Η Ιζαμπέλα Ροσελίνι έχει τη δική της πορεία στον χώρο της υποκριτικής, κερδίζοντας παγκόσμια φήμη με ταινίες όπως το «Μπλε Βελούδο» ή την «Αθάνατη Αγαπημένη». Στο «Μπλε Βελούδο» του Ντέιβιντ Λιντς υποδύθηκε μια αισθησιακή αλλά βασανισμένη τραγουδίστρια σε καμπαρέ, την οποία κακοποιούσε σεξουαλικά ο σαδιστής εραστής της. Οι γυμνές εμφανίσεις της στην ταινία και το υποκριτικό της ταλέντο ενθουσίασαν το κοινό. Η ταινία απέσπασε καλές κριτικές και η Ιζαμπέλα ξεκίνησε μια επιτυχημένη καριέρα στον κινηματογράφο.

Εγινε σύμβολο του σεξ και ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα πρόσωπα στα περιοδικά μόδας. Ωστόσο, ο ρόλος που υποδύεται σήμερα, στα 70 της, είναι ο πιο περίεργος μέχρι τώρα. «Ολοι έχουμε στιγμές που νιώθουμε μικροί, ευάλωτοι, σαν να βρισκόμαστε κάπου που δεν πρέπει» λέει η Ροσελίνι στη βρετανική εφημερίδα Telegraph. «Ακόμη και πρόεδροι τεράστιων κρατών πρέπει να τo έχουν νιώσει».

Η ηθοποιός χαρίζει τη φωνή της σε ένα αξιολάτρευτο mockumentary κινουμένων σχεδίων, το «Marcel the Shell with Shoes On» («Μαρσέλ, το Κοχύλι με τα Παπούτσια»). Πρόκειται για μια ταινία animation, που έχει πολλά να πει για την πραγματική ζωή. Ο Μαρσέλ είναι ιταλικής καταγωγής κοχύλι και εδώ και δύο φθινοπωρινές πτώσεις φύλλων βρίσκεται μακριά από την οικογένειά του. Μένει πλέον με τη γιαγιά του –η οποία έχει τη φωνή της Ιζαμπέλα Ροσελίνι– και αντιλαμβάνεται τον κόσμο με σοβαρότητα ενηλίκου, αλλά ενίοτε και αφέλεια παιδιού. Μάλιστα, η ταινία είναι υποψήφια για Οσκαρ στην κατηγορία καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων.

«Χρειάζονται τουλάχιστον 20 κοχύλια για να έχεις μια κοινότητα», λέει ο Mαρσέλ (με τη γλυκιά φωνή της Τζένι Σλέιτ). «Με την απουσία των γονιών, των φίλων και των γειτόνων μου, ο χώρος στην καρδιά μου γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο δυνατός», συνεχίζει. Η γιαγιά του, Νάνα Κόνι, τον ενθαρρύνει να προσπαθήσει να βρει την οικογένειά του συμβουλεύοντάς τον ότι η αποστολή που έχει μπροστά του «ίσως αποφέρει καρπούς, ίσως και όχι. Απλώς, ο ίδιος πρέπει να το αντιμετωπίσει σαν περιπέτεια».

Χαμογελώντας στη δημοσιογράφο της Telegraph Ελεν Μπράουν, μέσω βιντεοκλήσης από τη φάρμα της έξω από τη Νέα Υόρκη, η Ροσελίνι εξηγεί πως «ο χαρακτήρας του Mαρσέλ δημιουργήθηκε πριν από περισσότερα από δέκα χρόνια, όταν οι “γονείς” του, Ντιν και Τζένι –οι οποίοι έκτοτε έχουν χωρίσει– παντρεύτηκαν. Ολα ξεκίνησαν όταν η Τζένι έλαβε ένα προσκλητήριο για να παρευρεθεί σε έναν γάμο με όλους τους φίλους και τους γνωστούς του Ντιν. Το αποτέλεσμα ήταν να τρομοκρατηθεί λίγο από αυτό το πλήθος αγνώστων και να αρχίσει να μιλάει με τη λεπτή φωνή του Μαρσέλ, μόνο και μόνο για να δείξει πόσο ντρεπόταν, να εξωτερικεύσει το τι ένιωθε. Αυτό αποτέλεσε την έμπνευση του Ντιν, ώστε να δημιουργήσει τον χαρακτήρα».

