Μόλις έλαβα ένα email από τη διεύθυνση του σχολείου για αύξηση διδάκτρων από τη νέα σχολική χρονιά. Στη μέση της χρονιάς. Με δυο παιδιά στο δημοτικό. Και αμέσως το μυαλό μου πήγε σε αυτά: και αν δεν είχα να πληρώσω την αύξηση;

Oχι, δεν είναι οικονομική η οπτική του ζητήματος. Είναι καθαρά παιδαγωγική, και κατ’ επέκταση εκπαιδευτική. Είναι νόμιμη η αύξηση των διδάκτρων φοίτησης σε ένα παιδί στα μέσα του δημοτικού ή του γυμνασίου; Στην αρχή δημιουργίας της μικροκοινωνίας του; Στο ξεκίνημα της δικής του βάσης, του δικού του κόσμου, της κατανόησης της φιλίας, των σχέσεων, των σταθερών του; Η απάντηση: ναι, ο νόμος είναι ξεκάθαρος. Είναι όμως και ηθικός;

O,τι έχει να κάνει με παιδιά, η προσέγγιση οφείλει πάντα να επικεντρώνεται σε αυτά. Αυτό που έχει μέγιστη σημασία -από κάθε οπτική γωνία- είναι ότι o νόμος που επιτρέπει μια τέτοια κίνηση είναι ταυτόχρονα αισθητά ανήθικος. Και η ανηθικότητα έχει να κάνει όχι με εμάς τους ενηλίκους, αλλά με τα παιδιά μας, το μέλλον: Ένα σχολείο, ένας χώρος προστασίας, δημιουργίας, γαλούχισης νέων ψυχών, μια κοινότητα-φάρος για τα παιδιά κάθε ηλικίας, να τα τιμωρεί με τον χειρότερο τρόπο, να τα πετάει έξω από αυτή, όχι γιατί έφταιξαν σε κάτι, όχι γιατί έκαναν κάτι στραβό, αλλά γιατί το ίδιο το σχολείο τους δείχνει το χειρότερο πρόσωπο που μπορεί να δείξει ένα ιερός χώρος στα παιδιά του: το πρόσωπο μιας ακόμα άψυχης, ψυχρής και άχρωμης επιχείρησης.

Εννοείται πως η αύξηση αυτή συνοδευόταν και από ένα κείμενο της διεύθυνσης που έλεγε «να συνεχίσουμε να ανταποκρινόμαστε επάξια στις αναδυόμενες προκλήσεις που πολλαπλώς προκύπτουν στον χώρο της εκπαίδευσης». Καμία διαφωνία πάνω σε αυτό. Συνεχίστε. Αυξήστε τα δίδακτρα στους νεοεισερχόμενους. Και ξαναυξήστε τα μετά από έξι χρόνια πάλι. Όπως και όσο κρίνετε εσείς και οι εκάστοτε αναδυόμενες προκλήσεις. Πώς όμως ένα σχολείο έχει το θράσος να πετάξει στο δρόμο ένα παιδί του (!) απλά και μόνο επειδή οι γονείς του δεν μπορούν να καταβάλουν τα επιπλέον χρήματα που ξαφνικά απαιτεί από αυτούς;

Δεν βλέπει κανείς από τους τόσους δασκάλους/παιδαγωγούς/υπουργείο -ή απλά αδιαφορεί ή εθελοτυφλεί- ότι ο μόνος που τιμωρείται βάναυσα από αυτή την κατά τα άλλα νόμιμη διαδικασία είναι το παιδί; Τι φταίει; Και, σε δεύτερο χρόνο, πώς μπορεί να πείσει το σχολείο, μετά από μια τέτοια κίνηση(!), ότι λειτουργεί με γνώμονα την αγάπη για την ανάπτυξη και πρόοδο του κάθε παιδιού;

Και για να προλάβω τις απαντήσεις εμφυλιακού τύπου «να πάει σε δημόσιο όπως όλα τα υπόλοιπα», επαναλαμβάνω πως το ζήτημα δεν είναι οικονομικό, ούτε ταξικό. Τα παιδιά πρέπει να παραμένουν στον χώρο που γνωρίζουν, στο σχολείο τους. Οποιο κι αν είναι αυτό. Δημόσιο ή ιδιωτικό. Είναι βασικό στα πρώτα βήματά τους να έχουν μια σταθερά, να ζουν στη δική τους μικροκοινωνία. Για να μπορούν αύριο να πατάνε γερά όταν θα ανοίγουν τα φτερά τους.

Ενα πολιτισμένο κράτος οφείλει πρωτίστως να προστατεύει όλα τα παιδιά του. Σε κάθε γωνιά του. Με κάθε τρόπο. Και στην περίπτωση του σπιτιού τους, του σχολείου τους,.. το νόμιμο επιβάλλεται να είναι πάντα και ηθικό

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News