Υποτίθεται ότι οι προσεχείς εκλογές είναι κρίσιμες και καθοριστικές. Ξεχνούμε ίσως ότι έτσι χαρακτηρίζονται όλες οι εκλογικές αναμετρήσεις της Μεταπολίτευσης στην Ελλάδα – για να μη μιλήσουμε για τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες.

Εφόσον είναι λοιπόν κρίσιμες οι εκλογές, θα πρέπει να αναζητήσει κανείς τι ακριβώς διακυβεύεται σε αυτές. Θα είναι όμως μάλλον δύσκολο να συμφωνήσουμε. Οπότε ας συμβιβαστούμε ότι για τον καθένα και για το κάθε κόμμα οι εκλογές είναι κρίσιμες για τους δικούς τους λόγους.

Επειδή στον δρόμο προς τις κάλπες έχουν προκύψει πολλά και διάφορα στοιχεία, τα οποία θεωρητικώς θα μπορούσαν να επηρεάσουν τάσεις ή και το ίδιο το αποτέλεσμα μέχρις ενός σημείου, έχει ένα ενδιαφέρον η παρατήρηση της τακτικής και της στρατηγικής του καθενός, σε συνδυασμό με τα πρώτα δημοσκοπικά ευρήματα της περιόδου, στα οποία περιλαμβάνεται και η αξιολόγηση των πρόσφατων σκανδάλων διαφθοράς, υποκλοπών κ.λπ.

Στην έρευνα της Pulse είναι σαφές ότι ο μεγάλος χαμένος της συγκυρίας είναι το ΠΑΣΟΚ και ο Νίκος Ανδρουλάκης. Πολύ περιληπτικά, το σκηνικό περιγράφεται ως εξής. Ο Μητσοτάκης και η ΝΔ προπορεύονται και μένουν σχεδόν ανεπηρέαστοι, ο ΣΥΡΙΖΑ κοιτάει από σταθερά μεγάλη απόσταση και το ΠΑΣΟΚ αρχίζει να μένει πολύ πίσω και να απομακρύνεται.

Ψάχνουν διάφοροι αναλυτές και ψυχοθεραπευτές της Κεντροαριστεράς τι φταίει και «τι έχουν τα έρημα και ψοφάνε».

Συνήθως οι αιτίες είναι προφανείς και οι απαντήσεις είναι απλές.

Το ΠΑΣΟΚ βρήκε δύο μεγάλες ευκαιρίες από το καλοκαίρι κι έπειτα και τα έκανε θάλασσα και στις δύο. Στη διαχειριστική επάρκεια η βαθμολογία του είναι κάτω από τη βάση.

Στο θέμα των υποκλοπών συμπεριφέρθηκε σαν νωχελικός ΣΥΡΙΖΑ και στην υπόθεση Καϊλή περίπου σαν φοιτητικός σύλλογος. Και όσο συνέβαιναν αυτά, ξάπλωσε μόνος του στο κρεβάτι του Προκρούστη και άφησε τον Μητσοτάκη να τραβάει από τη μία και τον Τσίπρα να κόβει από την άλλη.

Για όσους συνεχίζουν να αναρωτιούνται, ο λόγος για όλα αυτά είναι μπροστά στα μάτια τους, ίσως τόσο κοντά, ώστε να μην μπορούν να τον δουν.

Εν μέσω προεκλογικής περιόδου και ενώ τα περισσότερα από τα θέματα αιχμής αφορούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ευθέως ή εμμέσως, προσωπικά τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι κατ’ ουσίαν απών. Λείπει από τη Βουλή (γι’ αυτό δεν μπορεί να κάνει κάτι, αν και θα μπορούσε έστω να παρίσταται καμιά φορά ως παρατηρητής), μιλάει μόνο σε κομματικές εκδηλώσεις και συνεδριάσεις και  –το κυριότερο– παραμένει στη θέση του ευρωβουλευτή, άγνωστο για ποιον ακριβώς λόγο. Μπορεί κανείς να υποθέσει ό,τι θέλει και αυτό δεν είναι καλό. Αυτό όμως που μπορεί να εκτιμήσει κάποιος με σχετική βεβαιότητα είναι ότι αν ο Ανδρουλάκης εγκατέλειπε την ευρωβουλή και έδειχνε ότι αφοσιώνεται (επιτέλους) στην αποστολή του, τα πράγματα για αυτόν θα ήταν κάπως καλύτερα.

Υπό αυτές τις συνθήκες, πάντως, το ΠΑΣΟΚ θα οδεύσει προς τις εκλογές με τον ΣΥΡΙΖΑ έτοιμο να το κατασπαράξει και να το απορροφήσει και τη ΝΔ να υποδέχεται και τους τελευταίους διστακτικούς του Κέντρου, που είχαν μια ελπίδα αναζωογόνησης του χώρου.

Πολύ δυσοίωνες εκτιμήσεις; Ας κάνουν κάτι ο Ανδρουλάκης και η ομάδα του αν δεν θέλουν να τις επαληθεύσουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News