Ετσι, στην ταινία κινουμένων σχεδίων, ο Μαρσέλ, το «παπουτσωμένο κοχύλι», ζει μαζί με τη γιαγιά του και το κατοικίδιό του, μια μπάλα από χνούδι, σε ένα Airbnb διαμέρισμα που νοικιάζει ένας άνδρας ο οποίος έχει μόλις χωρίσει. Ο Μαρσέλ θέλει απεγνωσμένα να βρει την υπόλοιπη οικογένειά του, οπότε ο άνδρας σκέφτεται να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ με ήρωα το μικρό κοχύλι, ώστε να ευαισθητοποιήσει την ανθρωπότητα στην αναζήτηση της κοχυλο-οικογένειας.

Σε σενάριο και σκηνοθεσία του Ντιν Φλάισερ-Καμπ, η περιπέτεια του Μαρσέλ έχει ήδη ξεκινήσει, περνώντας από το Φεστιβάλ του Τελουράιντ στο Κολοράντο και έχοντας βάλει πλώρη για τα Οσκαρ. Η Νάνα Κόνι, που πήρε το όνομά της από τη γιαγιά του σεναριογράφου και σκηνοθέτη, είναι ένα μεγαλύτερο, πιο λείο κοχύλι, με μικρότερο μάτι από του Μαρσέλ, ο οποίος, δυστυχώς, φοράει έναν… ροζ γύψο, καθότι έπεσε και χτύπησε.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Isabella Rossellini (@isabellarossellini)

Με τον Μάρτιν Σκορσέζε την περίοδο που ήταν παντρεμένοι

Στην ταινία, η ζωή των τριών –του Μαρσέλ, της γιαγιάς του και του κατοικιδίου του– θυμίζει μια δύσκολη αγροτική ζωή σε κάποιο ξεχασμένο χωριό. Ο Μαρσέλ είναι νεαρός και ενεργητικός αλλά η γιαγιά του είναι μεγάλη και ακόμα και τα πιο απλά πράγματα τής είναι δύσκολα. Τους αρκεί το βράδυ να δουν την εκπομπή «60 Minutes» από την τηλεόραση του γείτονα. Αξίζει να αναφερθεί πως η Ιζαμπέλα Ροσελίνι, με την απόκοσμη προφορά της και την ήρεμη και εύθραυστη χροιά που δίνει στη φωνή της, γίνεται επίκεντρο σε όποια σκηνή κι αν είναι.

Ενώ ο Mαρσέλ μάς ξεναγεί στο σπίτι, μας δείχνει πόσο άδειο είναι, μας λέει πόσο γεμάτο ήταν και αποκαλύπτει ζωγραφιές που έχει κάνει για την οικογένειά του. Ολοι εκτός από τον Mαρσέλ και τη γιαγιά Κόνι εξαφανίστηκαν όταν το ζευγάρι που ζούσε πριν στο σπίτι, χώρισε. Σε αυτή ακριβώς τη χρονική στιγμή ο σεναριογράφος της ταινίας δείχνει ποιος είναι ο σκοπός του. Ο Mαρσέλ λέει στον Ντιν: «Ξέρεις γιατί χαμογελάω;». Ο Ντιν ρωτάει «Γιατί;».«Επειδή αξίζει», απαντά ο Mαρσέλ.

«Η Νάνα Κόνι είναι λίγο μπερδεμένη, λίγο gaga» λέει η Ροσελίνι, γιατί γερνάει και χάνει το μυαλό της. Ωστόσο, κανείς δεν χρειάζεται να είναι έξυπνος ή διαυγής για να εκφράσει αυτή τη δύναμη της αγάπης και της σύνδεσης. Δεν χρειάζεται κανείς να κάνει μεγάλες φιλοσοφικές δηλώσεις για να εκφράσει σοφία. «Για παράδειγμα, η σοφία της γιαγιάς του Μαρσέλ είναι καθαρή στοργή».

