Με τη 12η εφετινή του νίκη σε 13 αγώνες, ο Στέφανος Τσιτσιπάς έβαλε την υπογραφή του στον προβιβασμό της Εθνικής μας ομάδας στο World Group I, δηλαδή στην Α’ Κατηγορία του Davis Cup, για πρώτη φορά έπειτα από 19 χρόνια. Αλλά δεν ήταν αυτή, η μεγαλύτερη επιτυχία του. Στο Κλειστό του ΟΑΚΑ, το οποίο είχε μετατραπεί σε ένα hard-court γήπεδο για τις ανάγκες του τουρνουά, παρακολούθησαν τους αγώνες του Σαββατοκύριακου (συνολικά) 28.000 θεατές. Sold-out παιχνίδια τένις στην Ελλάδα, σε αρένα με τόσο μεγάλη χωρητικότητα, είναι κάτι το πρωτοφανές.

Αρκετοί από αυτούς που γέμισαν ασφυκτικά το «Νίκος Γκάλης», δεν γνώριζαν, καν, τι ακριβώς είναι το Davis Cup. Ή, ότι μετά τους αγώνες του προσεχούς Σεπτεμβρίου μπορεί να υποβιβαστούμε πάλι, όπως είχε συμβεί το 2004, που ηττηθήκαμε από τη Ζιμπάμπουε (2-3) και τη Νότια Αφρική (1-4). Κάποιοι δεν είχαν ξαναδεί τένις από κοντά. Πήγαν για τον Στέφανο. Για να θαυμάσουν έναν Ελληνα, που είναι κορυφαίος στο άθλημά του. Που την περασμένη Κυριακή, η τιτανομαχία του με τον Νόβακ Τζόκοβιτς στον τελικό της Μελβούρνης, τους είχε καθηλώσει στις τηλεοράσεις τους Εναν σούπερ-σταρ των σπορ, ο οποίος δεν δίνει συχνά παραστάσεις στη χώρα του.

Οι νεόκοποι φαν του τένις είχαν εντυπωσιαστεί με την ιλιγγιώδη ταχύτητα, με την οποία ταξιδεύει το μπαλάκι – στην τηλεόραση, αυτό δεν το αντιλαμβάνεσαι τόσο πολύ. Οι παλιοί, συζητούσαν για το πώς άλλαξαν οι καιροί. Στα τέλη των ‘80s – αρχές των ‘90s παρακολουθούσαν στη δημόσια τηλεόραση δυο ματς το χρόνο: τους τελικούς του Γουίμπλεντον και του Ρολάν Γκαρός. Τα λιγοστά τουρνουά που διοργανώνονταν στην Ελλάδα, με φτωχικά οικονομικά έπαθλα, προσέλκυαν ξένους παίκτες που απείχαν πολύ από το top-100 της παγκόσμιας κατάταξης. Ενώ τώρα, είχαν την ευκαιρία να δουν το Νο.3 του Κόσμου ολοζώντανο μπροστά τους. Που είναι και Ελληνας – ποιος θα το πίστευε μέχρι πριν από μια πενταετία;

Στις αρχές του 21ου αιώνα οι επιτυχίες της Λένας Δανιηλίδου, που είχε σκαρφαλώσει μέχρι το Νο.14 του ranking, είχαν θεωρηθεί ανεπανάληπτες. Ούτε οι πιο αισιόδοξοι φίλοι του τένις δεν πίστευαν ότι θα ζούσαν τα σημερινά μεγαλεία, με τον Τσιτσιπά και τη Μαρία Σάκκαρη. Και ξαφνικά, το 2018, η αδιανόητη πορεία του Στέφανου στο τουρνουά Masters του Καναδά, τον ανέβασε στο νούμερο 15 της ATP. Ηταν 20 ετών, τότε. Την ίδια χρονιά έγινε ο πρώτος Ελληνας μετά το 1973, που εμφανίστηκε σε τελικό επαγγελματικού τουρνουά (Μπαρτσελόνα Οπεν), όπου ηττήθηκε από τον Ράφα Ναδάλ. Εκείνη τη σεζόν αγωνίστηκε σε τελικό της ATP και η (23χρονη, τότε) Μαρία Σάκκαρη. Η άνοιξη του ελληνικού τένις είχε, μόλις, αρχίσει.

