Ο Καρλ Μπιλντ, πρωθυπουργός της Σουηδίας από το 1991 έως το 1994, είναι μια από τις πλέον σεβαστές προσωπικότητες της ευρωπαϊκής διπλωματίας. Διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών της Σουηδίας από το 2006 έως το 2014 και υπήρξε, μεταξύ άλλων, ειδικός απεσταλμένος της ΕΕ στην πρώην Γιουγκοσλαβία και Υπατος Εκπρόσωπος για τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Σήμερα είναι συμπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (ECFR).

Σε άρθρο του στο Project Syndicate με τον ενδιαφέροντα τίτλο «Αν είχε νικήσει η Ρωσία», εκτιμά ότι ο επιθετικός πόλεμος του ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν «ήταν μια τεράστια στρατηγική αποτυχία» και ότι, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, το πιθανότερο είναι ότι θα πάνε ακόμη χειρότερα για εκείνον. Ωστόσο, ο Μπιλντ θεωρεί ότι για να μπορέσουμε να εκτιμήσουμε τι διακυβευόταν πριν από έναν χρόνο, όταν άρχιζε η εισβολή, αλλά και τι εξακολουθεί να διακυβεύεται σήμερα, θα πρέπει να εξετάσουμε το εναλλακτικό σενάριο.

Τι θα συνέβαινε αν είχε πετύχει η «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» του Κρεμλίνου; Αρχίζοντας από την αποτύπωση της κατάστασης έναν χρόνο μετά, ο Μπιλντ υπογραμμίζει ότι ο ρώσος πρόεδρος δεν έχει πετύχει κανέναν από τους στρατηγικούς του στόχους και ότι «κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ο πόλεμος ήταν μια πλήρης καταστροφή για τη Ρωσία».

Τι θα γινόταν όμως αν οι ρωσικές δυνάμεις δεν είχαν αποτύχει κατά την εισβολή; Πού θα ήμασταν σήμερα αν η ουκρανική αντίσταση είχε καταρρεύσει ή αν η Δύση, αντί να απαντήσει με ενότητα και αποφασιστικότητα, είχε βυθιστεί στη σύγχυση;

Ο πρώην πρωθυπουργός της Σουηδίας απαντά στο ρητορικό ερώτημα με τα εξής: «Μέσω της ταχείας και αποφασιστικής δράσης των ειδικών δυνάμεων –και ίσως με τη βοήθεια συνεργατών στο έδαφος– η Ρωσία θα είχε αποκτήσει τον έλεγχο του Κιέβου σε μία ή δύο ημέρες. Θα είχε προχωρήσει στην εγκατάσταση μιας κυβέρνησης-μαριονέτας και θα οργάνωνε παρελάσεις νίκης. Με βάση αυτό το σενάριο, ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι πιθανότατα θα είχε δολοφονηθεί από τις ρωσικές ειδικές δυνάμεις ή θα είχε φυλακιστεί μετά από δίκη-εξπρές. Στην καλύτερη περίπτωση, θα ήταν επικεφαλής της εξόριστης ουκρανικής κυβέρνησης στη Βαρσοβία ή κάπου αλλού».

Αν ο Πούτιν είχε πετύχει να καταλάβει το Κίεβο και να καθυποτάξει την Ουκρανία, το κύμα των προσφύγων που θα εγκατέλειπε τη χώρα θα ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτό που είδαμε. Κατά τον Μπιλντ, ίσως ακόμη και 20 εκατ. Ουκρανοί να βρίσκονταν σήμερα διασκορπισμένοι σε όλη την Ευρώπη και σε άλλες χώρες της Δύσης. Με άλλα λόγια, η προσφυγική κρίση θα ήταν μεγαλύτερη από όλες τις πρόσφατες προσφυγικές κρίσεις μαζί.

Αν εξαιρέσει κανείς έναν μικρό αριθμό κρατών που φέρουν το προσωνύμιο «παρίες» (rogue countries), καμία άλλη χώρα δεν θα είχε αναγνωρίσει την κυβέρνηση-μαριονέτα του Κιέβου. Αλλωστε, τα μέλη της απλώς θα εξαφανίζονταν κάποια στιγμή από το προσκήνιο, καθώς η Ουκρανία θα εντασσόταν τελικά στη Ρωσία με τη μορφή μερικών νέων ομοσπονδιακών περιφερειών της αχανούς χώρας. Η Ουκρανία ως ανεξάρτητη κρατική οντότητα θα είχε πάψει να υφίσταται, επιστρέφοντας στο καθεστώς που είχε την εποχή του ρωσικού ιμπεριαλισμού, κατά τον 19ο αιώνα – το όραμα, δηλαδή, που θέλησε να υλοποιήσει ο Πούτιν.