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ροσελίνι υποδύεται –έστω και με τη φωνή της– ένα ιδιόρρυθμο μικρό πλάσμα. Για τη σειρά ταινιών μικρού μήκους «Green Porno», το 2008-9, το μοντέλο που έγινε ηθοποιός (διαθέτει και μεταπτυχιακό στη συμπεριφορά ζώων) ντύθηκε από μέλισσα, μέχρι… βαρέλι προκειμένου να προσφέρει κωμική εκπαίδευση για τη σεξουαλική ζωή των ζώων, εξερευνώντας θέματα όπως ο… σαδομαζοχισμός των προκαταρκτικών παιχνιδιών των σαλιγκαριών και η σεξουαλική επαφή με γκέι δελφίνια!

Ωστόσο, τίποτα στην καριέρα της δεν θα μπορούσε να είναι πιο ελκυστικό από την ίδια ως «σκλάβα του σεξ» στο σουρεαλιστικό κλασικό νουάρ «Μπλε Βελούδο» του Ντέιβιντ Λιντς. Πλέον, αποκαλύπτει πως βρίσκεται στα μισά των γυρισμάτων μιας ταινίας θρίλερ του Ρόμπερτ Χάρις για το Βατικανό και το Παπικό Κονκλάβιο, με τους Ραλφ Φάινς και Στάνλεϊ Τούτσι. «Υποδύομαι μια καλόγρια! Αυτό με κάνει να γελάω!» λέει η Ροσελίνι στην Μπράουν.

Η 70ρονη κόρη της Ινγκριντ Μπέργκμαν και του σκηνοθέτη Ρομπέρτο Ροσελίνι λέει ότι μεγάλωσε «σε μια μεγάλη ιταλική οικογένεια, όπου σε όλους άρεσε να γελάμε». Ως «πραγματικό αγοροκόριτσο», η Ροσελίνι δεν τα πήγαινε καθόλου καλά στο καθολικό σχολείο όπου  φοιτούσε. Ωστόσο, ανέπτυξε από νωρίς ένα πάθος για τα ρούχα. «Η πρώτη γυναίκα του πατέρα μου ήταν ενδυματολόγος, το ίδιο και η ξαδέρφη μου. Σκέφτηκα ότι θα έκανα το ίδιο και σπούδασα μόδα».

Ωστόσο, η ζωή είχε άλλα πλάνα για εκείνη και τελικά, στα 19 της, μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και άρχισε να εργάζεται ως ρεπόρτερ. Την έστειλαν να πάρει συνέντευξη από τον Μάρτιν Σκορσέζε και τον παντρεύτηκε το 1979! Οπως ανέφερε για τους έρωτές της, «οι άνδρες της ζωής μου ήταν οραματιστές σαν τον πατέρα μου». Την περίοδο του γάμου τους ο Σκορτσέζε έκανε χρήση κοκαΐνης και αντιμετώπιζε χρόνιο άσθμα. Οι ψυχολογικές μεταπτώσεις του ήταν η αιτία που η Ροσελίνι τον χώρισε τρία χρόνια αργότερα.

Το 1986, στα γυρίσματα του «Μπλε Βελούδου», η Ροσελίνι ερωτεύθηκε τον σκηνοθέτη της ταινίας, Ντέιβιντ Λιντς. Εμειναν μαζί έξι χρόνια, αλλά οι παραξενιές του Λιντς ήταν ο λόγος που έφτασαν στον χωρισμό. Μια από τις φήμες που κυκλοφόρησαν ήταν πως ο Λιντς τη χώρισε επειδή τον ενοχλούσαν οι μυρωδιές από τα φαγητά που μαγείρευε. Ωστόσο, η Ιζαμπέλα είχε αποκαλύψει ότι την απατούσε με μια άλλη γυναίκα.

