Όπως και να το κάνεις ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα. Από πλευράς συντονισμού, οργάνωσης, ασφάλειας και υποδομής – αν κρίνει κανείς από τις τριήμερες πυρετώδεις εργασίες για την αποψίλωση και τον καλλωπισμό του χώρου στο Τατόι, τα ενισχυμένα μέτρα ασφαλείας και τις έκτακτες κυκλοφορικές ρυθμίσεις.

Για την οικογένεια το πρωτόκολλο ήταν πρωταγωνιστής. Ισως ήταν η δεύτερη φορά, μετά τους γάμους τους τέως βασιλιά Κωνσταντίνου με την πριγκίπισσα Αννα – Μαρία, που τόσοι εστεμμένοι βρέθηκαν στην Αθήνα. Όχι για ένα χαρμόσυνο γεγονός αυτή τη φορά. Αλλά για ένα τέλος διαδρομής.

Ένα τέλος ζωής που επανέφερε συζητήσεις στα «παράθυρα» για τον ιδιωτικό ή δημόσιο χαρακτήρα της κηδείας. Και που αναπόφευκτα θύμισε το ιστορικό αποτύπωμα της διαδρομής ενός ανθρώπου, ο οποίος πριν καιρό και για μια δεκαετία αποτέλεσε τον ανώτατο άρχοντα αυτής της χώρας. Με όλες τις συνακόλουθες ευθύνες, ενέργειες και συνέπειες που τον συνόδευσαν.

Και παρότι στην ουσία πολιτειακό ζήτημα δεν τίθεται, δυνατότητες πάντα υπάρχουν σε ένα τελετουργικό, για όσους θεωρούν ότι η εγγύτητα στην τέως βασιλική οικογένεια αποτελεί εργαλείο πολιτικής κεφαλαιοποίησης ή μη.

Για τους εστεμμένους ωστόσο, η παρουσία τους ήταν θέμα συγγενικής και στενής προσωπικής σχέσης με τον εκλιπόντα και την οικογένειά του.

Και όλα κύλησαν όπως ορίζει το πρωτόκολλο. Αφίξεις, υποδοχή, σειρά ιεραρχίας, σύμβολα, τελετουργικό.

Αυτό θα αναμενόταν.

Και εκεί, ανάμεσα στην προκαθορισμένη διαδικασία, η οποία τελείται σε δημόσια θέα, εκεί που όλα κινούνται σε έναν ρυθμό όπου ακόμα και οι βασικοί πρωταγωνιστές μερικές φορές λειτουργούν με αυτοματισμό μέσα στην ένταση των στιγμών, κάπου διακρίνεις το ανθρώπινο στοιχείο.

Σε μία παύση.

Ήταν ορισμένες τέτοιες στιγμές που αποτυπώθηκαν στις οθόνες. Οι τρεις γιοι, πιο εκτεθειμένοι στις κάμερες, αλλά και περισσότερο επιφορτισμένοι με την υποχρέωση της διεκπεραίωσης της αποστολής και του τυπικού.

Ο θάνατος του πατέρα μεμιάς αλλάζει τους ρόλους. Με έναν τρόπο μετουσιώνουν το πατρικό βίωμα.

Οι κόρες σιωπηλές, ακολούθησαν.

Μέχρι που η κάμερα έδειξε το βλέμμα και το πρόσωπο της Αννας – Μαρίας. Εκεί όπου το τελετουργικό, το πρωτόκολλο και ο τίτλος μπήκαν σε δεύτερο πλάνο.

Εκεί η έκφραση ακόμα και συγκρατημένη, φανέρωσε την ευαισθησία και το αληθινό συναίσθημα. Εξέφρασε την απώλεια του συντρόφου για σχεδόν έξι δεκαετίες. Και αυτό ίσως ήταν το πιο γήινο στοιχείο στο τελετουργικό.

Γιατί πίσω από το πρωτόκολλο είναι μια οικογένεια που έχασε τον σύζυγο και πατέρα της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News