Καθώς ο ποδοσφαιρικός πλανήτης μετρά αντίστροφα για τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου, το BBC ασχολήθηκε με έξι ποδοσφαιριστές που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις επιτυχίες των εθνικών τους ομάδων.

Πελέ / Η πρώτη γνωριμία

Ο Πελέ δεν είχε ενηλικιωθεί ακόμη όταν η Βραζιλία ταξίδεψε στη Σουηδία, το 1958, φιλοδοξώντας να κατακτήσει το πρώτο της Παγκόσμιο Κύπελλο. Ενα χρόνο πριν είχε εντυπωσιάσει σε ένα τουρνουά μεταξύ βραζιλιάνικων και ευρωπαϊκών ομάδων στο «Μαρακανά», κι έτσι ο ομοσπονδιακός προπονητής της χώρας τον κάλεσε για να τον δοκιμάσει στη διπλή αναμέτρηση της «Σελεσάο» με την Αργεντινή για το «Κύπελλο Ρόκα». Στις 7 Ιουλίου 1957 μπήκε ως αλλαγή, στα μισά του δευτέρου ημιχρόνου, και στο 76ο λεπτό έγινε ο νεαρότερος Βραζιλιάνος που σκόραρε με την εθνική του ομάδα: σε ηλικία 16 ετών, 8 μηνών και 17 ημερών.

Οταν ο τεχνικός της Βραζιλίας, Βισέντε Φέολα, αποφάσισε να τον συμπεριλάβει στην αποστολή για τη Σουηδία, αντί του άσου της Κορίνθιανς, Λουϊζίνιο, οι αντιδράσεις δεν έμειναν στα λόγια. Στο φιλικό προετοιμασίας της εθνικής Βραζιλίας με την Κορίνθιανς, λίγο πριν από το Μουντιάλ, ο Αρί Κλεμέντε τραυμάτισε επίτηδες τον Πελέ στο δεξί του γόνατο. Ηταν φανερό πως ήθελε να εκδικηθεί για τον αποκλεισμό του συμπαίκτη του. Λίγο έλειψε, ο Πελέ να χάσει το Μουντιάλ.

Στα δυο πρώτα ματς δεν αγωνίστηκε ούτε λεπτό. Στα προημιτελικά, όμως, όπου η Βραζιλία δυσκολεύτηκε πολύ απέναντι στην Ουαλία, τη λύση την έδωσε ο Πελέ με ένα δικό του γκολ. Ηταν 17 ετών και 7 μηνών – ο νεαρότερος σκόρερ στα χρονικά της διοργάνωσης. Ο ήλιος ενός από τους σπουδαιότερους ποδοσφαιριστές που γνώρισε ο Κόσμος είχε, μόλις, ανατείλει. Στον ημιτελικό με τη Γαλλία (5-2) ο πιτσιρικάς που οι Βραζιλιάνοι δεν ήθελαν στην ομάδα τους, πέτυχε τρία γκολ. Στον τελικό με τη Σουηδία (5-2), άλλα δυο. Οι χορευτικές του κινήσεις -τα «ψαλιδάκια» και τα «τακουνάκια» του- μάγεψαν το παγκόσμιο κοινό, στο πρώτο τουρνουά που κατέγραψαν οι τηλεοπτικές κάμερες.

Μάριο Κέμπες / Ο «Σούπερ Μάριο»

Είκοσι χρόνια μετά ήρθε η σειρά ενός άλλου ανεπιθύμητου, του Μάριο Κέμπες, να γράψει ιστορία στα Μουντιάλ. Οι Αργεντινοί δεν του είχαν συγχωρήσει την απόφασή του να φύγει για την Ισπανία, μόλις στα 22 του χρόνια, αν και γνώριζε τον άγραφο νόμο: στην εθνική ομάδα ήταν ευπρόσδεκτοι μόνον όσοι έπαιζαν στο εγχώριο Πρωτάθλημα. Αλλά ο Σέζαρ Λουίς Μενότι, ο ομοσπονδιακός τεχνικός της «Αλμπισελέστε», δεν θα έχανε για μια τέτοια «λεπτομέρεια» έναν παίκτη, ο οποίος και στις δυο του σεζόν με τη Βαλένθια είχε αναδειχθεί σε πρώτο σκόρερ του ισπανικού πρωταθλήματος, και μάλιστα χωρίς να είναι κλασικός σέντερ φορ. Ο «El Matador» είχε πετύχει 24 γκολ την πρώτη χρονιά και 28 τη δεύτερη – η La Liga είχε να δει τέτοιες επιδόσεις από την εποχή του Φέρεντς Πούσκας και του Αλφρέδο ντι Στέφανο.

