Ο δημοσιογραφικός κόσμος υποδέχτηκε με αβρότητα τον διορισμό της Πόπης Τσαπανίδου ως εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αντίθεση με το Διαδίκτυο που πάλι έγινε δυο φανατικά κομμάτια, ένα να δοξάζει κι ένα να κράζει, οι συνάδελφοι είπαν καλές κουβέντες για την αιφνιδιαστική αυτή κίνηση. Η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη απόφαση του Τσίπρα δεν έχει τίποτα το ακραίο, ίσα-ίσα που σε πρώτη ανάγνωση μυρίζει μετριοπάθεια και κεντρώο προσανατολισμό. Η συνέχεια θα δείξει, καθώς δεν είναι ο εκπρόσωπος Τύπου που διαμορφώνει την κεντρική πολιτική κάθε κόμματος, αντιθέτως είναι το πρόσημο της κεντρικής πολιτικής που καθορίζει τελικά την ταυτότητα του εκπροσώπου του.

Η Πόπη είναι μια καλή, άξια και επαρκέστατη δημοσιογράφος. Επίσης είναι αγαπητή στο σινάφι, πράγμα δύσκολο για ανταγωνιστικούς χώρους σαν αυτόν της δημοσιογραφίας. Κομματική ταυτότητα δεν είχε ποτέ, ήταν όμως δεδομένο ότι δεν ανήκε στον νεοδημοκρατικό χώρο. Κάπου ανάμεσα στην αριστερά και την κεντροαριστερά κινούνταν πάντοτε, δίχως ποτέ η ίδια να το έχει αποσαφηνίσει. Αυτό, ίσως, ενόχλησε ελαφρά την κομματική εκείνη μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ που στον εκπρόσωπο θα αναζητούσε μια βαριά πολιτική ταυτότητα, πλην οι αντιδράσεις ήταν μάλλον ανεπαίσθητες. Έτσι κι αλλιώς, ο διορισμός του εκπροσώπου είναι σαφέστατο προνόμιο του αρχηγού, κανένας δεν το αμφισβητεί αυτό σοβαρά από τον Τσίπρα.

Θαρρώ πως η κίνηση αυτή, εκ μέρους των προεδρικών οπαδών παραντύθηκε με πολιτικά και ιδεολογικά πρόσημα. Είπαν και έγραψαν ότι εκφράζει «την ανοικτή παράταξη» ή «το μέλλον ενός ανοικτόμυαλου ΣΥΡΙΖΑ» ή «τη διεύρυνση στην πράξη» ή «τον κεντρώο προσανατολισμό» και άλλα βαρύγδουπα, που αποτελούν μάλλον υπερβολές και υπερθεματίσεις. «Δημοσιογράφος, γυναίκα, μάνα» αρκέστηκε να γράψει στην ανάρτηση του ο αρχηγός και μάλλον σωστά περιορίστηκε σε αυτά. Τα υπόλοιπα μένει να αποδειχθούν στο σκληρό μαρμαρένιο αλώνι της προεκλογικής εκστρατείας.

Αυτό που δεν ξέρω αν έχει συνειδητοποιήσει η Πόπη, είναι ότι δεν μπήκε σε καμιά παιδική χαρά όπου οι κήποι είναι ανθηροί και όλα κυλούν με τα χαμόγελα τηλεοπτικής συνέντευξης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και όλα τα μεγάλα κόμματα εξουσίας, είναι σκληρό μαγαζί.

Θέλει γερό στομάχι η εκπροσώπηση του, ειδικά αν (όπως όλα δείχνουν) δεν πάει για νίκη, αλλά για ήττα. Θέλει επίσης ατσάλινο στομάχι η μεταπήδηση από τον δημοσιογραφικό χώρο όπου κάποιος μπορεί να έχει αποδοχή του 60-70% του κοινού και σχετική ανοχή από το υπόλοιπο 30-40%, στον χώρο της πολιτικής όπου το 20-25% σε δοξάζει και σύσσωμο το υπόλοιπο σε καταχεριάζει ή και σε βρίζει. Υπήρξαν κάποιοι που το άντεξαν κι άλλοι που δεν τα κατάφεραν. Θα δείξει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News