Ήταν η πιο γλυκιά σκληροπυρηνική κομμουνίστρια. Η πιο ευπροσήγορη υπερσυντηρητική της πολιτικής μας σκηνής. Η πιο χαριτωμένη σταλινική ever. Ήταν η Αλέκα. Που μετά από τριάντα ολόκληρα χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας της στην Βουλή, αποστρατεύεται του κοινοβουλευτικού βίου της χώρας  ευδοκίμως τερματίσασα την πορεία της. Από το ΚΚΕ δεν θα αποστρατευτεί ποτέ, σ’ αυτό συνηγορεί η περίφημη πρόσφατη φωτογραφία της (ΚΑΤΩ) να παίρνει μέρος σε κινητοποίηση στον δρόμο στηριγμένη σ’ ένα πι(!)

Το βιογραφικό της είναι πολύ βαρύ. Κατεβατό ολόκληρο, με διάφορα ρεκόρ. Θα τα βρείτε εύκολα με μια περιήγηση στο διαδίκτυο. Σημαντική προσωπικότητα του ελληνικού πολιτικού πανθέου η Αλέκα, πρωταγωνίστρια σε καυτές περιόδους της πολιτικής ζωής, αλλά εξίσου σημαντικό πρόσωπο του παγκόσμιου παραδοσιακού κομμουνιστικού κινήματος. Πλην το βιογραφικό της μπορεί να συμπυκνωθεί και σε μια απλή φράση που την άκουσα να λέει σε συνέντευξη Τύπου, όταν ακόμη ήταν πανίσχυρη γραμματέας: «Αν μου το ζητήσει το κόμμα, θα κατέβω να σφουγγαρίσω την Σόλωνος».

Ήταν υπερσυντηρητική, ναι. Βαριά φιλοσοβιετική σε μια περίοδο που η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε από τα εσωτερικά της ανομήματα. Κράτησε το ΚΚΕ στην ρότα μιας παρωχημένης ορθοδοξίας, αποκόπτοντας το από κάθε σύγχρονο πολιτικό ρεύμα. Από την άλλη βέβαια, τα ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα διαλύθηκαν εις τα εξ ων συνετέθησαν μετά την πτώση του Τείχους, ενώ το ΚΚΕ άντεξε. Μέσα στην μονολιθικότητα του και δίχως παρέμβαση ουσίας στο πολιτικό σκηνικό, αλλά έμεινε.

Και η Αλέκα το έκανε με πολύ στυλ. Με περισσή ευγένεια που περισσότερο θα ταίριαζε σε αστό πολιτικό των βορείων προαστίων, παρά σε ανατροπέα κομμουνιστή αρχηγό. Με λόγο που ποτέ δεν οξύνθηκε λαϊκίστικα. Με μια άνεση συμπεριφοράς που πάντα εξέπληττε. Όπως τότε που την πλησίασαν με τα μικρόφωνα οι δημοσιογράφοι για να κάνει δήλωση και τους είπε: «Σε λίγο παιδιά, τώρα τρώω κουλούρι».

Οι πολιτικοί συντάκτες τη θυμούνται κάτασπρη στην όψη και βαθιά θλιμμένη, να ασκεί τα καθήκοντα της τον πρώτο καιρό αφότου σκοτώθηκε τόσο άδικα ο Θανάσης Παπαρήγας με τον οποίον είχαν πορευτεί μαζί μια ολόκληρη ζωή. Ήταν τόσο αξιοπρεπής που απορούσες με το κουράγιο της. Όπως απορούσες πώς, με τόσο προσηνή λόγο και τρόπο, κατάφερνε να επιβάλλεται μέσα σε μια τόσο σκληρή οργάνωση σαν αυτή του ΚΚΕ. Το ΠΑΜΕ ήταν δικό της δημιούργημα.

Διαδέχτηκε τον Γρηγόρη Φαράκο και μετά από 22 πύρινα χρόνια αρχηγίας παρέδωσε στον Δημήτρη Κουτσούμπα, που όσο τον βλέπουμε τόσο μοιάζει πολιτικό παιδί της Αλέκας. Η Παπαρήγα τίμησε τον ρόλο της και αξιώθηκε να έχει τη γενική αναγνώριση. Σπάνια περίπτωση στην πολιτική μας ζωή, αξιομνημόνευτη. Όσο θα αντέχει βιολογικά θα είναι στην πρώτη γραμμή, δεν υπάρχει περίπτωση. Και ο λόγος της θα έχει πάντα την ιδιαίτερη αξία του. Εξάλλου, οι καθαρόαιμοι λενινιστές όλο και σπανίζουν…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News