Μισό λεπτό, γιατί εδώ χτίζονται τουβλάκι-τουβλάκι οι πραγματικές μελλοντικές μας πολιτικές εκτροπές κι εμείς κάνουμε πλακίτσα. Εχουμε εν εξελίξει έναν –ο Θεός να τον κάνει– ανένδοτο αγώνα υπεράσπισης της δημοκρατίας από τη χούντα Μητσοτάκη, δίχως να μπορούμε να ξεχωρίσουμε αν η φιγούρα του ανένδοτου ηγέτη φέρνει προς Γεώργιο Παπανδρέου ή προς Ντόναλντ Τραμπ.

Τα καίρια ερωτήματα, πάντως, αναδύονται αυτόματα. Θεωρεί ο κ. Τσίπρας ότι οδεύουμε προς κανονικές ή προς νοθευμένες εκλογές; Κι αν μεν τις θεωρεί κανονικές, αν δηλαδή στις κάλπες τους εκφραστεί αβίαστα η βούληση του ελληνικού λαού, προς τι ο ανένδοτος; Αν πάλι οι εκλογές είναι «πειραγμένες» καθ’ οιονδήποτε καθοριστικό τρόπο, τότε ο κ. Τσίπρας θα αναγνωρίσει το αποτέλεσμά τους ή όχι; Και μη μας πει «θα δούμε», αυτά τα ξεκαθαρίζουν νωρίτερα, όχι κατόπιν εορτής. Εντάξει, το εύκολο γι’ αυτόν θα είναι ένα αποτέλεσμα που θα φέρνει νικητή τον ΣΥΡΙΖΑ. Σ’ αυτή την περίπτωση ο λαός θα έχει σαρώσει τους χουντο-μητσοτακικούς και τους μηχανισμούς τους. Αλλά αν οι κάλπες ξαναδείξουν Μητσοτάκη, τι θα κάνει ο Τσίπρας; Θα δεχτεί το αποτέλεσμα ή θα αντιγράψει τον προ 62 ετών Γέρο, που αρνήθηκε να αναγνωρίσει τη νίκη του Κωνσταντίνου Καραμανλή στις εκλογές του 1961; Θα καταγγείλει εκλογές βίας – νοθείας – παρακολουθήσεων και θα καλέσει τον λαό να βγει στους δρόμους για να επαναφέρει τη δημοκρατία;

Στο καίριο αυτό ερώτημα, ο Κώστας Γιαννακίδης κάνει πλάκα. Λέει ότι οι προεκλογικές φανφάρες είναι σαν τα λόγια που εκστομίζονται κατά τη διάρκεια του σεξ. Κάνουν τη δουλειά τους την ώρα που πρέπει και μετά διαλύονται σαν τον καπνό του τσιγάρου που ανάβουν μετά την πράξη οι εραστές. Οπότε, μας παροτρύνει να μην πολυανησυχούμε. Αν  χάσει τις εκλογές ο Τσίπρας, θα ξεχάσει αυτομάτως τα περί χούντας, θα αναγνωρίσει το αποτέλεσμα, θα αφήσει τον Κυριάκο να κυβερνά την χώρα κι αυτός θα χωθεί στα υπόγεια της Κουμουνδούρου για να διασφαλίσει την δική του ηγεσία στο ηττημένο κόμμα του. Μάλιστα.

Το ακούω το επιχείρημα, αν και μου μοιάζει περισσότερο με ευχή παρά με ρεαλιστική εκτίμηση. Διότι, πώς να το κάνουμε, δεν συμβαδίζει με τα τεκταινόμενα. Εχετε ακούσει τι λέει ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ στις συγκεντρώσεις του «ανένδοτου»; Εννοώ, όχι τα 30 δευτερόλεπτα που απομονώνει η τηλεόραση στις ειδήσεις, αλλά ολόκληρες τις ομιλίες του. Εχετε ακούσει τι λένε τα υπόλοιπα υποστελέχη του στις περιφερειακές υποσυγκεντρώσεις τους; Σας παροτρύνω να το κάνετε. Αν διαβάσετε όλο το κείμενο των ομιλιών τους, θα πάθετε πλάκα. Οι τύποι έχουν τρελαθεί τελείως. Δεν θεωρούν ότι πολεμούν έναν εκλεγμένο πρωθυπουργό, έστω και με σοβαρά –κατά την εκτίμηση τους– λάθη στην καμπούρα του. Αυτοί έχουν απέναντι τους έναν συνδυασμό Κιμ Γιονγκ Ουν, Γεωργίου Παπαδόπουλου και Αδόλφου Χίτλερ.

Φλομώνουν τα γλίσχρα ακροατήριά τους με ανήκουστα επιχειρήματα. Με συνθήματα από την Κατοχή, από τη μετεμφυλιακή Ελλάδα, από την Επταετία. Στο κλειστό της Πάτρας ο Τσίπρας μπήκε υπό τους ήχους του ύμνου του ΕΑΜ. Οι άνθρωποι έχουν προ πολλού εγκαταλείψει κάθε ιδέα κοινοβουλευτικού αγώνα, έχουν ζωστεί τα φυσεκλίκια κι έχουν ήδη πιάσει τα ριζά προς τα κορφοβούνια. Κι όταν τον ανεβάσεις τον άλλον αρματωμένο πάνω στο Βελούχι, άντε μετά να του πεις ξαφνικά «κατέβα τώρα, είπαμε και μια προεκλογική κουβέντα παραπάνω»;

Οι ΣΥΡΙΖΑίοι δεν πάνε για αντάρτικο, το κάνουν ήδη μέσα στο μυαλό τους και μέσω της επιχειρηματολογίας τους. Οπότε, ας μη θεωρούμε αυτονόητη την εκ μέρους τους αναγνώριση οποιουδήποτε εκλογικού αποτελέσματος. Οι εμπρηστικοί λόγοι που εκτοξεύονται σήμερα στις συγκεντρώσεις του ανένδοτου, περισσότερο παραπέμπουν σε μελλοντική τραμπική έφοδο εξαγριωμένων προς το Καπιτώλιο, παρά σε μεγαλόψυχη παραδοχή μιας πιθανής ήττας τους. Θα έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα με δαύτους, σας το λέω.

Και μη βάζετε το σεξ ως ασπίδα. Διότι πράγματι, οι δεκαεννιά στους είκοσι λένε και μια κουβέντα παραπάνω κατά τη διάρκεια της ερωτικής τους παραφοράς, αλλά υπάρχει και ο ένας μανιακός που πάνω στην τρέλα του την πιάνει την άλλην από τον λαιμό και την πνίγει…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News