Στη φάση των ομίλων δεν κατάφερε να σκοράρει, όμως στη συνέχεια πήρε την Αργεντινή από το χέρι και την οδήγησε στον πρώτο της παγκόσμιο τίτλο. Με δυο γκολ στο 2-0 επί της Πολωνίας, δυο στο 6-0 επί του Περού, κι άλλα δυο στον τελικό, στο 3-1 εναντίον της Ολλανδίας. Η κίνηση που κάνει στο 2-1, ξεπερνώντας την αντίσταση των δυο αμυντικών που στέκονταν ανάμεσα σε εκείνον και το ολλανδικό τέρμα σαν σπρίντερ που πηδά πάνω από τα εμπόδια, είναι η καρτ-ποστάλ του Μουντιάλ που διοργάνωσε και κατέκτησε η Αργεντινή.

Ο Κέμπες του ‘78 ήταν ό,τι πιο κοντινό στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Αλλά και εξαιρετικά εντυπωσιακός. Ψιλόλιγνος, με πολύ κοντό σορτσάκι και κατεβασμένες κάλτσες (που έκαναν τα πόδια του να δείχνουν ακόμη μακρύτερα) και μακρύ μαλλί που ανέμιζε όταν έτρεχε, έμοιαζε με άλογο που κάλπαζε. Αναδείχθηκε σε πρώτο σκόρερ και καλύτερο παίκτη του τουρνουά.

Πάολο Ρόσι / Ηρωας «από το πουθενά»

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας, το 1982, ο Πάολο Ρόσι είχε, μόλις, επιστρέψει στα γήπεδα από τον διετή αποκλεισμό που του είχε επιβληθεί για τη συμμετοχή του σε σκάνδαλο στημένων αγώνων στη Serie A. Ο ιταλός ομοσπονδιακός τεχνικός, Εντσο Μπέαρζοτ, δεχόταν έντονες επικρίσεις από τα media της χώρας για την απόφασή του να τον συμπεριλάβει στην ομάδα. Ωσπου, ο φορ της Περούτζια άρχισε να σκοράρει κατά ριπάς. «Χατ-τρικ» εναντίον της Βραζιλίας του Ζίκο, δυο γκολ στο 2-0 επί της Πολωνίας του Μπόνιεκ, κι άλλο ένα (το πρώτο) επί της Δυτικής Γερμανίας του Ρουμενίγκε στον τελικό. Ενας παίκτης που ήρθε… από το πουθενά, βγήκε πρώτος σκόρερ στο τουρνουά και χάρισε στη «Σκουάντρα Ατζούρα» το τρίτο της Παγκόσμιο Κύπελλο.

Ο «Παμπλίτο» ήταν, για τους Ιταλούς, ένας Δαυίδ του ποδοσφαίρου: η εξυπνάδα που νικά τη δύναμη. Υπήρξε και ο πρώτος παίκτης που ερωτεύτηκαν οι χορηγοί. Ηδη από το 1979, τότε που κανείς δεν φανταζόταν τι θα συνέβαινε τρία χρόνια μετά, τον είχαν επιλέξει για να πρωταγωνιστήσει σε διαφημιστικές καμπάνιες, χάρη στο γεμάτο αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία χαμόγελό του.

