Σε έναν ιδανικό κόσμο, ύστερα από κάθε γιορτή, ο τόπος στον οποίο φάγαμε, ήπιαμε και χορέψαμε θα ήταν εξαγνισμένος από το γλέντι μας και τυχόν υπολείμματα θα ήταν στοιβαγμένα σε κάδους σκουπιδιών. Να συμπληρώσω ότι θα έπρεπε να ήταν στοιβαγμένα και σε κάδους ανακύκλωσης, το κάθε ένα στην κατηγορία του, όμορφα και τακτοποιημένα; Τα παραλέω, ξέρω.

Ο ιδανικός αυτός κόσμος, όπου ο σεβασμός στο περιβάλλον και στον δημόσιο χώρο εκφράζεται με πράξεις και συμπεριφορές, είναι μίλια μακριά μας, δυστυχώς. Συνήθως, όταν εμείς επιστρέφουμε σπίτι πλήρεις διασκέδασης, το σκηνικό που αφήνουμε πίσω μας είναι πλήρες καταστροφής. Είναι πληγωμένο από την παρουσία μας και έχει μετατραπεί σε σκουπιδότοπο, μάρτυρα της αναισθησίας μας.

Είδατε τα Λαδάδικα μετά την Τσικνοπέμπτη; Είναι σαν να έπεσαν επάνω τους είκοσι κάβες και άλλες είκοσι ψησταριές. Μικρά βουνά από πλαστικά πιάτα, ποτήρια, αναψυκτικά, χαρτιά και μπουκάλια, ανάκατα με αποφάγια και σερπαντίνες, στους πεζόδρομους και τις πλατείες, ήρθαν στο φως της δημοσιότητας σήμερα για να μας υπενθυμίσουν πόσο βάρβαροι μπορούμε να γίνουμε, πόσο απαίδευτοι επί της ουσίας παραμένουμε στη διαχείριση των απορριμμάτων μας.

Οι εργαζόμενοι στην υπηρεσία καθαριότητας του Δήμου Θεσσαλονίκης μάζεψαν 135 τόνους σκουπιδιών από το ιστορικό κέντρο της πόλης, μετά τον εορτασμό της Τσικνοπέμπτης. Ενα μεγάλο μέρος τους βρισκόταν οπουδήποτε αλλού εκτός από εκεί όπου θα έπρεπε να είναι, μέσα στους κάδους.

Τα ίδια θα συμβούν και σε λίγες μέρες που έχουμε Καθαρά Δευτέρα, και όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη. Θα γιορτάσουμε τα Κούλουμα στο ύπαιθρο και θα αφήσουμε διάσπαρτες τις βρωμιές μας. Θα γεμίσουμε τα πάρκα και τα δάση της χώρας με κεσεδάκια και χαρτόκουτα από χαλβάδες, θαλασσινά και λαγάνες. Αμφιβάλλετε ότι θα το κάνουμε;

Είναι πλέον ένα συνήθειο που συνοδεύει κάθε μας έθιμο. Εχουν τρελαθεί να μας λένε ότι δεν πρέπει να αφήνουμε τα σκουπίδια μας όπου να ’ναι, αλλά εμείς δεν εννοούμε να το εμπεδώσουμε. Μια χαρτοπετσέτα, έστω, θα μας πέσει από τα χέρια την ώρα που γλεντοκοπάμε, είναι βέβαιο.

Η έλλειψη παιδείας φαίνεται περισσότερο τη στιγμή που χαλαρώνεις. Εκείνη την ώρα που παραδίνεσαι στην ευφορία και στη μέθη, που κινείσαι μεταξύ συνειδητού και ασυνείδητου. Εκεί αποδεικνύεται αν η λέξη «ανακύκλωση» υπάρχει μόνο σαν αφηρημένη θεωρία στη σκέψη σου, και όχι σαν κανόνας. Εκεί καταλαβαίνουμε όλοι ποιος είναι ο τύπος που του πέφτει το σκουπιδάκι στον δρόμο και δεν μπαίνει στον κόπο να το μαζέψει.

Και μη μου πείτε ότι φταίει το αλκοόλ σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν είναι μόνο οι «γκολ από μεθύσι» εκείνοι που αφήνουν τα σκουπίδια τους παντού. Μπορεί να είναι και αυτός που έχει πιει δύο μπίρες. Γενικώς, είμαστε απαράδεκτοι. Τόσο, που ώρες-ώρες μοιάζει σαν να το κάνουμε επίτηδες.

Σαν να βρωμίζουμε τον τόπο από αντίδραση, βάζοντας στοίχημα με τον εαυτό μας πόσο χάλια μπορούμε να το καταντήσουμε. Οσο πιο χάλια, τόσο πιο καλά έχει πάει το γλέντι μας. Σε κάθε γιορτή επιδιδόμαστε σε έναν διονυσιακό παροξυσμό καταστροφής. Αυτοκαταστροφής, για την ακρίβεια. Γιατί το σκουπιδάκι που πετάμε θα επιστρέψει στο σπίτι μας.

ΥΓ. Αν περνούσε ένας υπεύθυνος καθαριότητας και σου έκοβε πρόστιμο τη στιγμή που σε έβλεπε να αφήνεις το σκουπίδι σου στον δρόμο, την επόμενη φορά θα το σκεφτόσουν διπλά πριν το κάνεις. Τα παραλέω και πάλι, ξέρω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News