Η «λύση Βενιζέλου» για τα Γλυπτά του Παρθενώνα
Μια ενδιαφέρουσα παρέμβαση στο θέμα της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα –θέμα που πολιτικοποιήθηκε ασύμμετρα τις τελευταίες ημέρες από το σύστημα ΣΥΡΙΖΑ, από κινδυνολογικά πρωτοσέλιδα μέχρι συναντήσεις του Αλέξη Τσίπρα με τον Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων– έκανε ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης (2012-2015) Βαγγέλης Βενιζέλος, ο οποίος μεταξύ άλλων έχει διατελέσει στο παρελθόν και υπουργός Πολιτισμού.
Σε άρθρο του στο «Βήμα της Κυριακής», ο κ. Βενιζέλος στάθηκε μακριά τόσο από τις φωνές του ΣΥΡΙΖΑ που ανακάλυψε «καπηλεία», «τυχοδιωκτικά παζάρια» και άλλα τέτοια κραυγαλέα στις συζητήσεις με το Βρετανικό Μουσείο, όσο και από τις προσπάθειες της άλλης πλευράς μιας κάποιας πολιτικής εκμετάλλευσης της ενδεχόμενης επιστροφής των Γλυπτών. Επαναφέροντας όμως μια πρότασή του, ως υπουργού Πολιτισμού των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και του Κώστα Σημίτη, από τη δεκαετία του ’90, έθεσε και τον καμβά πάνω στον οποίο θα μπορούσε να γίνει η συζήτηση, τόσο στο Λονδίνο, όσο και η πολιτική στην Αθήνα.
«Ολα μπορούν να γίνουν με ένα κοινό παρονομαστή ύφους που αρμόζει και στις ελληνικές και στις βρετανικές ευαισθησίες με αποτέλεσμα την επιστροφή και την ένωση των Μαρμάρων», σημείωσε ο κ. Βενιζέλος, ο οποίος υπενθύμισε μια πρόταση που είχε γίνει το 1997.
«Ηδη από το 1997 έχω διατυπώσει τη θέση ότι η Ελληνική Δημοκρατία πρέπει να δηλώσει τη βούλησή της να τιμήσει τη βρετανική απόφαση για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα στον τόπο τους, αναγορεύοντας την ενιαία έκθεση τους στο Μουσείο της Ακρόπολης ως έκθεση που συνυπογράφει το Βρετανικό Μουσείο, όχι ως “ιδιοκτήτης” ή “δανειστής” αλλά ως “σταθμός” στην επώδυνη διαδρομή που ακολούθησαν τα γλυπτά μέχρι την επιστροφή τους που συντελείται ως πράξη σεβασμού της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
»Κατά την ίδια λογική η Ελληνική Δημοκρατία μπορεί να είναι πρόθυμη και έτοιμη να συνδιοργανώνει με το Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο, στις σημερινές αίθουσες των Μαρμάρων, περιοδικές εκθέσεις σημαντικών ελληνικών αρχαιοτήτων», ανέφερε ο κ. Βενιζέλος.
Μπορεί το 1997 μια τέτοια πρόταση να ήταν δύσκολο να βρει ευήκοα ώτα στη Βρετανία ή και στην Ελλάδα. Τώρα όμως πολλά μπορούν να διαβαστούν διαφορετικά, σε όρους ρεαλισμού και όχι μόνο σε αυτούς μιας εθνικής νίκης ή μιας εθνικής ταπείνωσης. Μοιάζει λοιπόν, με αυτό το άρθρο, να γίνεται μια απόπειρα να μπει η συζήτηση για την επιστροφή των Γλυπτών στο σωστό της πλαίσιο, μακριά από τις έξαλλες κραυγές της αντιπολίτευσης ή τις ανησυχίες για προεκλογική εκμετάλλευση μιας υπόθεσης ιστορικών διαστάσεων.
