Τα ταξίδια είναι για να προλάβουμε ένα γειά σου στον κόσμο πριν το οριστικό αντίο μας. Μεγάλη υπόθεση το ταξίδι και άλλο τόσο το ταξιδιάρικο μυαλό. (Και τα εν στάσει «ταξίδια» έχουν ενδιαφέρον). Βεβαίως, υπάρχει μια λίστα των «οπωσδήποτε», κάπως σαν προσκύνημα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αίγυπτος… Ρώμη… Αουσβιτς. Ελλάδα μου! Ελλαδίτσα, Ελλαδάρα μου. Πόσοι άνθρωποι ονειρεύονται να πατήσουν στον ιερό βράχο της Ακρόπολης! Αντίστοιχα, το σύγχρονο Μουσείο της Ακρόπολης, μας βγάζει  ασπροπρόσωπους και συνέβαλε στην τουριστική μας επανασύσταση και άνθιση πολλών γειτονικών περιοχών.

Οσες φορές και να το επισκεφτώ, πάντα θα με συναρπάζει και θα υποκλίνομαι στον ευφυή σχεδιασμό, στην ευρηματικότητα ενός άτυπου διαλόγου της αρχαιότητας με την Αθήνα ενός σήμερα, στο φως όπως εισχωρεί και διαχέεται γλυκά, στη διευκόλυνση της θέασης των γλυπτών περιμετρικά. Αλλά… Αλλά… Κάθε φορά θα φεύγω και με ένα βαρύ «Αχ!» θυμοπαράπονου.

Αφορά τη μοίρα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Ενα από τα σημαντικότερα του κόσμου, με συλλογές από την Προϊστορική εποχή έως το τέλος της Ρωμαϊκής περιόδου. Ολα τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Το πάρκο, προέκταση του σπιτιού μας, η Θεά Αθηνά, δικός μου άνθρωπος!… Το Μουσείο ως απόλυτο στίγμα, το Πολυτεχνείο για αριστούχους και στη συνέχεια ως σύμβολο, μια Πατησίων που έσφυζε αρχοντιάς, ένα Μινιόν ως meeting point όσο και το Φαρμακείο Μπακάκος, το ξενοδοχείο Ακροπόλ για «μπαλ μασκέ», πότε με τον Μουζάκη, πότε με τον Τάκη Μωράκη και τα βιολιά του…

Ο αστικός ιστός μιας Αθήνας αρχόντισσας, που μέρα τη μέρα κατέληξε ξεδοντιασμένη ζητιάνα. Εγκατάλειψη που χτύπησε και το Αρχαιολογικό Μουσείο. Αριστουργήματα, που άλλοι λαοί θα πουλούσαν την ψυχή τους στον διάολο για να τα έχουν, εμείς τα στοιβάζαμε στα υπόγεια εκθέτοντας λιγότερο του 10%.

Οταν ο Κυριάκος και η Μαρέβα Μητσοτάκη πρωτοαναφέρθηκαν στο κοινό τους όνειρο για την αναμόρφωση, αναγέννηση, ανάδειξη του Αρχαιολογικού Μουσείου, μοιραία δε και την αναβάθμιση των γύρω περιοχών που χρόνια τσαλαβουτούν στη υποβάθμιση… Φανταστείτε!… Το έλεγαν μόλις είχε εκλεγεί αρχηγός της ΝΔ, όχι Πρωθυπουργός, παλεύοντας με όλα εκείνα τα «Δεν κάνει!», τόσο των οικείων του όσο και του «Αχαστου»… Τα θυμάστε; Οσο τους άκουγα να μιλάνε γι΄αυτό τους το όραμα με πάθος, μονολογούσα μέσα μου, έμπλεη καχυποψίας, μπουκωμένη κούφιων λόγων αλλά και γνώστης των χιλιάδων τρικλοποδιών που αντιμετωπίζει όποιος αγωνίζεται για ό,τι μεγαλόπνοο, «Αν ποτέ γίνει, να μου τρυπήσεις τη μύτη».

Μελετώντας τα σχέδια για την επέκταση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου των αρχιτεκτονικών γραφείων David Chipperfield Architects και Αλέξανδρου Ν. Τομπάζη Α.Ε,  ένα αληθινά εμβληματικό έργο, μόνο αν κάποιος είναι μικρόψυχος δεν επιτρέπει στον εαυτό του να νιώσει συγκίνηση και ανυπομονησία. Μια πρόταση ευρηματική, μινιμαλιστικά εντυπωσιακή, λειτουργική, υψηλής αισθητικής, που αναγεννά το «σύμπαν» και αλλάζει τον χάρτη της Αθήνας, προσφέροντας οξυγόνο ανάπτυξης όσο τίποτε άλλο.

Στον λόγο του ο Πρωθυπουργός, ανάμεσα σε πολλά ευχαριστήρια, ανέφερε και το εξής: «Και θα ήθελα –δεν το κάνω συχνά, αλλά αισθάνομαι την ανάγκη σήμερα– να ευχαριστήσω και προσωπικά τη σύζυγό μου Μαρέβα, η οποία, αθόρυβα και χωρίς να διεκδικήσει ποτέ οποιαδήποτε προβολή, υπήρξε η καρδιά αυτής της μεγάλης προσπάθειας». Ωστόσο… καλώς τα δεχτήκαμε!

Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων: «Ερωτάται ο Πρωθυπουργός με ποια ιδιότητα και για ποιο σκοπό η σύζυγος του Πρωθυπουργού και επιτυχημένη επιχειρηματίας κ. Μαρέβα Γκραμπόφσκι-Μητσοτάκη μετείχε από το 2017 σε συσκέψεις που αφορούσαν την επέκταση του μεγαλύτερου και σημαντικότερου αρχαιολογικού Μουσείου της χώρας;». «Γιατί το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος να χρηματοδοτήσει την προμελέτη;». Γιατί, βρε; «Γιατί προτιμήθηκε ιδιωτική χορηγία, από ΑΜΚΕ Ν.Σ. Λαιμού για τον διαγωνισμό ενός εμβληματικού δημόσιου έργου;».

Αυτά είναι! Γιατί, κυρία μου; Να ήθελες, για παράδειγμα, να γίνεις από νηπιαγωγός ιατρός, να το καταλάβουμε. Να στόχευες από δασκάλα Πληροφορικής Δημοτικού να πετάξεις καθηγήτρια Πανεπιστημίου, να βρεθεί δρόμος. Το να θελήσει όμως να συμβάλει σύζυγος έλληνα Πρωθυπουργού σε κάτι που δεν αφορά την προσωπική της και μόνο ωφέλεια… Ε!… Υπάρχουν και όρια!

Πέραν του πικρού χιούμορ, είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι των συμπολιτών μας ονειρευόμαστε και ελπίζουμε στην ώρα που την πρωτεύουσά μας θα κοσμεί το Αρχαιολογικό Μουσείο των Αθηνών όπως του αξίζει, και θα ανθίζει ο τόπος «τόπους» και «τόπους». Και η εθνική μας συνείδηση θα είναι ήσυχη, ότι συμπεριφερθήκαμε ως άξιοι κληρονόμοι μιας τεράστιας περιουσίας, που μας θρέφει χρόνους και απογόνους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News