Μια διεθνής είδηση. Η πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας παραιτήθηκε. Ο λόγος; «Δεν έχω πια αρκετή ενέργεια» για την ηγεσία.

Με αυτά τα λόγια η Τζασίντα Αρντερν ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από τη θέση της  στις 7 Φεβρουαρίου.

Αναφερόμενη στα αποθέματα ψυχής και ενέργειας που απαιτεί αυτός ο ρόλος. Και στις υψηλές απαιτήσεις που τον συνοδεύουν. Όταν φυσικά κάποιος τις αντιλαμβάνεται.

Είναι μια τόσο πρωτοφανής απόφαση γιατί οι λόγοι που επικαλείται δεν είναι μια έκτακτη κατάσταση ή ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Ισως είναι η μοναδική στην ιστορία περίπτωση που ο λόγος παραίτησης από ένα τόσο υψηλό αξίωμα είναι η αυτογνωσία.

Και ουσιαστικά πέρα από μια απόφαση με μέγιστη αίσθηση πολιτικής υπευθυνότητας, συνοδεύεται από ενσυναίσθηση, αίσθημα δικαίου και αλτρουισμό. Όχι όμως με τη ρομαντική τους διάσταση. Αλλά τη ρεαλιστική.

Μια γυναίκα στα 42 της χρόνια, έχοντας αναλάβει την πρωθυπουργία στη χώρα της στα 37, ως η νεότερη ηγέτης στον δημοκρατικό κόσμο. Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να αποτελεί success story.

Στα χρόνια της πρωθυπουργίας της, αντεπεξήλθε σε μια ιδιαίτερα απαιτητική περίοδο, με πανδημία, ύφεση, τρομοκρατία, έκρηξη ηφαιστείου. Στο ίδιο διάστημα έγινε μητέρα. Και η εικόνα προς τα έξω αγγίζει την τελειότητα.

Και όμως.

Εκείνη αισθάνθηκε ανεπαρκής. Ανεπαρκής στους ρόλους που είχε αναλάβει. Και η ίδια αποφάσισε να τους αξιολογήσει και να τους ιεραρχήσει. Για να καταλήξει ότι δεν μπορεί να είναι καλή σε όλα. Και αυτό δεν έχει να κάνει με το φύλο. Αλλά με την επιθυμία να είναι συνεπής και έντιμη στις ευθύνες που έχει αναλάβει. Καθώς αναγνώρισε ότι δεν έχει πια αποθέματα δυνάμεων για να συνεχίσει σε τόσο απαιτητική πίστα.

Αυτό είναι που ξενίζει, που εντυπωσιάζει και που αποσπά τον σεβασμό.

Γιατί, πόσες φορές και πόσα παραδείγματα μπορούμε να επικαλεστούμε, ηγετών που εμφανώς και παρατεταμένα είχαν εξαντλήσει (ή εγκαταλείψει) τα αποθέματα ενέργειας και σθένους τους; Παρ’ όλα αυτά συνέχιζαν, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, να επιβάλλουν την παρουσία τους σε έναν λαό ή έναν τόπο.

Πόσες φορές, φιλόδοξοι πολιτικοί έχουν διεκδικήσει και παραμείνει στην εξουσία, επιβάλλοντας την ανεπάρκειά τους;

Η ιστορία έχει καταγράψει τα παραδείγματα.

Πόσες φορές επίσης ένας λαός έχει κρίνει με βάση το «success story» μιας ιλουστρασιόν εικόνας; Αυτής στην οποία, ακόμα και σήμερα, η πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας, θα έπαιρνε άριστα «10»;

Μια εικόνα που παρεμπιπτόντως, μια και μπαίνουμε σε προεκλογική περίοδο, θα δούμε να αναπαράγεται κατά κόρον: φωτογενή πρόσωπα, χαμόγελα, «κάδρα» στη φύση και επιστροφή στην παράδοση, ανοιχτές αγκαλιές, φιλικά ενσταντανέ, τρυφερές στιγμές με την οικογένεια και τα παιδιά.

Και όλα αυτά θα επιστρατευθούν για τη διεκδίκηση περισσότερων, στην πραγματικότητα, ευθυνών και ρόλων που σπάνια συνοδεύονται από χαμόγελα.

Όλα τέλεια; Εμ πάλι, όχι.

Γιατί η προσέγγιση της τελειότητας δεν έγκειται μόνο στην άρτια και στυλιζαρισμένη εικόνα, αλλά στην αυτογνωσία για το πόσο επαρκής είσαι σε αυτό που διεκδικείς.

Και εκεί σίγουρα θα πρέπει να κάνεις θυσίες. Και  να αντιληφθείς ότι σε κάποιους ρόλους δεν είσαι επαρκής παρότι θα ήθελες. Αυτούς θα πρέπει να αναγνωρίσεις. Και να τους επιλέξεις με ρεαλισμό.

Η Τζασίντα Αρντερν το έκανε.

Μερικές φορές είναι τόσο σημαντικό και άξιο να κάνεις ένα βήμα πίσω, για να πάει ο κόσμος μπροστά.

Chapeau!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News