Ενα πρωτάκι… Πρωτάκι!… Εκφοβίζεται, παρενοχλείται, σημάδια στην ψυχή και στο κορμάκι του από αισχρές συμπεριφορές τεσσάρων παιδιών, μαθητών Τετάρτης Δημοτικού, που ενήργησαν ως ομάδα. Ενα δασάκι, η προνομιούχος αυλή του σχολείου τους, γίνεται ο τόπος του μαρτυρίου του. Για πόσο καιρό; Αρκετό. Δηλαδή; Θολό. Κανένας του σχολείου δεν αντιλήφθηκε on time. Ευτυχώς, όπως το έφεραν οι φήμες, η νοσοκόμα ενήργησε με επαγγελματισμό, εγρήγορση και συγκινητική έγνοια.

Πού έγιναν αυτά; Σε ποιον απομακρυσμένο του άστεως τόπο, σε ποια «Αγρια Δύση»; Μη σας κουράζω αδίκως. Κολλέγιο Αθηνών, Μποδοσάκειο. Και γιατί όχι; Γιατί όχι και εκεί; Υπάρχει σ’ ετούτα της βίας τα χρόνια πλανήτης εξαιρέσεων; Βία βρέχει παντού. Σπορά και θερισμός. Αθρόα παραγωγή, αγορές ανοιχτές να παραλάβουν, να πουλήσουν. Αναρχη αγωνία γονέων παράλληλα με βολική μαζική εθελοτυφλία. Και μόνο η φράση, όπως την άκουσα, «Αν αυτά γίνονται στο Κολλέγιο… φαντάσου!», με μια υποβόσκουσα, αυθάδη κρυφοϋπεροψία αποκαλύπτει εγκληματική ελαφράδα. Σαν να μην έχουμε καταλάβει.

Το θέμα δεν είναι να μας εκπλήξει ότι το δράμα εκτυλίχθηκε «και» (με αστεία τονισμένο το «και») «Και στο Κολλέγιο», αλλά να μελετήσουμε πώς χειρίζεται το κάθε σχολείο το περιστατικό. Ελάχιστες ημέρες πριν, μια άλλη είδηση για ομάδα που εισήλθε στο Κολλέγιο, παράρτημα Ψυχικού, με μαχαίρια, μπήκε και βγήκε στον ηλεκτρονικό Τύπο με σβελτάδα χαλιού της Μοιραράκη σε δημοπρασία, χωρίς περαιτέρω υπεύθυνες εξηγήσεις. Ετούτη τη φορά, διάβασα στον Τύπο την ιστορία. Και έλαβα αρκετά μηνύματα από ανήσυχους γονείς. «Γράψτε κάτι».

Να μια παθογένεια. Η διαχείριση τέτοιων θεμάτων όταν παραδίδονται σε παραφιλολογία και ανταλλαγές μηνυμάτων, ως να είναι μηνύματα επί Κατοχής. Συνήθως καταλήγουν ότι εκ του νόμου δεν μπορούν να διώξουν τους μαθητές παρά μόνο πριν την είσοδό τους στο Γυμνάσιο. Μα, τα παιδιά δεν είναι σκουπίδια να τα σκουπίσεις από την αυλή σου και να καταλήξουν στον αγύριστο της χωματερής, να ξενοιάσεις. Μπροστά μας θα τα ξαναδούμε από… «Είσοδος» κοινωνία. Αραγε, τα εν προκειμένω τέσσερα παιδιά της Τετάρτης Δημοτικού (αλλά και ένα σωρό αντίστοιχων περιστατικών) «κλείνουν» ως θέμα με το να διωχτούν από το σχολείο;