Η Ροσελίνι είχε μια εξαιρετικά επιτυχημένη καριέρα στο μόντελινγκ, το οποίο ξεκίνησε αρκετά αργά, στα 28 της χρόνια. «Μου άρεσε το μόντελινγκ και μου λείπει σήμερα» λέει στη δημοσιογράφο της Telegraph. «Σε αντίθεση με εκείνα τα κορίτσια που ξεκινούν το μόντελινγκ στα 14-15, εγώ ήμουν αρκετά ώριμη ώστε να είμαι μέρος μιας δημιουργικής διαδικασίας και δεν είδα ποτέ το επάγγελμα με ματαιοδοξία. Η μητέρα μου λάτρευε τη φωτογραφία. Ο πατέρας της ήταν φωτογράφος». Ωστόσο, η μητέρα της πέθανε όταν ήταν δύο ετών και ο πατέρας της όταν ήταν 14. «Ετσι, κουβαλούσα πάντα μαζί μου ένα φωτογραφικό άλμπουμ των γονιών μου», εξομολογείται.

Οταν ήρθε η σειρά της Ροσελίνι να ποζάρει στην κάμερα, το απόλαυσε. «Εφτιαξα έναν τοίχο από φωτογραφίες που ονόμασα «το Wall μου. Δεν έχει σημασία, ωστόσο έπειτα από λίγο καιρό κατέβασα όλες τις φωτογραφίες, αφού όποιος τις έβλεπε πίστευε πως ήμουν πολύ ματαιόδοξη» λέει. «Εγώ ποτέ δεν το είδα έτσι. Σκεφτόμουν ότι ήταν ενδιαφέρον να φαίνεται ένα πρόσωπο τόσο αλλιώς από διαφορετικούς φωτογράφους. Ποτέ δεν έβλεπα τον εαυτό μου όταν το κοίταζα. Εβλεπα την τέχνη του Πέτερ Λίντμπεργκ, του Μπρους Γουέμπερ, του Nόρμαν Πάρκινσον…»

Η ηθοποιός χαμογελά με νόημα μπροστά στην κάμερα του κινητού τηλεφώνου: «Ακόμα και τώρα, αν κοιτάξω στο Instagram, μπορώ να καταλάβω ποιος φωτογράφος τράβηξε ποιες φωτογραφίες. Βλέπω το “δακτυλικό” τους αποτύπωμα στο στυλ και στις σκιές».

Η ηθοποιός καθιερώθηκε επί 14 χρόνια ως το πρόσωπο της εταιρείας καλλυντικών Lancôme. Ωστόσο, το 1996, πριν γίνει 44 ετών, η εταιρεία διέκοψε τη συνεργασία τους. Το σαγηνευτικό και φινετσάτο πρόσωπό της αποτελούσε το «σήμα» της εταιρείας. Ομως το πρόσωπο μιας ηθοποιού που μεγαλώνει είναι μια συνεχής υπενθύμιση του γήρατος, συνεπώς οι διαφημιστές δεν το ήθελαν. Η δεκαετία απαιτούσε απόλυτη νεότητα, έτσι η Ροσελίνι αντικαταστάθηκε από το πρόσωπο της Ζυλιέτ Μπινός, που ήταν 12 χρόνια νεώτερή της. Καστανή και αυτή, φινετσάτη, αλλά χωρίς ρυτίδες, έδινε άλλη προοπτική στα προϊόντα ομορφιάς.

Παρ’ όλα αυτά, η Ιζαμπέλα Ροσελίνι έμεινε στη μνήμη όσων ακολουθούν και αγοράζουν προϊόντα της Lancôme ως «το μακροβιότερο πρόσωπο στην ιστορία της εταιρείας», η οποία συνεργάστηκε ξανά μαζί της στα 63 της χρόνια. Η 70χρονη ηθοποιός παραδέχεται σήμερα ότι της λείπουν οι μέρες που «έπαιζε έναν ρόλο» στις φωτογραφήσεις της. «Τώρα με φωτογραφίζουν πάντα σαν… εμένα, κατάλαβες; Είναι τελείως διαφορετικό αυτό» λέει.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Isabella Rossellini (@isabellarossellini)

