Eμπνευση από το παλαιό

Ο Ανδρέας Finch θεωρεί τον εαυτό του ένα ακόμη βότσαλο από το μωσαϊκό της πόλης. Γεννημένος στο Βανκούβερ του Καναδά, ήρθε στην Ελλάδα το 1988, σε ηλικία πέντε χρονών. Το ενδιαφέρον του για το παλαιό το ξύπνησε η αθηναϊκή πολυκατοικία της δεκαετίας του 1930, όπου πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Ένα περιβάλλον που πολύ συχνά συνέκρινε με τα πιο σύγχρονα σπίτια των φίλων του και, παρόλο που αυτό τον έκανε να νιώθει παππούς, όπως λέει, τον βοήθησε να κατανοήσει και να εκτιμήσει κάποια φαινομενικά αδιάφορα στοιχεία των παλιών σπιτιών. Όπως το χαμένο δωματιάκι που κρεμάμε τα παλτά μας και την ψευδαίσθηση που προσφέρουν οι χώροι υποδοχής.

Αλλά και η αθηναϊκή γειτονιά, ως επέκταση της οικίας, του χάρισε εμπειρίες και εικόνες. «Όπως συμβαίνει σε κάθε γειτονιά, έτσι και στη δική μου ξεχώριζαν κάποιες γηραιές εκκεντρικές προσωπικότητες, οι οποίες πάντα, από πείσμα θαρρώ, επέμεναν να επιβάλλουν την αισθητική τους με ποικίλους τρόπους. Όπως ο κύριος Δημήτρης, που είχε φέρει μια κατσίκα στο μπαλκόνι του, προκαλώντας την οργή πολλών γειτόνων και του οποίου η πανέμορφη Λάντσια Φούλβια Κουπέ κείτονταν παρατημένη δυο γωνίες πιο κάτω»

Πρωταγωνιστής το ελληνικό περίπτερο

Όλες αυτές οι μνήμες, μιας Αθήνας με αισθητικά ετερόκλητα στοιχεία, περνάνε μέσα στην τέχνη του Ανδρέα Finch διαμορφώνοντας, στην πρώτη ατομική του έκθεση, ένα νοσταλγικό εικαστικό σκηνικό με εμφανείς δόσεις σουρεαλισμού στο φόντο. Ονομάζει την έκθεση «Finchperience», και είναι όντως μια εμπειρία. Καθώς αντικρίζεις τα έργα του, νιώθεις να μεταφέρεσαι στο χωροχρόνο και να προσγειώνεσαι σ’ ένα σημείο μηδέν που έχει καθορίσει τις αστικές σου προσλαμβάνουσες. Εκείνο που πρωταγωνιστεί, βέβαια, στο σκηνικό του Finch, είναι το κλασικό, κίτρινο ελληνικό περίπτερο. Εκείνο που πλέον βλέπουμε, συνήθως, μόνο στις ελληνικές ταινίες.

«Η εφηβεία με βρήκε σε μια διαδικασία εξερεύνησης της Αθήνας. Είναι φυσικό αυτές οι ηλικίες να προστάζουν βραδινές εξορμήσεις στα μπαρ διαφόρων συνοικιών μεν, αλλά στη περίπτωση μου, υπήρχε και το κουσούρι του συλλέκτη. Συνεπώς αφιέρωνα τα πρωινά μου εξερευνώντας περιοχές της Αθήνας, γυρεύοντας τα παλιά και ξεχασμένα κατάλοιπα της. Όταν ξεψαχνίζεις μια περιοχή, ακολουθείς τις ζωτικές αρτηρίες της, τα καλώδια των τρόλεϊ, τις διαδρομές των λεωφορείων.. Τα περίπτερα ξεχωρίζουν ως σημεία αναφοράς, καθώς αποτελούν πόλους επικοινωνίας. Οι περιπτεράδες ήταν φορείς πολυτίμων πληροφοριών για το οδοιπορικό μου. Αλλά προκειμένου να τους προσεγγίσω ορθά, έπρεπε κάπως να διαβάσω τις προσωπικότητες τους. Έτσι λοιπόν, άρχισα να παρατηρώ το στήσιμο του κάθε περίπτερου, και να καταλήγω σε συμπεράσματα. Ένα επιμελώς τακτοποιημένο περίπτερο που διέθετε φειδωλά διαλεγμένη ποικιλία προϊόντων, πιθανώς πρόδιδε έναν επιφυλακτικό, ίσως και στριμμένο περιπτερά. Αυτό θα απαιτούσε μια διαφορετική προσέγγιση από έναν άλλο περιπτερά, του οποίου το περίπτερο έδειχνε πιο φλύαρο υποδηλώνοντας κάποια επικοινωνιακή προθυμία».

 

«Τα παλιά κίτρινα περίπτερα δήλωναν την μακρά παρουσία τους στο χώρο, συνεπώς ήταν αυτά που έκρυβαν τη στερνή γνώση που γύρευα, προκειμένου να βρω κάποιο στοκ παλαιών αντικειμένων που θα με ενδιέφεραν. Έμαθα να τα παρατηρώ, καθώς απέκτησαν ζωτικό ρολό στην καθημερινότητα μου, και καθώς ξεκίνησα να ασχολούμαι με την κατασκευή μακετών και μινιατουρών, επόμενο ήταν να τα συμπεριλάβω στη λίστα των στοιχείων που αγαπώ σε αυτή την πόλη»

Μια αστική κληρονομιά που εξαφανίστηκε

Το ελληνικό περίπτερο είναι μάλλον μοναδικό στο είδος του. Μια ελληνική πατέντα, που κυριάρχησε στους δρόμους των πόλεων γιατί ήταν πραγματικά εξυπηρετικό για τους πολίτες. Σήμερα, όσα περίπτερα έχουν μείνει, δεν θυμίζουν το κλασικό κίτρινο περίπτερο που θα δει ο επισκέπτης στην έκθεση του Ανδρέα Finch.

