Η εικόνα του πλήθους που συγκεντρώθηκε στον Οβελίσκο -ένα εμβληματικό μνημείο στο κέντρο του Μπουένος Αϊρες- αμέσως μετά τη λήξη του πρώτου ημιτελικού, είναι η φωτογραφία της αδημονίας των Αργεντινών να ξαναγίνουν παγκόσμιοι πρωταθλητές, 36 χρόνια μετά την προηγούμενη φορά. Αλλά και του τεράστιου ψυχικού βάρους που κουβαλά στους μικροκαμωμένους του ώμους ο άνθρωπος από τον οποίο περιμένουν να τους φέρει το «χρυσό μωρό»: ο Λιονέλ Μέσι.

Την πίεση των προσδοκιών ενός έθνους που έχει την μπάλα για θρησκεία, την είχε νιώσει, ασφαλώς, και ο μεγάλος του πρόγονος, Ντιέγκο Μαραντόνα. Μόνο που, για εκείνον δεν υπήρχε μέτρο σύγκρισης. Κάθε του θρίαμβος ήταν για τους Αργεντινούς ένα θεόσταλτο δώρο. Για τον Μέσι, υπάρχει ο Μαραντόνα. Η αποστολή του, να τους ανεβάσει στην κορυφή του Κόσμου, είναι μια κληρονομιά στην οποία έχει ιερό καθήκον να φανεί αντάξιος.

Ευτυχώς για τον «ψύλλο», σε αυτή την τελευταία του ευκαιρία δεν παλεύει μόνος. Η εθνική ομάδα της Αργεντινής δεν κέρδισε την Κροατία με το εντυπωσιακό 3-0 χάρη στην τεχνική της ανωτερότητα, αλλά, κυρίως, επειδή αγωνίστηκε με φοβερό πάθος. Η θέληση για τη νίκη έκανε τη διαφορά. Εκτός από τον Μέσι, βεβαίως, που ώρες – ώρες θυμίζει τον «μάγο» της Μπαρτσελόνα, παρά τα 35 του χρόνια.

Οι συνοδοιπόροι του στην ομάδα δείχνουν να το πιστεύουν περισσότερο από κάθε άλλη φορά μετά το 1986, ότι θα επιστρέψουν στην πατρίδα τους με το τρόπαιο. Αλλά και οι Αργεντινοί φίλαθλοι που βρίσκονται στην Ντόχα -πάνω από 40.000-, το έχουν για σίγουρο, παρακολουθώντας τον ποδοσφαιρικό τους θεό να οργιάζει στα γήπεδα του Κατάρ. Η πίστη τους σε αυτόν είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Οι εκδηλώσεις λατρείας προς το πρόσωπό του, μόνο με εκείνες που απολάμβανε ο «Ντιεγκίτο» μπορούν να συγκριθούν. Οι «ουδέτεροι» συμμετέχουν κι αυτοί στην αποθέωση του Μέσι, η οποία μοιάζει, πλέον, με παγκόσμια καμπάνια υποστήριξής του. Στα κοντινά πλάνα που μας έδινε ο τηλεσκηνοθέτης από τις εξέδρες του «Λουσαΐλ», είδαμε ανθρώπους με ασιατικά, ή αφρικανικά, χαρακτηριστικά να είναι ντυμένοι στα χρώματα της Αργεντινής, και Αραβες με κασκόλ της «Αλμπισελέστε» πάνω από τις κελεμπίες τους.

Ο Μέσι ανταποδίδει, πραγματοποιώντας το Μουντιάλ της ζωής του. Σε αντίθεση με την προηγούμενη φορά που έφτασε στον τελικό, το 2014 στη Βραζιλία, είναι ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής. Οχι μόνο της ομάδας του, αλλά ολόκληρου του τουρνουά. Αναδείχτηκε «Man of the Match» σε τέσσερα από τα έξι παιχνίδια της Αργεντινής. Συμπλήρωσε πέντε γκολ και τρεις ασίστ στο Κατάρ, και έγινε ο πρώτος παίκτης στα χρονικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου που έχει καταγράψει γκολ και ασίστ σε τρία διαφορετικά ματς μιας διοργάνωσης. Επίσης, έφτασε τις 16 νίκες σε Μουντιάλ. Αν η Αργεντινή κερδίσει στον τελικό, θα ισοφαρίσει τις 17 του Μίροσλαβ Κλόζε. Την Κυριακή θα ανέβει στην κορυφή της λίστας με τις περισσότερες συμμετοχές σε Μουντιάλ (26), ξεπερνώντας τον Λόδαρ Ματέους. Πλέον, είναι ο πρώτος σκόρερ της χώρας του στο Παγκόσμιο Κύπελλο (11), αλλά και ο πρώτος σε ασίστ.

Οι αριθμοί πιστοποιούν το μεγαλείο του, το οποίο είναι ορατό και δια γυμνού οφθαλμού. Στο χορτάρι. Χθες άνοιξε το σκορ με μια άπιαστη εκτέλεση πέναλτι (34′) και, πέντε λεπτά αργότερα, με ένα δικό του, μαγικό άγγιγμα της μπάλας άρχισε η φάση που κατέληξε στο 2-0 του Αλβαρες. Στο 69’ είδαμε τον Μέσι όπως τον θυμόμαστε στα καλύτερά του, όταν φορούσε τη φανέλα της Μπαρτσελόνα. Σε μια ενέργεια που προκάλεσε ένα παγκόσμιο «ώωωωω», κέρδισε στο σπριντ τον καλύτερο στόπερ του τουρνουά (και κατά 15 χρόνια νεώτερό του), Γιόσκο Γκβάρντιολ, και αφού τον «χόρεψε» δυο φορές σέρβιρε στον Αλβαρες, έτοιμο, το τρίτο γκολ.

Η Αργεντινή, που έφτασε στον τελικό, δεν είναι η πιο θεαματική ομάδα του τουρνουά, όμως σίγουρα είναι η πιο βελτιωμένη από παιχνίδι σε παιχνίδι. Δεν έχει καμία σχέση με την απογοητευτική ομάδα που στις 22 Νοεμβρίου ηττήθηκε από τους Σαουδάραβες. Αν την Κυριακή σηκώσει το τρόπαιο, θα το οφείλει στον Μέσι, αλλά και στον προπονητή της, Λιονέλ Σκαλόνι. Ο οποίος στη διαδρομή, με τις αλλαγές προσώπων που δοκίμασε, βρήκε τους πιο κατάλληλους για τους συγκεκριμένους ρόλους. Τολμώντας να αφήσει στον πάγκο, μεταξύ άλλων, τον Ανχελ ντι Μαρία: ίσως, τη μεγαλύτερη φίρμα της μετά τον Μέσι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News