Τον περασμένο Νοέμβριο, η αστυνομία του Ιράν συνέλαβε ακόμη και την ανιψιά του Αλί Χαμενεΐ, του θρησκευτικού ηγέτη της ισλαμικής χώρας, τη Φαριντέχ Μοραντχανί, με την κατηγορία της συμμετοχής στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις που ακολούθησαν τη δολοφονία της Κούρδισσας Μάσα Αμινί. Τώρα, η Repubblica, έπειτα από «εκατό ημέρες διαδηλώσεων», δημοσίευσε στο φύλλο της και ανήρτησε στον ιστότοπό της ένα κείμενο «αλιευμένο», όπως έγραψε, από τη δημοσιογράφο Γκαμπριέλα Κολαρούζο. Είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, από μια κοπέλα 21 ετών με το ψευδώνυμο Φαριντέχ. Το συγκεκριμένο γυναικείο όνομα είναι κοινότατο στο Ιράν, ωστόσο η έμμεση αναφορά των Ιταλών στην ανιψιά του Χαμενεΐ είναι προφανής.

Η συντάκτρια του κειμένου περιγράφει τις εντυπώσεις της από τις διαδηλώσεις με γλαφυρότητα αλλά και με κάποια δροσερή αφέλεια, σημάδι συναισθηματικής φόρτισης μη ελεγχομένης απολύτως και έλλειψης εμπειρίας. Δεν αποκλείεται, δηλαδή, το κείμενο να είναι όντως αυθεντικό και να το έγραψε κάποια νεαρή Ιρανή, συνεπαρμένη από την «επαναστατική» κοσμογονία που έζησε στους δρόμους.

Να τι κατέθεσε: «Την ημέρα που μάθαμε για τον θάνατο της Μάσα Αμινί ήμουν στο σπίτι ενός φίλου. Κάτι πίναμε, χαλαρώναμε. Ακούγοντας τα νέα σκέφτηκα: να ένας θάνατος ακόμα, αλλά κανείς δεν θα κάνει τίποτα. Μετά όμως όλα άλλαξαν. Κάποιος άρχισε να χρησιμοποιεί το hashtag #MahsaAmini για να ακουστεί από τον κόσμο και μετά ήρθε το κάλεσμα να βγούμε στους δρόμους. Τη δεύτερη ημέρα πήγα στην πλατεία με κάτι φίλους, εκεί συναντήσαμε άλλους ανθρώπους και μαζί αρχίσαμε να περπατάμε φωνάζοντας το σύνθημα ‘‘Γυναίκες! Ζωή! Ελευθερία!’’

»Η αστυνομία ήταν παντού, είχε όπλα για να μας πυροβολήσει. Και το έκαναν! Κάποιος από την ομάδα είχε βόμβες μολότοφ, μας κυνήγησαν στα σοκάκια. Φωνάξαμε συνθήματα, ενώ  άλλοι άνθρωποι έκλεισαν τους δρόμους ώστε να μην μπορέσει η αστυνομία να πλησιάσει. Ηταν τέλεια! Περπατούσαμε με τις ώρες γράφοντας στους τοίχους ‘‘Θάνατος στον δικτάτορα’’. Στη συνέχεια, όταν η αστυνομία ήρθε να πυροβολήσει ξανά, φύγαμε τρέχοντας. Την επομένη πονούσαν τα πόδια μου, ήμουν κουρασμένη, αλλά ξαναβγήκα στους δρόμους.

»Καθώς έφθασα στο σημείο της συνάντησης, ένας αστυνομικός με πολιτικά με άρπαξε, έβγαλε ένα κλομπ και με χτύπησε στο κεφάλι και στα γόνατα. Με έσωσαν κάποιοι άγνωστοι. Δεν μπορούσα να περπατήσω για μία εβδομάδα. Τα γόνατά μου ήταν γεμάτα μώλωπες και είχα και ένα αρκετά μεγάλο καρούμπαλο. Τις επόμενες ημέρες έμαθα ότι κάποια αγόρια είχαν σκοτωθεί. Ετσι, μόλις έγινα καλά, γύρισα και πάλι στον δρόμο. Κάποιο απόγευμα ήμουν με τρεις φίλους όταν είδαμε δυο αστυνομικούς με πολιτικά να προσπαθούν να συλλάβουν ένα αγόρι. Τρέξαμε, τους απωθήσαμε και καταφέραμε να το σώσουμε πριν φύγουμε. Είχαμε ακούσει πάρα πολλές αναφορές για νεαρούς νεκρούς.

