Σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε μεταφρασμένο στην Corriere della Sera, ο γερμανός οικονομικός συντάκτης και δημοσιολόγος Βόλφγκανγκ Μίνχαου εκφράζει την άποψη ότι ο καγκελάριος της Γερμανίας Ολαφ Σολτς βοηθάει την ουκρανική κυβέρνηση και τον πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι με μισή καρδιά. Γράφει ότι ο καγκελάριος κάνει τα απολύτως απαραίτητα ώστε «η Γερμανία να προσποιείται ότι είναι μέλος του ΝΑΤΟ». Στο εσωτερικό, δε, ο σοσιαλδημοκράτης πολιτικός «εκπέμπει μηνύματα της απροθυμίας του».

Ο Μίνχαου κάνει και μια υψιπετή «πρόβλεψη», κυριολεκτικώς των αιθέρων, η οποία βγάζει είδηση και συγχρόνως ουδόλως ενδιαφέρει αν θα εκπληρωθεί σε ό,τι αφορά τον Σολτς και τους ενδόμυχους φόβους του για αποσύνθεση του SPD: «Προβλέπω την επανάληψη του σκηνικού όταν θα συζητήσουμε την επόμενη αποστολή τανκς ή μαχητικών αεροσκαφών».

Βέβαια, για να έχει και το κεφάλι του ήσυχο από ορθοπολιτικής απόψεως, ο Μίνχαου σπεύδει να συμπληρώσει ότι «κανείς δεν μπορεί να ξέρει με βεβαιότητα τι συμβαίνει στο μυαλό του Σολτς», αν και υπαινίσσεται ότι με «μυστική ατζέντα» ενδέχεται να υπάρχει κάποια συνεννόηση με τη Ρωσία. Αποφαίνεται, πάντως, ότι «ο Ολαφ Σολτς είναι αναξιόπιστος σύμμαχος».

Ο Μίνχαου θεωρεί τη Γερμανία «απομονωμένη διπλωματικώς» και της χρεώνει «αδράνεια» απέναντι στους πολέμους (τρίτων). Επί λέξει γράφει ότι «δεν πρόκειται για πολιτική θέση, αλλά για επιχειρηματική στρατηγική», εννοώντας ότι οι Σοσιαλδημοκράτες τηρούν την παράδοση της –δικής τους έμπνευσης, άλλωστε– Οστπολιτίκ.

«Πολλές γερμανικές εταιρείες έχουν κάνει στρατηγικές επενδύσεις στη Ρωσία, χτίζοντας φιλίες και προσωπικές σχέσεις με Ρώσους. Εμαθα ότι οι γερμανοί επιχειρηματίες στοιχηματίζουν τα πάντα στον Σολτς και πιέζουν για μια ειρηνευτική συμφωνία μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, με κάθε κόστος. Το τελευταίο πράγμα που εύχονται είναι νίκη της Ουκρανίας με τη βοήθεια των γερμανικών εξοπλισμών.

»Ευχαρίστως θα υπέγραφαν επαίσχυντες συμφωνίες για την αποκατάσταση των προπολεμικών ρωσο-γερμανικών σχέσεων, ενώ θα έβαζαν στην τσέπη τα λαχταριστά εμπορικά συμβόλαια για την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας. Σύμφωνα με την παράδοση, φιλοδοξούν να κάνουν επικερδείς συναλλαγές και με τα δύο μέρη, όπως έκαναν στο παρελθόν. Το πρόβλημα για αυτούς είναι ότι η γερμανική κυβέρνηση δεν έχει την εξουσία να αποφασίσει την έκβαση του πολέμου».

Ο αρθρογράφος θυμάται το πλέγμα των γερμανορωσικών σχέσεων και δηλώνει ότι κατά την κρίση του αυτές ήταν θερμότερες από κάθε άλλη σχέση που το Βερολίνο καλλιέργησε στην Ευρώπη. Ο Γκέρχαρντ Σρέντερ, η Ανγκελα Μέρκελ, οι δυο αγωγοί Nord Stream και «οι αμέτρητες διμερείς εμπορικές συμφωνίες» περνούν από τις αράδες του κειμένου του για να σχηματίσουν το κάδρο.

Πάνω σε θέμα της ειδικότητάς του, του οικονομικού ρεπορτάζ δηλαδή, είναι σαφέστατος και ενδιαφέρων όταν γράφει: «Το Οικονομικό Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης ήταν ετήσια εκδήλωση τύπου ‘‘Νταβός’’, η οποία χρηματοδοτήθηκε από τις επιχειρηματικές και πολιτικές ελίτ της Ρωσίας και της Γερμανίας».

Ερχόμενος στην «απομόνωση» στην οποία, κατά τη γνώμη του, περιήλθε η Γερμανία, ο Μίνχαου προβάλλει τον αντίκτυπο του ρωσογερμανικού πρότζεκτ Nord Stream 2 στον από τον καιρό του Μεσοπολέμου θεωρούμενο «ζωτικό χώρο» της πατρίδας του, την Ανατολική Ευρώπη: «Ολόκληρο το έπος του Nord Stream 2 έχει δημιουργήσει ρήγμα μεταξύ της Γερμανίας και των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, οι οποίες είναι πολύ πιο πρόθυμες να βοηθήσουν την Ουκρανία. Οι διμερείς σχέσεις μεταξύ της Γερμανίας και των χωρών αυτών δεν ήταν ποτέ τόσο ταραγμένες όσο την τελευταία περίοδο».

Στην «απομόνωση» ο Μίνχαου περιλαμβάνει και το σημερινό επίπεδο των γερμανογαλλικών σχέσεων γράφοντας ότι ο Σολτς δεν ενδιαφέρεται για την ευόδωση της ιδέας του Μακρόν περί ευρωπαϊκής στρατηγικής αυτονομίας ανεξάρτητης από τις ΗΠΑ. Μάλιστα, κάνει  και μια δεύτερη «πρόβλεψη» μεταχειριζόμενος το άγνωστο «στο μυαλό του Σολτς», που και αυτή έχει χαρακτήρα είδησης και, ξανά, ουδόλως ενδιαφέρει αν θα εκπληρωθεί σε ό,τι αφορά τον καγκελάριο.

«Είναι πιθανό, αργά ή γρήγορα, ο Σολτς να ανοίξει χώρο για κάποιον άλλον [καγκελάριο], διατεθειμένο να επενδύσει περισσότερα στις σχέσεις με τη Γαλλία και με την Ανατολική Ευρώπη. Τότε, όμως, ο Μακρόν δεν θα είναι πλέον στην εξουσία»…

Το πιο αρνητικό σενάριο για τη Γερμανία ο Μίνχαου το φιλοτεχνεί με τη βοήθεια μιας φανταστικής Μαρίν Λεπέν, μελλοντικής προέδρου της Γαλλίας: «Αν διαδεχθεί τον Μακρόν, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς μια πολιτική συμμαχία μεταξύ δεξιών κυβερνήσεων σε όλη την Ευρώπη, οι οποίες αυτοπροσδιορίζονται ως αντιπολίτευση κατά της Γερμανίας. Για τη Γερμανία και για την Ευρωπαϊκή Ενωση αυτό θα ήταν πραγματική γεωπολιτική καταστροφή».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News