Εγινε κάποια ουσιαστική παρέμβαση εκπαιδευτικού και ψυχοσυναισθηματικού χαρακτήρα στο σχολείο επ΄αφορμή αυτού που πάει από στόμα σε στόμα; Πώς θα εκπαιδευτούν τα παιδιά να μιλάνε; Πώς ο γονιός θα δώσει σημασία στον τρόπο επικοινωνίας με το παιδί του; Εχουμε εμπεδώσει το πόσο σημαντικό είναι να μιλάμε για τα ανούσια για να φτάσουμε στα ουσιαστικά; Αρα, να χαρίζουμε χρόνο; Οι κάθε είδους υπεύθυνοι, αρμόδιοι, Αρχές, αντιδρούν με αυτοματισμό όταν κάτι τέτοιο πέφτει στην αντίληψή τους ή όταν κάποιο παιδί τολμάει (είναι μακρά και ιερή η διεργασία) να μιλήσει για το δράμα του; Λειτουργούμε ως μια κοινή ασπίδα προστασίας ή ως δυο στρατόπεδα σχολείο-γονείς, αντίπαλοι; Το Κολλέγιο έχει έναν ενδιαφέροντα θεσμό, ήτοι ένα παιδί της Εκτης Δημοτικού αναλαμβάνει κάθε χρονιά «προστάτης» σε κάθε πρωτάκι. Λειτουργεί; Ή το έχασαν; Πώς εκπαιδεύονται τα «εκτάκια»;

Γράφω αυτό το κείμενο κυρίως για να τονίσω ότι δεν πρέπει να θεωρείται ταμπού η ύπαρξη αδιανόητων περιστατικών σε οποιοδήποτε σχολείο, γιατί ακόμα κι αυτοί οι διαχωρισμοί είναι πρόσφορο χωράφι βίας. Ζούμε τα χρόνια των αδιανόητων. Για ανοιχτά μυαλά και έξυπνες κοινωνίες, το κάθε περιστατικό βίας δεν πρέπει να λαμβάνεται ως δυσφήμηση, άρα να κινητοποιεί αντανακλαστικά κουκουλώματος, αλλά ως χρήσιμη πλη-ρο-φο-ρί-α. Να μας κατευθύνει να λάβουμε μέτρα, να ενεργήσουμε γρήγορα. Και τέλος, η υπουργός Παιδείας, να ξαναμελετήσει τον άκαμπτο νόμο περί μη μετακίνησης μαθητή. Χρήσιμος ήταν και είναι για (πραγματικούς) οικονομικούς λόγους, αλλά τι γίνεται για πράξεις βίας; Θέλει μελέτη. Γιατί αυτό που με τρελαίνει και ως σκέψη ακόμα, και δυστυχώς το ζούμε συχνά, είναι στο τέλος να απομακρύνεται το παιδί που βίωσε το δράμα. Για να αντέξει. (Δεν σημαίνει ότι αυτό θα γίνει και σ’ αυτή την περίπτωση.)

Γράφω αυτό το κείμενο για να ταρακουνήσω κάθε «σύμπαν». Το πρωτάκι μπορεί να είναι το παιδί μας, το εγγόνι μας. Αλλά και τα τέσσερα παιδιά της Τετάρτης Δημοτικού μπορεί να είναι τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας. Συνομιλώντας με γονείς… Μελέτησα στον λόγο τους ένα αμφίσημο «και να μαθευτεί και να μη μαθευτεί», αξιολογώντας εντέλει τη σχέση τους με το Σχολείο υψηλότερα από το τι συμβαίνει αλλά και τι μπορεί να συμβεί και στο δικό τους παιδί, είτε ως θύμα είτε ως δράστη…

Ε, λοιπόν, ναι! Η βία μπήκε και στο δασάκι του Αμερικανικού Κολλεγίου, στο Μποδοσάκειο. Μην αυταπατάστε ότι υπάρχουν πλανήτες καθαροί βίας. Καλά ξυπνητούρια. Μετά; Μετά; Στο «μετά» μπορεί να διασωθούν ακόμα και όσα χάσαμε στο «πριν». Ας συμμαχήσουμε ενάντια στη βία, ως μια ομάδα με κοινό αντίπαλο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News