Ακουσα τον Δημήτρη Τζανακόπουλο, κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και εκ των στενότερων συνεργατών του Αλ. Τσίπρα, να λέει πρόσφατα ότι «όσοι πρωταγωνίστησαν στο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο είναι είτε πολιτικοί απατεώνες, είτε κανονικοί απατεώνες». Πέραν της προσβολής σε ανθρώπους, κάποιοι εκ των οποίων έχουν θητεία στην Αριστερά πολύ μεγαλύτερη από τον ίδιο, ο κ. Τζανακόπουλος αποδεικνύει ότι δεν έχει αντιληφθεί απολύτως τίποτα από ό,τι συνέβη στην Ελλάδα την προηγούμενη δεκαετία.

Να τού θυμίσουμε λοιπόν ότι, τη στιγμή που τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ διακινούσαν κάθε λογής ανορθολογική θεωρία και συναντιούνταν στην πάνω και κάτω πλατεία με τον λαϊκίστικο και φασιστικό εσμό (στην κάτω πλατεία αγόρευαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και στην πάνω πλατεία έστηνε κρεμάλες η Χρυσή Αυγή), απέναντι σε αυτό το μέτωπο συνενώνονταν δυνάμεις που μέχρι τότε βρίσκονταν σε διαφορετικά στρατόπεδα. Δυνάμεις που, ανεξάρτητα από την πολιτική αφετηρία (πολλοί προερχόμασταν από τον χώρο της Αριστεράς), αντιτάσσονται διαχρονικά στον λαϊκισμό, είχαν κοινό πλαίσιο την ανάγκη να διαχειριστεί η χώρα την χρεοκοπία, να παραμείνει σε ευρωπαϊκή τροχιά και να κάνει μεταρρυθμίσεις ώστε να εναρμονιστεί με τις εξελίξεις στον σύγχρονο κόσμο.

Και όταν μιλάμε για σύγχρονο κόσμο, εννοούμε τον Δυτικό κόσμο, με τον οποίο αυτοί οι πολίτες συνδέονται όχι μόνο πολιτικά, αλλά και πολιτισμικά και αξιακά. Οι διαφωνίες πολλές και για πολλά, αλλά όχι για τον γενικό προσανατολισμό. Η πρώτη συνάντηση αυτών των δυνάμεων έγινε στην κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον Λoυκά Παπαδήμο. Και στο διάστημα που ακολούθησε, στάθηκαν απέναντι στο λαϊκιστικό ρεύμα που θέριευε. Μην ξεχνάμε ότι της εισβολής στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ και στη Βουλή της Βραζιλίας, που ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα καταδικάζει μετά βδελυγμίας, είχε προηγηθεί η έφοδος στο Ελληνικό Κοινοβούλιο υπό το σύνθημα «να καεί, να καεί, το μπ… η Βουλή». Εφοδος που αποκρούστηκε και λόγω της αποφασιστικής στάσης που τήρησε το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ.

Μετά τον σχηματισμό της κυβέρνησης του Αλ. Τσίπρα με τον Πάνο Καμμένο, το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο ενδυναμώθηκε ακόμη περισσότερο. Συναντήθηκε όχι μόνο σε αίθουσες συζητήσεων αλλά και στις πλατείες, την εποχή του αλήστου μνήμης δημοψηφίσματος.  Kι έδωσε όλη εκείνη την τραγική περίοδο σκληρές μάχες, προκειμένου η χώρα να αποφύγει τα πολύ χειρότερα από τους τσαρλατάνους που εμφανίζονταν ως σωτήρες. Και αυτούς που κράτησαν τη χώρα στη σωστή τροχιά, τους αποκαλεί υποτιμητικά ακόμη και σήμερα ο κ. Τσίπρας «Μένουμε Ευρώπη».

Μήπως όλα αυτά είναι εικόνες από ένα μακρινό παρελθόν; Μήπως οι παλιοί και νέοι συνεργάτες του κ. Τσίπρα της «αντιμνημονιακής εποχής», αλλά και ο ίδιος, άλλαξαν μυαλά;  Μήπως εκείνοι που ανέλυαν με εντελώς λάθος τρόπο την τότε κατάσταση στην Ελλάδα και στον κόσμο κατάλαβαν τα λάθη τους, διαμόρφωσαν νέα ερμηνευτικά εργαλεία και έχουν δίκιο στην ανάλυσή τους τώρα; Κατηγορηματικά όχι. Θεωρούν ότι είχαν δίκιο και τότε και τώρα, δίχως να αλλάξουν τίποτα στον τρόπο που σκέφτονται.