Εγραψε ο κ. Βενιζέλος στο «Βήμα της Κυριακής», στο σημείωμα με τίτλο «Δύο κινήσεις-ματ»:
«Ο Παρθενώνας ανήκει ευτυχώς στον μακρύ ιστορικό χρόνο. Το αίτημα της επιστροφής των γλυπτών του Παρθενώνα, στον τόπο τους είναι προφανές ότι ωριμάζει. Πέρασαν δεκαετίες από τότε που το διατύπωσε με τον δικό της μοναδικό τρόπο η Μελίνα, αλλά αυτές δεν πήγαν χαμένες. Έχει καταστεί πλέον ευρύτατα αποδεκτό ότι το αίτημα της ένωσης των γλυπτών στο Μουσείο της Ακρόπολης το διατυπώνει, μεταφορικά, το ίδιο το ακρωτηριασμένο Μνημείο στο όνομα της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
»Η Ελληνική Δημοκρατία είναι προφανές ότι δεν αναγνωρίζει σε κανένα κράτος και σε καμία νομική οντότητα, όπως το Βρετανικό Μουσείο, δικαιώματα και νόμιμους τίτλους επί των βίαια και παράνομα αποσπασμένων γλυπτών του Παρθενώνα. Οι ελληνικές θέσεις διατυπώνονται με σαφήνεια και σταθερότητα επί δεκαετίες στα αρμόδια διεθνή fora και κατεξοχήν στην UNESCO.
»Είχα την ευκαιρία να το κάνω αυτό στο παρελθόν, εξ ονόματος της Ελληνικής Δημοκρατίας, στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, στη Γενική Συνέλευση της UNESCO, σε πάμπολλες συνομιλίες με την Κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου αλλά και απευθείας με τη διοίκηση του Βρετανικού Μουσείου. Το πλαίσιο που διατυπώθηκε το 1997 έχει πλέον πολλούς υποστηρικτές.
»Το ζήτημα δεν είναι άλλωστε πρωτίστως νομικό αλλά ιστορικό και πολιτισμικό. Η ένωση των γλυπτών στο Μουσείο της Ακρόπολης και σε άμεση οπτική επαφή με το Μνημείο είναι ζήτημα κοινής ιστορικής και πολιτιστικής ευαισθησίας για το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ελλάδα. Δύο χώρες με στενούς και διαρκείς δεσμούς που ανάγονται στις δυο μεγάλες πρόσφατες επετείους, αυτή των διακοσίων ετών από την έναρξη της Επανάστασης της Ανεξαρτησίας και αυτή των εκατό ετών από τη Μικρασιατική Καταστροφή.
»Ήδη από το 1997 έχω διατυπώσει τη θέση ότι η Ελληνική Δημοκρατία πρέπει να δηλώσει τη βούλησή της να τιμήσει τη βρετανική απόφαση για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα στον τόπο τους, αναγορεύοντας την ενιαία έκθεση τους στο Μουσείο της Ακρόπολης ως έκθεση που συνυπογράφει το Βρετανικό Μουσείο, όχι ως “ιδιοκτήτης” ή “δανειστής” αλλά ως “σταθμός” στην επώδυνη διαδρομή που ακολούθησαν τα γλυπτά μέχρι την επιστροφή τους που συντελείται ως πράξη σεβασμού της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
»Κατά την ίδια λογική η Ελληνική Δημοκρατία μπορεί να είναι πρόθυμη και έτοιμη να συνδιοργανώνει με το Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο, στις σημερινές αίθουσες των Μαρμάρων, περιοδικές εκθέσεις σημαντικών ελληνικών αρχαιοτήτων.
»Ολα μπορούν να γίνουν με ένα κοινό παρονομαστή ύφους που αρμόζει και στις ελληνικές και στις βρετανικές ευαισθησίες με αποτέλεσμα την επιστροφή και την ένωση των Μαρμάρων. Οι δυο αυτές κινήσεις μπορούν να επιταχύνουν την επιθυμητή εξέλιξη».
Ακολουθήστε το Protagon στο Google News
-
Μην κάνετε την Αμερική ΣΥΡΙΖΑ!
5 Νοεμβρίου 2024, 23:58