»Δεν ξέρω πια τι άλλο να κάνω. Εβγαλα και μερικές άσπρες τρίχες στα μαλλιά. Δεν αντέχω όλον αυτόν τον πόνο. Εύχομαι αυτή η επανάσταση να νικήσει το συντομότερο δυνατόν. Μερικές φορές φαντάζομαι ότι την Ημέρα της Ελευθερίας όλοι οι άνθρωποι που δολοφονήθηκαν από την κυβέρνηση θα επιστρέψουν και θα λένε ‘‘Εϊ! Δεν είμαστε νεκροί! Είμαστε παρόντες!’’ Αλλά γνωρίζω ότι αυτό δεν θα συμβεί. Η χώρα έχει κουραστεί από αυτό το καθεστώς, από αυτή τη ζωή. Μερικές φορές δεν έχουμε χρήματα για να αγοράσουμε φαγητό. Δεν έχουμε καθαρό αέρα για να αναπνεύσουμε. Δεν έχουμε καθαρό νερό στις περισσότερες πόλεις. Η κατανάλωση αλκοόλ, τα φιλιά, οι αγκαλιές, το σεξ, το τραγούδι και πολλά άλλα είναι παράνομα εδώ. Οποιος τα κάνει κινδυνεύει να μπει φυλακή ή να πάθει χειρότερα.

»Ο πατέρας ή ο σύζυγός σου μπορούν να σε εμποδίσουν να σπουδάσεις ή να ταξιδέψεις, ακόμα και να βγεις από το σπίτι για να κάνεις τα ψώνια. Ο πατέρας και ο άντρας σου μπορούν επίσης να σου κόψουν το κεφάλι, κανένα δικαστήριο δεν θα τους σταματήσει… Είμαι τυχερή γιατί η οικογένειά μου δεν είναι έτσι, αλλά πολλές άλλες γυναίκες… Δεν μπορούμε να κάνουμε πάρτι, δεν μπορούμε να βρούμε δουλειά ή να έχουμε αξιοπρεπείς μισθούς, όλα είναι τόσο ακριβά που είναι δύσκολο ακόμη και να νοικιάσουμε ένα σπίτι. Δεν μπορούμε καν να μπούμε εύκολα στο Ιντερνετ. Επανάσταση για εμάς σημαίνει να διώξουμε αυτό το σύστημα και να οικοδομήσουμε δημοκρατία.

»Υστερα από 100 και πλέον ημέρες, νιώθω μουδιασμένη. Η διάθεσή μου έχει χαλάσει. Αν αποτύχει αυτή η επανάσταση, δεν ξέρω τι θα κάνω! Εχω ακόμα ελπίδες, όμως όλα αργούν πολύ. Δεν θέλω να ζήσω σε άλλη χώρα, αφού εδώ έχω την οικογένειά μου, τους φίλους μου. Αν φύγω, θα κινδυνεύσουν. Θέλω να ζήσω στο σπίτι μου, το Ιράν είναι το σπίτι μου. Συνεχίζουμε να βγαίνουμε στους δρόμους, όμως η αστυνομία είναι παντού και έτοιμη να πυροβολήσει. Με φίλους μιλάμε πάντα για την Ημέρα της Ελευθερίας, όταν θα έρθει. Εχουμε ήδη επιλέξει τι θα φορέσουμε, πώς θα μακιγιαριστούμε, πού θα πάμε, πώς θα χορέψουμε. Αλλά είμαστε όλοι τόσο κουρασμένοι… Ελπίζω η επανάσταση να πετύχει το συντομότερο δυνατόν».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News