Αν μάθαμε κάτι από την χρονιά που πέρασε και από την προηγούμενη ή την προ-προηγούμενη της, ήταν ότι είμαστε πια υποχρεωμένοι να ζούμε μια ζωή δίχως προγραμματισμό. Τα αλλόκοτα που –ως επιστημονική φαντασία– ακούγαμε πριν μερικές εικοσαετίες, για πεταλούδες που κουνάνε τα φτερά τους στο ανατολικό ημισφαίριο και δημιουργούνται τραμουντάνες στο δυτικό, σήμερα τα ζούμε ως καθημερινότητα. 

Δέκα Κινέζοι μπαίνουν στο νοσοκομείο της Σαγκάης και αυτομάτως 20 εργαζόμενοι στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος χάνουν την δουλειά τους. Ενας ρώσος στρατηγός αποφασίζει να ρίξει έναν πύραυλο στο Κίεβο και κατ’ ευθείαν χίλιοι Μεξικανοί εξαναγκάζονται να πάρουν τον δρόμο της μετανάστευσης προς τις ΗΠΑ. Η –αστραπιαία μεταδιδόμενη– πληροφορία για ένα γεγονός, επισκιάζει το γεγονός αυτό καθ’ αυτό. 

Ο Πούτιν δηλώνει (την περασμένη άνοιξη) ότι θα περικόψει τις ποσότητες φυσικού αερίου που θα στέλνει στην Ευρώπη. Η δήλωση προκαλεί αυτόματη ιλιγγιώδη άνοδο της τιμής του. Οι Ευρωπαίοι απαντούν (μετά από κόπους και βάσανα) ότι θα επιβάλουν πλαφόν στην τιμή του. Και μόνο η είδηση του πλαφόν ρίχνει την τιμή του αερίου στα τάρταρα. Τα ευρωπαϊκά νοικοκυριά μπλέκουν σε μια οικονομική περιδίνηση άνευ προηγουμένου και άνευ λογικής. Η τιμή του αερίου ανεβοκατεβαίνει σαν ασανσέρ σε πολυσύχναστη πολυκατοικία, δίχως πρακτικά να έχει επέλθει ουσιώδης αλλαγή στην καθ’ αυτό παραγωγή και εμπορία του αερίου.

Οι διαταραχές των τιμών του αερίου, δημιουργούν προσδοκίες για αύξηση της παγκόσμιας ζήτησης πετρελαίου. Ο ΟΠΕΚ συνεδριάζει και αποφασίζει να μην αυξήσει την παραγωγή, για να κρατήσει ψηλά τις τιμές του αργού. Η είδηση για διατήρηση της παραγωγής εκτοξεύει αμέσως τις τιμές. Η εκτόξευση των τιμών του πετρελαίου δημιουργεί αρνητικές προσδοκίες για παγκόσμια ύφεση. Η είδηση ότι πάμε για ύφεση κατακρημνίζει αυτομάτως τις τιμές. Μια τρέλα. Ποιο κράτος και ποιος άνθρωπος να σχεδιάσει τι; 

Κάποτε, η μετανάστευση από μια περιοχή σε μια άλλη, του ανώτερου όπλου ή της πιο σύγχρονης μηχανής ή της πιο επιδραστικής ιδέας, άλλαζε τις κοινωνίες. Θυμάμαι τον τρόμο των συγχωριανών μου στην έλευση της πρώτης μπετονιέρας. Την έβλεπαν να δουλεύει και να στέλνει τη λάσπη ψηλά στην οικοδομή και συνειδητοποιούσαν ότι είκοσι εργάτες που δούλευαν πηλοφόρι, τα επόμενα χρόνια θα έμεναν άνεργοι. Σήμερα αγοράζεις το iPhone-121 και πριν καν το βγάλεις από του κουτί του, η είδηση ότι έρχεται το iPhone-122 το μετατρέπει αυτομάτως σε μπακατέλα που πρέπει να πεταχτεί στα σκουπίδια. 

Εντάξει, δεν έχει κανένα νόημα να αναπολούμε τις εποχές που οι άνθρωποι γερνούσαν περιστοιχισμένοι από τα πράγματα και τα ήθη που πρωτοαντίκρισαν ως νεογέννητα. Και μπορεί οι σημερινοί εξηντάρηδες-εβδομηντάρηδες να θεωρούμε εαυτούς τυχερούς που προλάβαμε να δούμε τον λύχνο και το άροτρο που έσερνε το μουλάρι, για να φθάσουμε σήμερα να διαβάζουμε για την τεχνητή νοημοσύνη που σχεδιάζει ο Έλον Μάσκ, αλλά κι αυτό τι –άραγε- κινητοποιεί μέσα μας; Την θλίψη, τον θαυμασμό ή τον τρόμο;

Αν από το 2020 ως το 2023 έγιναν τόσα, τι θα έχει γίνει ως το 2033; Πόσο αντέχει ο άνθρωπος να αντιμετωπίζει τον ίλιγγο; Και ποιον, στο τέλος-τέλος, αφορούν οι αμφιβολίες ή οι κλάψες μας; Από την στιγμή που αρχίσατε να διαβάζετε αυτό το κείμενο ως τώρα που το τελειώνετε, γεννήθηκαν στον πλανήτη μισό εκατομμύριο παιδιά. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News