Μπορεί το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου κόσμου να συνέχιζε να αναγνωρίζει μια εξόριστη ουκρανική κυβέρνηση και ίσως ορισμένες χώρες της Δύσης να στήριζαν με όπλα και χρήματα μυστικές ή ανοιχτές στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά των ρώσων κατακτητών. Αλλά το παιχνίδι θα είχε κριθεί υπέρ του Πούτιν. Θα ήταν πλέον αργά.

Ο Μπιλντ υποστηρίζει ότι αν επικρατούσε ο Πούτιν, η προσπάθειά του να ελέγξει την Ουκρανία θα ήταν εξαιρετικά βάναυση: «Κρίνοντας από ό,τι συνέβη στην Μπούτσα, στο Ιρπίν και σε πολλές ακόμη ρωσοκρατούμενες πόλεις, θα είχαν γίνει εκτελέσεις πολλών χιλιάδων ανθρώπων με συνοπτικές διαδικασίες. Iσως και δεκάδων χιλιάδων ουκρανών πολιτικών, δημοσιογράφων, τοπικών αξιωματούχων και άλλων. Αυτό δεν είναι ένα υποθετικό σενάριο: η Ρωσία είχε ήδη συντάξει μακροσκελείς καταλόγους ουκρανών αξιωματούχων πριν ξεκινήσει την εισβολή».

Προσθέτει ότι δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες ακόμη Ουκρανοί θα είχαν σταλεί στα λεγόμενα στρατόπεδα εκκαθαρίσεων (filtration camps), όπου θα είχαν υποστεί ανακρίσεις και βασανιστήρια από τις ρωσικές δυνάμεις ασφαλείας. Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα παιδιά θα χωρίζονταν από τους γονείς τους και θα στέλνονταν στη Ρωσία για να «αναμορφωθεί» η ουκρανική κληρονομιά τους μέσω της επανεκπαίδευσης. Δεν είναι μια απλή υπόθεση: είναι ακριβώς αυτό που έχει συμβεί στα λίγα ουκρανικά εδάφη που κατέχει αυτή τη στιγμή η Ρωσία.

Για την υπόλοιπη Ευρώπη, ειδικά για τις χώρες που βρίσκονται κοντά στην Ουκρανία, μια επιτυχημένη ρωσική εισβολή θα διατηρούσε ζωντανή την απειλή επίθεσης των Ρώσων κατά της Μολδαβίας, της Πολωνίας και των χωρών της Βαλτικής. Ολες αυτές οι χώρες θα βρίσκονταν σε κατάσταση προετοιμασίας για πόλεμο και ένας σημαντικός αριθμός αμερικανικών και άλλων ευρωπαϊκών δυνάμεων θα αναπτυσσόταν μόνιμα στα εδάφη τους για να ενισχύει την άμυνά τους.

Οι ουκρανικές δυνάμεις που δεν θα είχαν πέσει στα χέρια του Πούτιν θα βρίσκονταν πέρα ​​από τα σύνορα με την Πολωνία και τις άλλες γειτονικές χώρες και προφανώς θα παρέμεναν απόλυτα αποφασισμένες να συνεχίσουν τον αγώνα. Επομένως, έναν χρόνο μετά, η Ευρώπη θα βρισκόταν σήμερα στα πρόθυρα ενός πολύ μεγαλύτερου πολέμου.

Το συμπέρασμα του πολύπειρου διπλωμάτη και πρώην πρωθυπουργού της Σουηδίας είναι ότι «η απόφαση του Πούτιν να εισβάλει ήταν πραγματικά τρελή. Ο επιθετικός πόλεμός του ήταν μια τεράστια στρατηγική αποτυχία, που είναι βέβαιο ότι θα γίνει ακόμη χειρότερη για εκείνον».

Προειδοποιεί, ωστόσο, ότι δεν είναι ώρα για εφησυχασμό ή για να ανταλλάσσουν μεταξύ τους συγχαρητήρια οι ηγέτες της Δύσης. «Εάν η Ρωσία είχε πετύχει τον στόχο της, θα επρόκειτο για μια ανεξέλεγκτη καταστροφή από κάθε πιθανή σκοπιά. Η διαρκής υποστήριξη της προσπάθειας της Ουκρανίας να υπερασπιστεί την ελευθερίας της είναι απαραίτητη για την ευρωπαϊκή ασφάλεια και για τη διατήρηση για όλους τους λαούς μιας θεμελιώδους αρχής του διεθνούς Δικαίου: της απαγόρευσης του επιθετικού πολέμου», τονίζει ο πρώην πρωθυπουργός της Σουηδίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News