σεξουαλικών βοηθημάτων αναπτύχθηκε εντυπωσιακά στη συνέχεια· το «Eve’s Garden» ήταν η πρώτη επιχείρηση αποκλειστικά για γυναίκες και άνοιξε στη Νέα Υόρκη το 1974. Είχε προηγηθεί, στη Βρετανία, η Αν Σάμερς, που άνοιξε το πρώτο δικό της κατάστημα στο Μαρμπλ Αρτς του Λονδίνου, το 1970. Σχεδιάστηκε για να είναι φιλόξενο και για τα δύο φύλα, αλλά με την πάροδο του χρόνου και μετά τη μεγάλη επιτυχία του Rampant Rabbit, τα προϊόντα της Σάμερς στόχευαν όλο και πιο πολύ στη γυναικεία πελατεία.

Ο ροζ δονητής διπλής δράσης έγινε παγκοσμίως δημοφιλής το 1998, όταν η σεμνή Σάρλοτ του «Sex and the City» ερωτεύτηκε το Rabbit της. Εκτοτε, αρκετοί αξιόλογοι designers έχουν επιδοθεί στον σχεδιασμό σεξουαλικών παιχνιδιών που θυμίζουν κομψά γλυπτά· για παράδειγμα, το 2002, ο χριστουγεννιάτικος κατάλογος του Liberty πρότεινε τον «Bone», τον κομψό κεραμικό μαύρο δονητή του Τομ Ντίξον, στην τιμή των 199 λιρών.

Αλλά για πολλές γυναίκες στο Λονδίνο, η μεγάλη ώρα για σεξουαλικά παιχνίδια ήρθε το 2001, όταν άνοιξε στο Κόβεντ Γκάρντεν η αριστοκρατική μπουτίκ«Coco de Mer», του Σαμ Ρόντικ. Σχεδιασμένη σαν ένα λαμπερό κατάστημα εσωρούχων, η «Coco» μετέτρεψε τις αγορές σεξουαλικών παιχνιδιών σε αισθησιακή απόλαυση, πουλώντας μεταξωτά εσώρουχα μαζί με δονητές και artisanal σαδομαζοχιστικά αξεσουάρ, ενώ υπήρξε επίσης πρωτοπόρος στις online πωλήσεις σεξουαλικών βοηθημάτων.

Η τωρινή ιδιοκτήτρια και διευθύνουσα σύμβουλος της εταιρείας, Λούσι Λίτβακ, λέει στην Telegraph ότι οι πωλήσεις της «Coco de Mer» εκτοξεύθηκαν κατά τη διάρκεια του lockdown, όταν πολλές γυναίκες καριέρας είχαν ξαφνικά περισσότερο χρόνο για τον εαυτό τους στο σπίτι.

Την τελευταία δεκαετία, εξάλλου, σημειώθηκε ακόμη μια εξέλιξη στη γυναικεία ευχαρίστηση, με ένα νέο γένος παιχνιδιών, όπως το εξελιγμένο «Stimulator», από μαλακή σιλικόνη, με μεταξένια υφή, σε μέγεθος παλάμης. Διαθέτει μαλακό στόμιο με δέκα διαφορετικές ταχύτητες κραδασμών και τρεις ταχύτητες αναρρόφησης, για έντονη κλειτοριδική απόλαυση. Ο χειρισμός, δε, των νέων ερωτικών βοηθημάτων είναι ακόμη πιο συναρπαστικός, αφού μπορεί να γίνει και εξ αποστάσεως, μέσω τηλεφώνου ή υπολογιστή…

Η Λίτγουακ δηλώνει ότι το μέλλον της απόλαυσης είναι γυναικείο και είναι δύσκολο να διαφωνήσεις μαζί της, γράφει η Ρόουαν Πέλινγκ στην Telegraph. Η συμμετοχή των γυναικών, τόσο στον σχεδιασμό όσο και στην αγορά σεξουαλικών παιχνιδιών, έχει φέρει επανάσταση: έχουν πολύ περισσότερες καμπύλες, ενώ μοιάζουν πολύ λιγότερο με παλαιού τύπου φαλλούς. Και παρά τις δυσάρεστες προβλέψεις για fembots τύπου Οστιν Πάουερς, η Κέιτ Ντέβλιν, συγγραφέας του Turned On: Science, Sex and Robots, λέει ότι δεν υπάρχει λόγος οι συσκευές αναψυχής που βασίζονται σε Τεχνητή Νοημοσύνη να μην έχουν μορφή φιλική προς τις γυναίκες, με τη ζήτηση να τροφοδοτείται από τη διάθεση για μείωση του «χάσματος οργασμού». Η Λίτγουακ συμφωνεί, επισημαίνοντας ότι σχεδόν όλες οι γυναίκες φτάνουν σε οργασμό όταν χρησιμοποιούν ένα σεξουαλικό παιχνίδι, όμως μόνο το 39% το πετυχαίνει κατά τη διάρκεια του σεξ με έναν άνδρα.

Οποια κι αν είναι, πάντως, η μελλοντική μορφή της σεξουαλικής ευχαρίστησης, υπάρχει ένα πράγμα για το οποίο όλες οι γυναίκες μπορούν να είναι ευγνώμονες: το σύγχρονο σεξουαλικό παιχνίδι, σε αντίθεση με τον ρωμαϊκό προκάτοχό του, δεν θα σε γεμίσει αγκίδες ή θραύσματα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News