Aν τα διεθνή σαλόνια, τύπου Γενεύη, είναι, τα πρόσφατα χρόνια, σε διασωληνωμένη κατάσταση, στο μακρινό Τόκιο συνεχίζει να πνέει ο ούριος άνεμος. Mαζεύει χιλιάδες επισκέπτες και ένα διψασμένο κοινό για διαφορετικές κατασκευές. Εδώ, σύμφωνοι, έχουν σημασία και οι πρεμιέρες, ωστόσο ακόμα μεγαλύτερη έχουν η φαντασία και η ευρηματικότητα.

Για παράδειγμα, αναφορικά με τις πρώτες, η μετανσάρκωση του Nissan GT-R, πολλά χρόνια μετά το αρχικό λανσάρισμά του, γύρω στο 2007, ήταν στο περίπτερο της εταιρείας. Δεκαπέντε περίπου χρόνια, πλέον, είναι αιώνας στην αυτοκινητοβιομηχανία και η ανανέωση του «όπλου» που κάποτε στοίχιζε τα μισά λεφτά από την Porsche 911 Turbo αλλά πήγαινε πιο γρήγορα από τη γερμανίδα, συνεχίζεται και φέτος. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το αυτοκίνητο, παρά το τσιμπημένο του βάρος, ήταν απλώς πολύ μπροστά από την εποχή του. Ίσως το πιο σοφιστικέ πακέτο τετρακίνησης-σόφτγουερ-κινητήρα που είδαμε τα τελευταία χρόνια, ένας παντοδύναμος, ανεξαρτήτως καιρού και οδοστρώματος «γκοτζίλα» που συνεχίζει να είναι ένα υπερ-αποτελεσματικό κουπέ. Δεν ξέρω πόσο ακόμη η Nissan θα τεντώνει τη διάρκεια ζωής του, παραμένει, ωστόσο, μια υπενθύμιση του μηχανολογικού βάθους του αρχικού κόνσεπτ – αυτή τη φορά με επιπλέον ανθρακόνημα και αισθητικές ψιλοδιαφορές.

Στην απέναντι όχθη, στα λαμπερά περίπτερα εξελικτών και άφτερ-μάρκετ αντιπροσώπων, μπορούσες να χαζεύεις για ώρες ένα κάρο δείγματα του λεγόμενου ‘’japan culture’’, αυτού που ανδρώθηκε σε βραδυνές συναντήσεις ορκισμένων πιστών. Τονισμένα body-kit, κλασικά σχήματα (από Ford Escort Mk1 και Mazda RX-7 FD μέχρι ιερόσυλες επεμβάσεις στο άγιο δισκοπότηρο της Ferrari F40 από τον οίκο Liberty), επιθετικό στάιλινγκ και μετατροπές χωρίς τύψεις.

Το ωραίο που συμβαίνει στην ιαπωνική σκηνή είναι ότι, εν μέσω ριζικών αλλαγών στο διεθνές αυτοκινητικό τοπίο, συνυπάρχει η προσπάθεια να διατηρηθούν αυτοκίνητα για τον ενθουσιώδη οδηγό με κινητήρες βενζίνης και χειροκίνητα κιβώτια (τύπου GR Yaris, Nissan Z, ΜΧ-5 κλπ) μαζί με την αθρόα άνθηση των εξελικτών. Για παράδειγμα, στην Toyota παρουσιάστηκε ως κόνσεπτ, από τον ίδιο τον Ακίο Τογιόντα, τον «βενζινοαίματο» πρόεδρο της εταιρείας, μέχρι και το θρυλικό ΑΕ86. Όχι βενζινοκίνητο όπως θα περίμενε κανείς. Όχι ηλεκτροκίνητο όπως θα φοβόταν. Τίποτα απ’ τα δύο, αλλά με κινητήρα που καίει υδρογόνο. Με έναν έξυπνο τρόπο γίνεται, δηλαδή, η αξιοποίηση της τεχνολογίας τύπου Mirai, το οποίο, όπως έχουμε ξαναγράψει, κατέχει το ρεκόρ αυτονομίας κινούμενο με υδρογόνο, σε διαχρονικά αμαξώματα όπως του κλασικού ΑΕ86, που όσα χρόνια κι αν περάσουν δε λένε να «πεθάνουν». Αν αναρωτιέστε πώς θα διατηρηθεί η ιδέα της κλασικής αυτοκίνησης χωρίς χωρίς μπαταρίες και σιγή ιχθύος, τότε ένα τέτοιο κόνσεπτ ίσως δίνει την απάντηση. Φανταστείτε ότι, όπως είπαν οι εκπρόσωποι της Gazoo Racing, έχουν διατηρήσει την αίσθηση και τον ήχο που εξέπεμπε ο αρχικός κινητήρας, ο κλασικός με τον κωδικό ‘’4Α-GE’’.

Κατά τ’ άλλα, κάθε καρυδιάς καρύδι. Από τις πρησμένες, αερόψυκτες 911 της Rauh-Welt Begriff που φτιάχνει αυτός ο δαιμόνιος χειρονάκτης από την Κασίβα της Ιαπωνίας, ο Ακίρα Νακάι, απ’ όλα τα ωραία δείγματα της JDM (Japan Domestic Market) σχολής μέχρι κάθε λογής ‘’rocket bunny’’, όπως λέγονται τα κιτ αμαξώματος που συνηθίζονται σε ιαπωνικές κατασκευές. Τα τελευταία, όχι πάντα, αλλά κάποιες φορές, συνδυαζόμενα με γελοία χαμηλώματα τύπου ‘’stance’’.

Άλλωστε, στο αυτοκινητικό Σαλόνι του Τόκιο όλα επιτρέπονται. Ακατανόμαστες ιπποδυνάμεις, μάτσο σημειολογία και σχήματα που θα ζουν για πάντα σε εφηβικά δωμάτια. Ο μόνος στάνταρ «εξοπλισμός» ήταν η μάσκα στους εσαεί υπάκουους ιάπωνες επισκέπτες. Όλα τα άλλα στο free.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News