Η συγκυρία διαμορφώνεται από κατακλυσμιαίες εξελίξεις και αποκαλύψεις, αλλά και από στοιχεία που δεν φωτίζονται ιδιαίτερα, όμως επιβεβαιώνουν την κρίση αξιοπιστίας της ΕΕ – σε πολλά πεδία.

Είναι σχεδόν περιττό να επαναλάβει κανείς πόσο μεγάλη ζημιά κάνει το τρέχον σκάνδαλο διαφθοράς στην καρδιά της Ένωσης. Η εμπλοκή σε αυτό της Εύας Καϊλή είναι μία λεπτομέρεια ελληνικού ενδιαφέροντος, όχι ασήμαντη, αλλά πάντως δευτερεύουσα.

Σε μία πρώτη αντίδραση για το σκάνδαλο, η πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ρομπέρτα Μετσόλα, δήλωσε μεταξύ των άλλων και αυτό:

«Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δέχεται επίθεση. Η ευρωπαϊκή δημοκρατία δέχεται επίθεση. Ο ανοιχτός, ελεύθερος, δημοκρατικός χαρακτήρας των κοινωνιών μας δέχεται επίθεση.

»Οι εχθροί της δημοκρατίας, για τους οποίους η ίδια η ύπαρξη αυτού του Κοινοβουλίου αποτελεί απειλή, δεν θα σταματήσουν μπροστά σε τίποτα. (…) Σας καλώ να αντισταθείτε στον πειρασμό να εκμεταλλευτείτε αυτή τη στιγμή για πολιτικό όφελος. Μην υποτιμάτε την απειλή που αντιμετωπίζουμε».

Σοβαρές διαπιστώσεις, σοβαροί οι κίνδυνοι. Και τι κάνουν οι υπερασπιστές της ευρωπαϊκής δημοκρατίας γι’ αυτά τα δραματικά;

Παύση και σιγή.

Την ίδια στιγμή, οι ευρωπαίοι ηγέτες συνεδριάζουν (ασκόπως) για άλλη μία φορά, με θέμα την εξεύρεση κοινού τόπου για το ενεργειακό ζήτημα. Όλοι ήξεραν για μία ακόμη φορά ότι δεν θα καταφέρουν τίποτα, οι περισσότεροι προσήλθαν και σε αυτή τη σύνοδο με σχέδια και απαιτήσεις, όλοι έφυγαν όπως ήρθαν.

Τι σκέφτονται οι ευρωπαίοι πολίτες για αυτό το χάλι;

Παύση και σιγή.

Σε μία εντελώς διαφορετική εξέλιξη, ο Άλμπερτ Μπουρλά, διευθύνων σύμβουλος της Pfizer, αρνήθηκε στις αρχές του μήνα για δεύτερη φορά να προσέλθει και να καταθέσει στην επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου, η οποία διενεργεί έρευνα για τις συμβάσεις προμήθειας και διακίνησης των εμβολίων κατά της Covid.

Για την ίδια υπόθεση διεξάγεται έρευνα από τις ευρωπαϊκές εισαγγελικές αρχές.

Όπως και αν θέλει να το δει κάποιος, η περιφρόνηση προς το Ευρωκοινοβούλιο είναι προφανής, όπως και η αδυναμία του έναντι ενός επιχειρηματικού κολοσσού, ο οποίος «έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα», έγινε μονοπώλιο στην ευρωπαϊκή αγορά, που κατά τα άλλα ευνοεί και υπερασπίζεται τον ανταγωνισμό.

Είναι μόλις τρία στοιχεία που συνθέτουν την εικόνα της σημερινής Ευρώπης. Για να μην μιλήσουμε για τη στάση έναντι της Τουρκίας, τη Βαβέλ στο θέμα της Ρωσίας, την αυτονόμηση των ισχυρών κατά περίσταση και βάσει εθνικών συμφερόντων και πόσα άλλα.

Τις τελευταίες δεκαετίες η Ευρώπη γιγαντώθηκε, ισχυροποιήθηκε και κάποιοι θέλησαν να πιστεύουν ότι έγινε μεγάλος γεωπολιτικός παίκτης.

Στην πραγματικότητα γιγαντώθηκε το γραφειοκρατικό τέρας, που τόσο εύστοχα περιέγραψε ο πρόσφατα εκλιπών Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ σε εκείνο το βιβλίο του. («Γλυκό τέρας Βρυξέλλες ή Η φίμωση της Ευρώπης», 2013).

Γιγαντώθηκαν τα λόμπι και οι ομάδες παρατρεχάμενων και παρασιτικών στοιχείων, όπως και τα προνόμια τους και οι αμοιβές τους.

Και όταν ήλθαν οι κρίσεις, με κόπο, καθυστέρηση και βαριά καρδιά, ελήφθησαν κάποιες αποφάσεις, οι οποίες εν τέλει ήταν οι στοιχειωδώς αναγκαίες.

Η Ευρώπη είναι αργή, καθυστερεί να στρίψει, αλλά όταν το κάνει κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση. Αυτή είναι η κυρίαρχη αντίληψη για την Ένωση. Πλέον όμως ακούγεται ως μία δικαιολογία, η οποία δεν αφορά σχεδόν κανέναν από τους πολίτες της. Και πιθανώς να στρίβει και προς τη λάθος κατεύθυνση.

Υπό τις σημερινές συνθήκες όμως, αυτά τα χαρακτηριστικά του «Γλυκού Τέρατος» παίρνουν τη μορφή χρόνιας πάθησης, πιθανώς και ολέθριας.

Κατά μία άλλη αντίληψη, μέσα από κρίσεις σαν τη σημερινή, η Ευρώπη βγαίνει ισχυρότερη και σοφότερη. Το θέμα είναι ότι όσο δεν το διαπιστώνουν αυτό οι πολίτες της, τα πάντα (ή πολλά) θα είναι μάταια.

Και όσο θα δρουν τα λόμπι και οι εκπρόσωποι τους στους διαδρόμους, τα εστιατόρια και το παρασκήνιο, κάποιοι στις Βρυξέλλες θα διαπιστώνουν ότι λείπει το κυριότερο: ένα ισχυρό λόμπι για την ίδια την Ένωση, το μέλλον της και την πραγματική ευημερία των πολιτών της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News