Ανθρωποι που ακόμη μπερδεύονται με το μέτρημα των πόντων, που ρωτούν, ο ένας τον άλλον, αν το τάι-μπρέικ είναι ό,τι η παράταση στο ποδόσφαιρο, συγκεντρώνονται στις καφετέριες, με την τηλεόραση στη διαπασών, για να παρακολουθήσουν ένα σπορ, για το οποίο μέχρι πρότινος αδιαφορούσαν τελείως. Η επιτυχία του Τσιτσιπά, πρωτίστως, και της Μαρίας δημιούργησε ένα νέο κοινό. Οπως ο θρίαμβος της Εθνικής του Γκάλη το 1987 διέδωσε το μπάσκετ με ταχύτητα αστραπής. Ωστόσο, τίποτα δεν προμηνύει ότι το τένις θα κάνει… την καριέρα του μπάσκετ, και θα καθιερωθεί στη συνείδηση του έλληνα φιλάθλου.

Είναι σχετικά ακριβό σπορ. Γήπεδα δεν υπάρχουν πολλά. Είναι χρονοβόρο. Οχι μόνο το ίδιο το παιχνίδι, αλλά και η προετοιμασία που απαιτεί, και η αναμονή μέχρι να έρθει η σειρά σου να παίξεις. Επιπλέον, για να έχει ενδιαφέρον, θα πρέπει να υπάρχει συμπαίκτης του ίδιου, περίπου, επιπέδου. Λιγότεροι από τρεις στους 100, από όσους άρχισαν, κάποτε, το τένις, συνέχισαν για πολύ καιρό αυτή τη δραστηριότητα.

Είναι, ίσως, και ένα άθλημα που δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του Ελληνα. Εχει ένα σαβουάρ βιβρ, ξένο για τη δική μας νοοτροπία. Εδώ δεν γιουχάρουμε τον αντίπαλο, χειροκροτούμε τις καλές του προσπάθειες, και στο τέλος, αν μας έχει νικήσει, αναγνωρίζουμε την ανωτερότητά του. Δεν υπάρχει κανείς άλλος να κατηγορήσουμε για την ήττα μας, εκτός από τον εαυτό μας. Οσοι συχνάζουν σε κάποιο τένις club, έχουν πολλά παρατράγουδα να διηγηθούν. Για παράδειγμα, το πώς κάποιοι συγγενείς και φίλοι… πανηγυρίζουν τα λάθη ενός παιδιού που παίζει με το δικό τους.

Επιπλέον, σε αντίθεση με άλλα σπορ, το ερασιτεχνικό τένις απέχει έτη φωτός από το επαγγελματικό. Είναι πολύ σπάνιο, ένας νέος ή μια νέα να καλλιεργήσει αυτό το χόμπι σε τέτοιο βαθμό, ώστε να γίνει αθλητής διεθνούς επιπέδου, αν οι γονείς του δεν έχουν να επενδύσουν ένα σημαντικό ποσό στο ταλέντο του.

Ακόμη κι έτσι, ο Στέφανος και η Μαρία έχουν πετύχει κάτι σπουδαίο: να συστήσουν στον έλληνα φίλαθλο ένα υπέροχο άθλημα. Για τον Τσιτσιπά, το ότι κατάφερε να γεμίσει το μεγαλύτερο κλειστό γήπεδο της χώρας με χιλιάδες οικογένειες, είναι ένα παράσημο καριέρας. Κάτι σαν γκραν-σλαμ τρόπαιο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News