«Ενώ προσωπικά θεωρώ υγιή την ανάγκη του εκσυγχρονισμού και δε συμφωνώ όταν η νοσταλγία αποτελεί εμπόδιο προς αυτόν, κάπου με λυπεί το γεγονός πως δεν υπάρχει έστω ένα δείγμα κλασικού περίπτερου στο κέντρο της Αθήνας. Δεν υπάρχει παλιά φωτογραφία αστικού τοπίου χωρίς την παρουσία ενός περιπτέρου κάπου μέσα της. Συνεπώς θα μπορούσε να συγκαταλεχθεί στα κατατεθέντα σήματα της πόλης μας. Προσπαθώ μέσα από τις μινιατούρες μου να αναδείξω και την αισθητική αξία τους γι’ αυτόν τον λόγο»

Νοσταλγία σε σουρεαλιστικό φόντο

Η πρώτη ατομική του έκθεση, είναι μια ρετροσπεκτίβα όσων έχει κατασκευάσει τα τελευταία χρόνια, αλλά αποτελεί και μια εισαγωγή στις επόμενες φιλοδοξίες του. Παρουσιάζεται μια σειρά των κλασικών περιπτέρων του καλλιτέχνη σε διάφορα μεγέθη, αλλά κάπου μέσα σε αυτά υπάρχει και μια φωτιζόμενη μακέτα του Ρεξ, τηλεφωνικοί θάλαμοι, ένα παλιό τρίκυκλο φορτωμένο με έναν Παρθενώνα από μπετόν αρμέ και ελενίτ, ένας κουλουρτζής καθισμένος δίπλα στο κιόσκι του, αλλά κι ένα αποδομημένο περίπτερο, βουλιαγμένο σε χαλάσματα, ως σημείο αναφοράς στο περίπτερο της Πανεπιστήμιου που γκρεμίστηκε κατά τις εργασίες του μετρό το 1997. Ανάμεσα στα έργα, υπάρχουν και κάποια σουρεαλιστικά, όπου ο καλλιτέχνης έχει εγκλωβίσει άσχετες πραγματικότητες εντός περιπτέρων.

Αν ο Ανδρέας Finch ήταν επισκέπτης στην έκθεσή του, θα στεκόταν σίγουρα στο τρίκυκλο. «Αποτελεί έναν μικρό θρίαμβο για έμενα, καθώς εδώ και καιρό ήθελα να ασχοληθώ με την τροχοφόρα λαογραφία μας. Είναι η πρώτη μου προσπάθεια, και προσωπικά με ενθαρρύνει να συνεχίσω»

Το κομμάτι της κατασκευής

Η δημιουργία των τρισδιάστατων έργων, τα οποία δεν ακολουθούν πιστά τους κανόνες της μινιατούρας αλλά υιοθετούν ορισμένες πτυχές της με αφαιρετικό τρόπο, ξεκινά στο χαρτί. Ο Ανδρέας σχεδιάζει τη βασική μορφή του έργου, και στη συνέχεια σαρώνει το σχέδιο στον υπολογιστή. Εκεί ξεκινά να ξεπατικώνει το σχέδιο ψηφιακά, ώσπου να το φτιάξει τρισδιάστατα. Χωρίζει τα κομμάτια με τη σειρά που θα συναρμολογηθούν τα αντίτυπα τους, των οποίων τα προπλάσματα θα βγουν με 3D εκτύπωση. Τα προπλάσματα θα καλουπωθούν και θα ακολουθήσει η χύτευση ρητίνης στα καλούπια, δίνοντας τα αντίτυπα. Μετά σειρά έχει η συναρμολόγηση, το βασικό φινίρισμα, και τέλος προστίθενται οι λεπτομέρειες που αναλογούν στο κάθε έργο.

Παλαιό αυθεντικό και παλαιό επιτηδευμένο

«Με γοητεύει η γνησιότητα μιας παλιάς επιγραφής κάποιου εμπορικού καταστήματος, τα φωτά των τυροπιτάδικων να αντανακλώνται στα σιδερένια ταψιά από κάτω, και να βλέπω παλιές μοτοσυκλέτες με σημάδια από καφέ μίνιο στις ποδιές τους. Από την άλλη, με ενοχλεί η μίμηση αυτών των στοιχείων, η όποια γίνεται τόσο επιτηδευμένα που καταντάει κακόγουστη. Τα στιγμιότυπα από το ‘’Λατέρνα Φτώχεια και Φιλότιμο’’ κορνιζωμένα σε τοίχους σύγχρονων ψητοπωλείων και οι δήθεν ανορθόγραφες επιγραφές παρουσιάζουν μια απόγνωση στο να προκαλέσουν νοσταλγία, η όποια καταντά κουραστική. Είναι αδύνατον να αποδοθεί η γνήσια ατμόσφαιρα του παλαιού, και δεν χρειάζεται να κοιτάμε πίσω συνεχώς. Ας αγκαλιάσουμε το σύγχρονο, ας βράσουμε παρέα στο καζάνι της προόδου κι ό, τι γίνει!»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News