Στον απόηχο των κραυγών και της εκατέρωθεν φιλο- και αντιβασιλικής υστερίας με αφορμή τον θάνατο και την κηδεία του Κωνσταντίνου, η αντικειμενική διαπίστωση είναι για μία ακόμη φορά απογοητευτική. Με την Ιστορία μας, για την οποία υπερηφανευόμαστε κιόλας, δεν έχουμε την παραμικρή διάθεση και δυνατότητα να αναμετρηθούμε και να συμφιλιωθούμε.

Εντάξει, δεν είναι απλό, όμως φαίνεται εν τέλει ότι οι Νεοέλληνες δεν είμαστε για τα σύνθετα και τα δύσκολα, είμαστε για τα επιφανειακά, τα εύκολα και τα πασαλείμματα.

Ας είναι. Για όσους έχουν τη διάθεση, οι δυνατότητες μελέτης, έρευνας, αναστοχασμού και εξαγωγής συμπερασμάτων είναι πολλές.

Κατά τα λοιπά, μερικές διαπιστώσεις της ελαφρότητας και της παραδοξότητάς μας μπορεί και να συμβάλλουν σε μια καταλλαγή και μία νηφαλιότητα.

Διαπιστώσεις που μπορεί να γίνουν όσο οι Αθηναίοι και οι επισκέπτες της πρωτεύουσας βολτάρουν, πεζή ή οδηγώντας, στις λεωφόρους Βασιλίσσης Σοφίας, Αμαλίας, Ολγας, Αλεξάνδρας και στη Βασιλέως Κωνσταντίνου (Α’), Βασιλέως Γεωργίου Α’ και Β’, Βασιλέως Παύλου, Βασιλέως Αλεξάνδρου…

Ποια είναι η διαπίστωση; Οτι όσο και αν θέλουμε να το αρνηθούμε και να το κρύψουμε, η Ιστορία είναι εδώ, μας περιστοιχίζει, έστω και αν διασώζεται από την ονοματοδοσία των δρόμων, των κεντρικότερων δρόμων της πρωτεύουσας. Οι οποίες δεν λέγονται ούτε Κωνσταντίνου Καραμανλή ούτε Ανδρέα Παπανδρέου ούτε Γεωργίου Παπανδρέου.

Η απόπειρα μάλιστα να μετονομαστεί η Πανεπιστημίου σε Ελευθερίου Βενιζέλου έχει αποδειχθεί μάταιη εδώ και περίπου 70 χρόνια. Για ποιον λόγο συμβαίνει αυτό, κάποιος θα πρέπει να το απαντήσει.

Ας μην ανησυχούν λοιπόν οι πρωτεργάτες της αντιβασιλικής μανίας. Δεν υπάρχει απειλή. Και ας μην υποκρινόμαστε ότι δεν υπάρχει ένα τμήμα των πολιτών που, για οποιονδήποτε λόγο, γοητεύονται από τη βασιλεία. Αλλοι γοητεύονται από άλλα. Και τι έγινε δηλαδή;

Υπάρχουν όμως και οι άλλοι, εκείνοι που το έχουν πάρει πολύ πιο σοβαρά. Που βλέπουν ότι πενήντα χρόνια μετά την κατάργηση της βασιλείας, υπάρχει κίνδυνος για το πολίτευμά μας, ότι η παλινόρθωση είναι επί θύραις και ότι οι γιοι του Κωνσταντίνου φιλοδοξούν, ο μεν Παύλος να ηγηθεί κάποιου κινήματος, ο δε Νικόλαος να είναι υποψήφιος στις εκλογές, προφανώς ως επικεφαλής κάποιου κόμματος.

Οσοι επιμένουν σε αυτά τα σενάρια, είναι οι πιο χαριτωμένοι από όλους. Ομως κάποιος πρέπει να τους καθησυχάσει.

Οι «τέως πρίγκιπες», όπως τους αποκαλούν, δεν έχουν καν ελληνική ιθαγένεια. Συνεπώς, τα πολιτικά σχέδια που άλλοι μπορεί να ονειρεύονται για λογαριασμό τους και άλλοι φοβούνται, δεν έχουν την παραμικρή πιθανότητα και δυνατότητα υλοποίησης. Οι αγωνιούντες ας αναστατωθούν με τίποτ’ άλλο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News