Ντιέγκο Μαραντόνα / Με χέρι και με πόδια

Το 1986 τα φαβορί ήταν η Βραζιλία και η Γαλλία, με αουτσάιντερ την Ουρουγουάη, τη Δανία και τους διοργανωτές (Μεξικό). Την Αργεντινή, ελάχιστοι την υπολόγισαν. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ο μόνος σούπερ-σταρ που διέθετε εκείνη η ομάδα, φορούσε παπούτσι δυο νούμερα μεγαλύτερο, εξαιτίας ενός τραυματισμού στον αστράγαλο. Είχε πρόβλημα και με το γόνατό του. Κι όμως, οδήγησε την ομάδα του σε έναν απρόσμενο θρίαμβο, με τρόπο τόσο κυριαρχικό και εμβληματικό, που παρόμοιο δεν έχει να διηγηθεί το ποδόσφαιρο σε επίπεδο Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Με το «χέρι του θεού» και το «γκολ του αιώνα». Με πέντε γκολ και πέντε ασίστ στο σύνολο. Με τη δημιουργία 27 ευκαιριών για την ομάδα του. Με πρωτιές σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες (σουτ προς την αντίπαλη εστία, ντρίμπλες, ενέργειες εντός περιοχής, κερδισμένα φάουλ, επιτυχημένες πάσες…). Κανείς άλλος, ποτέ, δεν τα έκανε όλα αυτά μαζί στο ίδιο τουρνουά. Ο «Ντιεγκίτο» ήταν θεαματικός, μαγικός, σχεδόν εξωπραγματικός. Εκείνα τα απίθανα κατορθώματά του είναι ο λόγος για τον οποίο οι σημερινοί άθλοι του Λιονέλ Μέσι, σε κάποιους, δεν φαίνονται αρκετοί.

Ζινεντίν Ζιντάν / Ενας απρόσμενος πρωταγωνιστής

Μέχρι το καλοκαίρι του 1998 η Γαλλία δεν είχε καταφέρει, ποτέ, να εμφανιστεί σε τελικό Μουντιάλ. Ούτε η ομάδα του Ρεϊμόν Κοπά και του Ζιστ Φοντέν (ο οποίος το 1958 πέτυχε 13 γκολ), ούτε εκείνη του Μισέλ Πλατινί, που το 1984 κατέκτησε το Euro. Ηταν γραφτό, στον θρόνο του ποδοσφαίρου να την ανεβάσει ο Ζινεντίν Ζιντάν, στο δικό της Παγκόσμιο Κύπελλο. Η 12η Ιουλίου εκείνης της χρονιάς υπήρξε, ίσως, η πιο μεγάλη μέρα της μυθικής του καριέρας. Με δυο δικά του γκολ, με κεφαλιές, οι «Τρικολόρ» προηγήθηκαν με 2-0 στο πρώτο ημίχρονο, για να διαμορφώσει το τελικό σκορ (3-0) στο 93’ ο Πετί.

Η Βραζιλία ήταν το μεγάλο φαβορί, και όλος ο κόσμος περίμενε να απολαύσει τον Ρονάλντο (το «Φαινόμενο»). Τα φώτα, όμως, στράφηκαν στον απροσδόκητο ήρωα, τον «Ζιζού». Ηταν η βαρύτερη ήττα των Βραζιλιάνων σε Παγκόσμιο Κύπελλο (μέχρι το 2014 και το 7-1 από τους Γερμανούς) και η, μόλις, δεύτερη φορά που αποχωρούσαν από έναν τελικό Μουντιάλ με σκυμμένο το κεφάλι (μετά το «κάζο του Μαρακανά», το 1950). Στο τέλος εκείνης της χρονιάς ο 26χρονος ηγέτης της Γιουβέντους βραβεύτηκε με τη «Χρυσή Μπάλα».

Ρονάλντο / Το πιο θεαματικό come-back

Αυτό που ο ποδοσφαιρικός κόσμος περίμενε το 1998, δηλαδή να δει τον Ρονάλντο να οδηγεί τη Βραζιλία στον πέμπτο της παγκόσμιο τίτλο, συνέβη με καθυστέρηση τεσσάρων ετών στο ασιατικό Μουντιάλ. Εκεί που φαινόταν, μάλλον, απίθανο. Επειτα από έναν σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο, το άστρο του κινδύνευε να σβήσει μόλις στα 26 του χρόνια. Αυτό που ακολούθησε, ήταν, ίσως, το πιο θεαματικό come-back στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ο βραζιλιάνος στράικερ εμφανίστηκε στα γήπεδα της Νότιας Κορέας και της Ιαπωνίας, με εκείνο το παράξενο κούρεμα (ξυρισμένο κεφάλι με ένα μισοφέγγαρο μαλλιών στο μπροστινό μέρος), και πέτυχε οκτώ γκολ σε επτά παιχνίδια. Σκόραρε σε βάρος όλων των ομάδων που αντιμετώπισε, με μόνη εξαίρεση την Αγγλία. Στον τελικό της Γιοκοχάμα η Βραζιλία νίκησε (2-0) τη Γερμανία με δυο δικά του τέρματα, για να γίνει η τελευταία, μέχρι σήμερα, εκπρόσωπος της Νοτίου Αμερικής που κέρδισε το βαρύτιμο τρόπαιο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News