Το βράδυ της Πέμπτης προβλήθηκε στο Mega το όγδοο επεισόδιο της σειράς «Maestro», του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Η σειρά ολοκληρώνεται στο επόμενο επεισόδιο, και αν θα μείνει κάτι από αυτήν για πολύ καιρό στη μνήμη των τηλεθεατών της, είναι σίγουρα η ερμηνεία της ηθοποιού Μαρίας Καβογιάννη.

Ο ρόλος που υποδύεται είναι μια κακοποιημένη, από τον βίαιο σύζυγό της, γυναίκα. Στα εννιά επεισόδια της σειράς, τη βλέπουμε να υπομένει σιωπηλά κατ’ επανάληψη ξυλοδαρμούς εντός του σπιτιού της. Οταν όμως ο άνδρας της προσπαθεί να βιάσει την κοπέλα του γιου του, τον απειλεί. Εκείνος τη δέρνει ακόμα μια φορά, αλλά τότε η ηρωίδα αποφασίζει επιτέλους να τον καταγγείλει.

Σε μια συγκλονιστική σκηνή στο αστυνομικό τμήμα του νησιού, που έγινε viral στα κοινωνικά δίκτυα από την ημέρα προβολής της, η Μαρία ουρλιάζει για δικαίωση, αλλά εισπράττει αδιαφορία και δυσπιστία. Μια κατάσταση γνώριμη σε πάρα πολλά θύματα, ειδικότερα σε μικρές κοινωνίες της επαρχίας, όπου οι πάντες γνωρίζουν, αλλά κανείς δεν μιλά, γιατί μπαίνουν εμπόδιο οι κοινωνικές σχέσεις και τα τοπικά συμφέροντα.

Φυσικά, δεν χρειαζόταν το «Maestro» για να καταλάβουμε ότι η Μαρία Καβογιάννη είναι μια καλή ηθοποιός, που ξέρει τα διαχειρίζεται το υλικό της. Με σειρές όπως το «Maestro», όμως, η ποιότητά της ως ηθοποιού αναδεικνύεται περισσότερο. Γιατί εκεί βρίσκει το κατάλληλο έδαφος για να λάμψει και να σου κινήσει το συναίσθημα.

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το πόσο σύγχρονες είναι οι ελληνικές τηλεοπτικές σειρές. Οι συζητήσεις μας, ωστόσο, περιστρέφονται κυρίως γύρω από τις υποθέσεις και αν αυτές αφορούν μια κοινωνία του παρελθόντος ή του σήμερα, ξεχνώντας ότι η λέξη «σύγχρονο» στη μυθοπλασία περιλαμβάνει κι άλλες πτυχές.

Μια σειρά εποχής μπορεί να είναι πάρα πολύ σύγχρονη. Και μια σειρά που χρονολογικά τοποθετείται στο σήμερα, μπορεί να είναι παλιακή και ξεπερασμένη. Εχει να κάνει με τον τρόπο που αποδίδεται συνολικά, και αυτό το σύνολο το διαμορφώνουν δεκάδες κομμάτια και συντελεστές. Το σενάριο, η σκηνοθεσία, η σκηνογραφία, τα κοστούμια, η φωτογραφία, το μοντάζ, η μουσική επένδυση, τα μπάτζετ και πολλά ακόμα.

Η τέχνη και τεχνική όλων των συντελεστών συμπράττει για το αποτέλεσμα και αν κάτι μας απέδειξε η μικρή οθόνη των τελευταίων χρόνων, εκείνη που παρακολουθούμε κυρίως μέσα από τις πλατφόρμες, είναι ότι οι τηλεοπτικές σειρές διεκδικούν, και όλο και συχνότερα κερδίζουν, τα εύσημα μιας κινηματογραφικής παραγωγής αξιώσεων. Είτε μιλάμε για δράμα είτε για κωμωδία, είτε για dramedy, κομεντί, περιπέτεια, αστυνομικό ή οτιδήποτε άλλο.

Στα μικρά αριστουργήματα που δίνει η τηλεοπτική μυθοπλασία παγκοσμίως, υπάρχουν ερμηνείες ηθοποιών που καθηλώνουν. Και τώρα που το «Maestro» θα συμπεριληφθεί στο μενού του Netflix, η Μαρία Καβογιάννη θα διεκδικήσει τη δική της θέση μεταξύ αυτών των ερμηνειών. Οχι επειδή η σειρά στην οποία παίζει είναι στραμμένη στο σήμερα, αλλά γιατί είναι φτιαγμένη με τα υλικά τού σήμερα.

Δεν είναι η μόνη ελληνική σειρά που το πετυχαίνει. Η ελληνική μυθοπλασία των τελευταίων ετών, παρά τα σαφώς μικρότερα μπάτζετ να την παιδεύουν, προχωρά στον δρόμο μιας σύγχρονης απόδοσης τηλεοπτικού θεάματος. Ποντάρει σε μια κινηματογραφική σκηνοθεσία και εικόνα, βασανίζει περισσότερο τα σενάρια και είναι εμφανές ότι θέλει να εμβαθύνει στους χαρακτήρες.

Μπορεί να μην το καταφέρνει πάντα, αλλά πολλές φορές δίνει ένα πολυεπίπεδο θέαμα, με πτυχώσεις. Από εκεί αναπηδούν ερμηνευτικές στιγμές που αρπάζουν το συναίσθημα και την προσοχή σου από τα μαλλιά. Οπως η στιγμή της Μαρίας Καβογιάννη, που με μαυρισμένο από το ξύλο πρόσωπο σπάει τη σιωπή της και ζητά δικαίωση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News