Το πρώτο μεγάλο κύμα φυγής στελεχών εκδηλώθηκε στο ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές του 2012, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε αξιωματική αντιπολίτευση και άρχισε να υποδέχεται στελέχη που σήκωσαν σημαία ευκαιρίας. Κάποιοι μίλησαν για ποντίκια που εγκαταλείπουν το πλοίο. Οι ίδιοι απαντούσαν ότι στρατεύονται στον αντιμνημονιακό αγώνα για να ανατρέψουν το παλιό, τμήμα του οποίου ήταν και οι ίδιοι, αλλά, τέλος πάντων, ξέρετε πώς λέγονται αυτά τα πράγματα.

Ναι, στην πολιτική μπαίνεις για να προσφέρεις, αλλά οφείλεις πρώτα να ξεκινάς από τον εαυτό σου. Η πρόσβαση στην εξουσία ελκύει όπως η λάμπα τα έντομα. Και κάπως έτσι, τόσο απλά και φυσικά, κάποιοι κατέβασαν το κάδρο του Ανδρέα και τοποθέτησαν στο ίδιο καρφί τη φωτογραφία του Τσίπρα αγκαλιά με τον Καμμένο. Ετσι λειτουργούν αυτά.

Τις τελευταίες εβδομάδες παρατηρείται μαζική ανάκληση υποψηφιοτήτων από ανθρώπους που είχαν αποφασίσει να πολιτευτούν με το ΠΑΣΟΚ. Οσοι διατηρούν καλή επαφή με τη ΝΔ, πηγαίνουν και χτυπούν την πόρτα. Και κάποιοι άλλοι, απλώς αποφασίζουν να μη ξοδέψουν χρήματα, χρόνο και προσωπικό κεφάλαιο σε μία μάχη που θεωρούν χαμένη. Λογικό. Αν θέλετε και ανθρώπινο. Η πολιτική είναι πρωτίστως προσωπική μπίζνα. Για τα υπόλοιπα υπάρχουν και οι ΜΚΟ και οι φιλανθρωπικές οργανώσεις. Και τώρα είναι κομμάτι δύσκολο να είσαι Ανδρουλάκης και να απευθύνεις πρόσκληση προς τους ψηφοφόρους όταν σε εγκαταλείπουν τα στελέχη. Εκτός και αν τα καταγγείλεις. Αλλά έτσι θα αποκαλύψεις την αδυναμία σου.

Δεν χρειάζεται να διαβάσεις δημοσκοπήσεις για να διακρίνεις το πρόβλημα στο ΠΑΣΟΚ. Από τη μία είναι το σκηνικό πόλωσης. Και από την άλλη η ηγεσία που δεν αφήνει το αναμενόμενο αποτύπωμα στις εξελίξεις. Είναι η θολή εικόνα του Ανδρουλάκη, μία ηγετική φυσιογνωμία που λες και δεν φαίνεται καλά στο φακό γιατί βρίσκεται πίσω από ένα παραβάν. Ναι, σίγουρα φταίει η απουσία του από τη Βουλή. Για αυτό δεν ευθύνεται ο ίδιος, άλλωστε και όταν τον ψήφιζαν ήξεραν τους περιορισμούς. Ομως ευθύνεται για την αδυναμία οικοδόμησης ενός πειστικού αφηγήματος που θα καθιστούσε το ΠΑΣΟΚ ασφαλές σημείο καταφυγής για όσους έχουν δυσανεξία στον Τσίπρα και δυσφορία για τον Μητσοτάκη.

Το ΠΑΣΟΚ είχε μία ευκαιρία να υπερτονίσει τον διακριτό του ρόλου από το πολωτικό σκηνικό, υποδεχόμενο κεντρώους, έστω τους απογοητευμένους. Ωστόσο βρέθηκε στη δίνη μίας κουβέντας για τον ρόλο του ως μπαλαντέρ στο εκλογικό παιχνίδι. Και από ένα σημείο και μετά το θέμα συζήτησης για το ΠΑΣΟΚ ήταν με ποιον θα πάει. Σωστή, ρεαλιστική κουβέντα, αλλά δεν βοηθάει να μαζέψεις αυτούς που δηλώνουν ξεκάθαρα δυσαρεστημένοι από το κεντρικό δίπολο. Βέβαια δεν είναι το ΠΑΣΟΚ που άνοιξε αυτήν την κουβέντα. Το έκαναν οι άλλοι, σκεπάζοντας ή και λοιδορώντας οποιαδήποτε προσπάθεια για την άρθρωση ελκυστικού, αυτόνομου λόγου. Ομως όπως αποδείχθηκε, η απάντηση από το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν ούτε ηχηρή, ούτε πειστική.

Τι μένει (αν μένει) να κάνει το ΠΑΣΟΚ; Σε αυτήν την τοξική τρέλα που θα βρεθεί μπροστά μας, να σταθεί σαν αντίδοτο, μη συμμετέχοντας σε μία κουβέντα για συνεργασίες. Δεν είναι εύκολο πια. Αλλά και να ήταν, δεν ξέρω αν θα μπορούσε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News