Είναι ο ίδιος ο κ. Τσίπρας που εξακολουθεί να επαίρεται λέγοντας «έβγαλα τη χώρα από τα μνημόνια», παραλείποντας ότι λόγω των καταστροφικών επιλογών του έφερε ένα τρίτο επώδυνο μνημόνιο, που παρέτεινε την κρίση για άλλα τέσσερα χρόνια και κόστισε πανάκριβα. Και αντί να κάνει μια γενναία αυτοκριτική και να αναγνωρίσει τα λάθη του, κουνάει και το δάχτυλο. Και κινείται πάντα με την ίδια πυξίδα.  Εν μέσω μιας πολύ δύσκολης διεθνούς συγκυρίας, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να έχει ωριμάσει κατ’ ελάχιστο. Χρεώνει τις συνέπειες των παγκόσμιων κρίσεων (υγειονομικής, ενεργειακής, πληθωριστικής) εξ ολοκλήρου στον Κυριάκο Μητσοτάκη, κινείται στη λογική «όχι σε όλα» και για κάθε πρόβλημα έχει μια εύκολη λύση: θα έδινα διπλάσια χρήματα και θα έκανα περισσότερες προσλήψεις. Πόσο μακριά είναι αυτό από το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» και από το «με έναν νόμο κι ένα άρθρο»;

Αντιτάσσεται στις μεταρρυθμίσεις, ενθαρρύνει την ανομία στα πανεπιστήμια, τους  αντιεμβολιαστές και τους μπαχαλάκηδες, αναπαράγει fake news και στον πόλεμο μεταξύ Δύσης και Ρωσίας κρατάει μονίμως αποστάσεις από τη Δύση, τασσόμενος είτε γενικά και αόριστα «με τον άνθρωπο», είτε καταγγέλλοντας την κυβέρνηση για την ενίσχυση της αμυνόμενης Ουκρανίας με στρατιωτικό υλικό. Ο διχαστικός λόγος, η εχθροπάθεια, η ισοπεδωτική κριτική, χαρακτηριστικά ξένα στον φιλοευρωπαϊκό-μεταρρυθμιστικό χώρο, παραμένουν ταυτοτικά στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης από την πρώτη στιγμή που εξελέγη στην ηγεσία της ΝΔ ηγήθηκε αυτού του μεγάλου μεταρρυθμιστικού, φιλοευρωπαϊκού μετώπου που διαμορφώθηκε στη 10ετία της κρίσης και υπερέβη κατά πολύ την παραδοσιακή βάση της ΝΔ. Πολλοί ψήφισαν το 2019 για πρώτη φορά τη ΝΔ επειδή  εμπιστεύθηκαν τον κ. Μητσοτάκη. Και αυτό το «αντί» μετατράπηκε σε «υπέρ».

Ο μετριοπαθής λόγος, ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός, η «πράσινη ανάπτυξη», η υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων, η φροντίδα για τους αδύναμους, κομβικά στοιχεία σε μια σύγχρονη μεταρρυθμιστική ατζέντα, αποτελούν βασικά στοιχεία των πολιτικών επιλογών του Πρωθυπουργού. Εκεί ακριβώς οφείλεται και η πολιτική του κυριαρχία, παρά τα όποια προβλήματα, τα λάθη, τις παραλείψεις και τις αστοχίες, όπως η υπόθεση των παρακολουθήσεων.

Ο κ. Τσίπρας, αντί να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, τα βάζει με εκείνους που την καταγράφουν. Συνεχίζει με τα ίδια μυαλά και τους ίδιους ανθρώπους. Εκείνοι που εμφανίστηκαν ως σωτήρες μέσα στην αντιμνημονιακή παραζάλη το 2015 προσπαθούν να εμφανιστούν στον ίδιο ρόλο το 2023, όταν οι πολίτες  βλέπουν ότι η χώρα αλλάζει «πίστα», έχει μπει σε τροχιά προόδου, και δεν θέλουν να ξαναγυρίσουν σε ένα συνονθύλευμα που παραπέμπει σε τριτοκοσμικές καταστάσεις.

Κλείνοντας, θέλω να πω κάτι στον κ. Τζανακόπουλο: Για να αντιληφθείτε ποια είναι τα χαρακτηριστικά του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου, αντί για βρισιές και κατάρες είναι καιρός να συζητήσετε σοβαρά για τα χαρακτηριστικά του και να εξετάσετε μήπως η βασική σας ανάλυση είναι λάθος. Δεν το κάνατε μέχρι τώρα, κάντε το μετά τις εκλογές. Θα ωφελήσει κι εσάς και τη χώρα.

---

* Ο Δημήτρης Τσιόδρας είναι δημοσιογράφος, διευθυντής του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News