Αργεντινή – Γαλλία, λοιπόν. Επειτα από τόσες εκπλήξεις, τόσα δράματα, στον μεγάλο τελικό της Κυριακής (17:00) θα ανταμώσουν δυο από τα γκραν φαβορί αυτού του… ψυχοβγαλτικού τουρνουά. Θα αναμετρηθούν για τέταρτη φορά σε επίσημο αγώνα, αλλά πρώτη ως φιναλίστ ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η γεμάτη ταλέντο Κροατία και το μαχητικό Μαρόκο αξίζουν χίλια μπράβο, όμως ο κόσμος ήθελε να δει για επίλογο ένα ματς που θα τον καθηλώσει. Κάποιοι θα προτιμούσαν το Βραζιλία – Αργεντινή. Κάποιοι άλλοι, μια μάχη του Ρονάλντο με τον Μέσι. Αλλά και το Μέσι εναντίον Εμπαπέ, «μια χαρά» είναι.

Η Γαλλία, θριαμβεύτρια το 2018 στα γήπεδα της Ρωσίας, θα εμφανιστεί σε δεύτερο διαδοχικό τελικό, κάτι που στο παρελθόν έχουν καταφέρει μόνον η Βραζιλία και η Γερμανία. Θα είναι η τέταρτη παρουσία της στις επτά τελευταίες διοργανώσεις. Κι αν κατακτήσει το τρόπαιο, θα στεφθεί πρωταθλήτρια Κόσμου για τρίτη φορά μέσα σε μια 25ετία. Σε αυτό το χρονικό διάστημα, οι «Μπλε» αναδείχτηκαν σε ποδοσφαιρική υπερδύναμη.

Οι Γάλλοι αγαπούσαν το σπορ από πολύ παλιά – η ποδοσφαιρική τους ομοσπονδία είναι από τις παλαιότερες της Ευρώπης. Ο εμπνευστής των Μουντιάλ, Ζιλ Ριμέ, πρόεδρος της FIFA επί 33 χρόνια, ήταν Γάλλος. Το ίδιο και ο Γκαμπριέλ Ανό, ο αρχισυντάκτης της Equipe που οραματίστηκε το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Στους αγωνιστικούς χώρους, όμως, οι διακρίσεις τους ήταν μετρημένες. Το 1958 ο Ρεϊμόν Κοπά και ο Ζιστ Φοντέν οδήγησαν την εθνική ομάδα της Γαλλίας στην τρίτη θέση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Στο Euro του 1984, ο Μισέλ Πλατινί την ανέβασε στην κορυφή της Ευρώπης. Αλλά οι επιτυχίες της απέκτησαν συνέπεια από το 1998, όταν ο γαλατικός πετεινός -το έμβλημά της- έραψε ένα αστέρι πάνω από το κεφάλι του. Ο Ζινεντίν Ζιντάν και ο σημερινός της προπονητής, Ντιντιέ Ντεσάμπ, ήταν οι πρωταγωνιστές του θριάμβου της σε εκείνο το Μουντιάλ. Τότε άρχισαν τα… Oh là là! Μετά την κατάκτηση του Euro 2000, η Γαλλία σκαρφάλωσε στο Νο.1 της παγκόσμιας κατάταξης της FIFA για πρώτη φορά στην ιστορία της.

Πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξε η ίδρυση, στο Παρίσι, της εθνικής ακαδημίας ποδοσφαίρου, της περίφημης «Κλερφοντέν», την οποία εγκαινίασε στα μέσα της δεκαετίας των ‘80s ο (τότε) Πρόεδρος, Φρανσουά Μιτεράν. Τα αποτελέσματα δεν φάνηκαν αμέσως, όμως ήταν εντυπωσιακά. Οι «Τρικολόρ» διαθέτουν, πλέον, μια αστείρευτη δεξαμενή παικτών, και οι όποιες απουσίες περνούν, σχεδόν, απαρατήρητες. Ο Τεό Ερναντές, ο αριστερός μπακ της Μίλαν, ο οποίος μπήκε στην ενδεκάδα εξαιτίας του σοβαρού τραυματισμού του αδελφού του, Λούκας, αναδείχθηκε στον κορυφαίο αριστερό μπακ της διοργάνωσης – χθες σκόραρε ένα υπέροχο γκολ. Ο Ιμπραχίμα Κονατέ, ο στόπερ της Λίβερπουλ, αναγκαστική επιλογή κι αυτός, κράτησε όρθια τη γαλλική άμυνα όταν το Μαρόκο την βομβάρδιζε.

Παρά την εμβληματική παρουσία του Κιλιάν Εμπαπέ, που είναι το «πρώτο της βιολί», η εθνική Γαλλίας είναι ομάδα του προπονητή της. Το 2016, όταν η Πορτογαλία του Σάντος της «άρπαξε» το τρόπαιο στο Euro που φιλοξένησε, η γαλλική ομοσπονδία δεν παρασύρθηκε από τη γκρίνια των media και των social media. Τον κράτησε στο πόστο του, στο οποίο εφέτος συμπλήρωσε 10 χρόνια. Κάποιοι τον κατηγορούν ότι φοβάται υπερβολικά, ότι δεν αφήνει λίγο λάσκα τα γκέμια στους γεμάτους ταλέντο παίκτες του, όμως τα αποτελέσματα τον δικαιώνουν.

Εγινε ο 4ος τεχνικός που κατάφερε να προκριθεί στους τελικούς δυο διαδοχικών Παγκόσμιων Κυπέλλων, 32 χρόνια μετά την τελευταία φορά που συνέβη κάτι τέτοιο.
Είχαν προηγηθεί, ο Βιτόριο Πότσο με την προπολεμική Ιταλία (1934, 1938), o Κάρλος Μπιλάρδο με την Αργεντινή (1986, 1990) και o Φρανς Μπεκενμπάουερ με τη Δυτική Γερμανία (1986, 1990). Μπιλάρδο και Μπεκενμπάουερ κατέκτησαν από ένα τρόπαιο, ενώ ο Πότσο και τα δύο που διεκδίκησε. Εφόσον η Γαλλία νικήσει την Κυριακή, ο Ντεσάμπ θα γίνει ο, μόλις, δεύτερος προπονητής που θα έχει κάνει το repeat.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News