Σε φωτογράφιση για τη Lancome to 2019

Ο Ρίτσαρντ Αβεντον ήταν ο φωτογράφος που την ενθάρρυνε να κάνει το άλμα από το μόντελινγκ στην υποκριτική. «Μου είπε ότι το μόντελινγκ ήταν σαν να είσαι σταρ του βωβού κινηματογράφου… Κάτω από το μακιγιάζ και τα όμορφα ρούχα εξέφραζα πάντα τη συγκίνηση που ήθελε ο φωτογράφος, μου είπε, και με έπεισε». Στην πραγματικότητα, η Ροσελίνι ήταν ήδη χαρούμενη που είχε χτίσει μια επιτυχημένη καριέρα ως μοντέλο προτού ασχοληθεί με την υποκριτική. Αυτό της έδωσε αυτοπεποίθηση για να ξεφύγει από τη σκιά της μητέρας της, εξηγεί. Παράλληλα, της χάρισε μια πιο απόμακρη στάση απέναντι στη δουλειά της, πράγμα που σημαίνει ότι ποτέ δεν επεδίωκε να ταυτιστεί πολύ στενά με τους χαρακτήρες που υποδυόταν.

«Είμαι ηθοποιός. Εχω ενσαρκώσει μια κακοποιημένη γυναίκα στο “Μπλε Βελούδο”, μια σεφ στη σειρά του HBO “Julia” και, προσφάτως, τη γιαγιά ενός κοχυλιού! Δεν είμαι τίποτε από αυτά. Αλλά είναι όλοι άνθρωποι, όπως εγώ! Καλά, όχι η γιαγιά-κοχύλι», λέει γελώντας. «Αν ο ρόλος προστάζει να είμαι λυπημένη, αυτό σημαίνει ότι μπορεί να “σκάψω” και να βρω λίγη θλίψη κρυμμένη μέσα μου, αλλά μέχρι εκεί».

Η δημοσιογράφος τη ρωτάει λίγες περισσότερες λεπτομέρειες για την κινηματογραφική της καριέρα, αλλά και τις ρομαντικές σχέσεις της με τον Μάρτιν Σκορσέζε και τον Ντέιβιντ Λιντς. Ωστόσο, εκείνη δεν φαίνεται πρόθυμη να αποκαλύψει περισσότερα: «Ρωτάς για τα νεανικά μου χρόνια και τους γάμους μου. Να πω την ιστορία μου και να κάνω το ψυχογράφημά μου για να γράψεις μόνο δύο σελίδες; Είναι αδύνατο! Συγγνώμη».

Θα αποκαλύψει όμως κάτι άλλο: ότι όσο υποδυόταν την άρρωστη γιαγιά του Μαρσέλ, τη Νάνα Κόνι, η σκέψη της αδυναμίας και της ασθένειάς της την έφερε αντιμέτωπη με τη δική της θνητότητα. «Αν και δεν χρειάζεται να υποδυθώ έναν χαρακτήρα για να μου το θυμίσει αυτό. Οταν φθάσεις τα 70 το σκέφτεσαι ούτως ή άλλως», λέει.

«Είχα υποτιμήσει την απώλεια – σχεδόν κάθε εβδομάδα κάποιος που γνωρίζω πεθαίνει ή αρρωσταίνει ανεπανόρθωτα. Αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο. Αν μπορούσα να αποφύγω το θάνατο, θα το έκανα, αλλά νομίζω ότι κανείς δεν μπορεί. Εξακολουθεί να φαίνεται σουρεάλ ότι μπορεί ξαφνικά να σταματήσεις να ζεις» λέει στη δημοσιογράφο. «Και τι συμβαίνει μετά τον θάνατο; Θα πάω στον Παράδεισο και θα δω τους γονείς μου; Αυτό θα ήταν υπέροχο. Ή δεν υπάρχει τίποτα; Ή υπάρχει κόλαση; Ο θάνατος με τρομάζει. Εχουμε έναν οικογενειακό τάφο στη Ρώμη και θα καταλήξω εκεί».

Τέλος, παραδέχεται πως δεν ενδιαφέρεται για το πώς θα τη θυμούνται. «Τι θα κέρδιζα εγώ αν ο κόσμος με θυμόταν μετά τον θάνατό μου;», διερωτάται. «Ούτως ή άλλως, θα πεθάνω. Αν η ανάμνησή μου προκαλεί πόνο και νοσταλγία στην οικογένειά μου, τότε θα προτιμούσα να μη με θυμούνται. Δεν κάνω τη δουλειά μου για να με θυμούνται, αλλά επειδή είναι μια ευχάριστη περιπέτεια για εμένα, προς το παρόν. Αυτό ακριβώς είναι!»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News