Κάθε σεζόν του «Emily in Paris» προσγειώνεται στο μενού του Netflix ξέροντας ότι θα σου ανοίξει την όρεξη. Μικρά επεισόδια, εύπεπτα, σχεδόν χαζοχαρούμενα πλασμένα, που τα καταναλώνεις λαίμαργα και μηχανικά, σαν τις μπουκίτσες που αρπάζεις από μια πιατέλα ορεκτικών. Συνήθως είσαι στο κρεβάτι ή στον καναπέ, αποκαμωμένος από την κούραση και το στρες της ημέρας, διψασμένος για αποφόρτιση. Και αυτή η σειρά, μ’ έναν μαγικό τρόπο, το καταφέρνει.

Το άλλο που καταφέρνει, επίσης, είναι να διχάζει τους κριτικούς. Οι περισσότεροι δεν ξέρουν πού να την κατατάξουν. Να τη χαρακτηρίσουν καλή, μέτρια ή μήπως να τη βάλουν στην κατηγορία του Χρυσού Βατόμουρου; Η αλήθεια είναι ότι μπορεί να μπει σε όλες τις κατηγορίες και σε καμία ταυτόχρονα. Το «Emily in Paris» είναι μια κατηγορία από μόνο του. Μια σύγχρονη σαπουνόπερα που θέλει να φέρει το παράλληλο, ευχάριστο σύμπαν της στη δική μας πραγματικότητα.

Ξέρεις ότι αυτό που βλέπεις είναι πολύ μακριά από αυτό που ζεις, αλλά συνεχίζεις να το βλέπεις γιατί θα ήθελες να μπορούσες να το ζεις. Δεν θα σε χάλαγε καθόλου να βρεθείς σε μια μαγική πόλη όπως το Παρίσι έχοντας τη δουλειά των ονείρων σου, να ερωτεύεσαι και να ερωτοτροπείς, να περιστοιχίζεσαι από φίλους, να συχνάζεις στα ωραιότερα μέρη και να φοράς το ένα ωραίο ρούχο μετά το άλλο. Κυρίως, δεν θα σε χάλαγε να βιώνεις αυτό που καθορίζει την πλοκή της σειράς και που η αγγλική γλώσσα έχει εύστοχα περιγράψει με τον όρο «easy living». Μια ζωή όπου οι δυσκολίες έρχονται και φεύγουν ανώδυνα, σαν σκουπιδάκι που μπαίνει στο μάτι σου και το διώχνεις με λίγο νερό.

Υπό αυτή την έννοια, η σειρά είναι αριστουργηματικά φτιαγμένη. Ενα ευκολοχώνευτο θέαμα, με εικόνες που χορταίνουν το μάτι και πλοκή που ανακουφίζει το γεμάτο έγνοιες μυαλό. Στην εποχή όπου η πολυκρίση έγινε η νούμερο ένα λέξη της χρονιάς, δεν είναι περίεργο που οι τηλεθεατές καταπίνουν το ένα επεισόδιο της Εμιλι μετά το άλλο. Και το ευχαριστιούνται, παρ’ όλο που συχνά διστάζουν να το παραδεχτούν.

Η τρίτη σεζόν της σειράς, η οποία ξεκίνησε τον Δεκέμβρη, προσπαθεί να βάλει τους πρωταγωνιστές σε λίγο μεγαλύτερα βάσανα. Η Σιλβί Γκαρντό προσπαθεί να ιδρύσει μια νέα εταιρεία, που όμως είναι δύσκολο να ορθοποδήσει. Η Εμιλι χάνει τον έρωτά της, ο οποίος επιστρέφει στην πρώην του και βρίσκεται σ’ ένα επαγγελματικό δίλημμα. Να μείνει μαζί με την αμερικανίδα αφεντικίνα της στην παλιά εταιρεία ή ν’ ακολουθήσει τη Γαλλίδα Σιλβί στη νέα εταιρεία; Κάποιες φήμες μιλούν ακόμα και για έναν επικείμενο θάνατο, ενός εκ των χαρακτήρων.

Οσο και να βασανίζονται, όμως, οι ήρωες, στο τέλος θα παραμείνουν χαλαροί και ωραίοι. Εκεί που στεναχωριούνται θα χαμογελούν κι εκεί που δυσκολεύονται θα έρχεται ο από μηχανής Θεός τους και θα τα καταφέρνουν. Αυτό είναι το «Emily in Paris» και γι’ αυτό το βλέπεις, αν το βλέπεις. Είναι το ζανάξ του Netflix, και είναι πολύ πιθανό μια εξάρτηση να την πάθεις μαζί του.

Στο τέλος θα αναρωτιέσαι αν είναι καλό ή άθλιο, αλλά μια φωνούλα μέσα σου θα σου ψιθυρίζει να μη χολοσκάς και να κάτσεις να το απολαύσεις. Οπως κατέληξε και η αρθρογράφος Ρεμπέκα Νίκολσον στον Guardian: «Λοιπόν, εντάξει, “Emily in Paris”, παραιτούμαι. Κέρδισες»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News