«Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη ταινία όλων των εποχών» είχε πει ο  Τζέιμς Κάμερον και είχε δίκιο. Ο «Τιτανικός», που έκανε πρεμιέρα πριν από 25 χρόνια αυτόν τον μήνα, ήταν θηριώδης. Ηταν η πιο ακριβή ταινία που γυρίστηκε ποτέ, έγινε, όμως, και η πιο επικερδής εισπρακτικά ταινία όλων των εποχών, κερδίζοντας πάνω από 2 δισ. δολάρια, και 11  Οσκαρ από τις 14 υποψηφιότητες, μέχρι που τελικά την ξεπέρασε στα ρεκόρ του box office, το «Avatar» του ίδιου σκηνοθέτη!

Κρίνοντας ωστόσο, από τα σχόλια των ανθρώπων που βρέθηκαν στο πλατό, η επιτυχία του «Τιτανικού» ήρθε μετά από μεγάλες φασαρίες και δάκρυα: «Ηταν η πιο δύσκολη ταινία που έχω παίξει ποτέ», είπε ο τότε 21χρονος  Λεονάρντο Ντι Κάπριο. «Υπήρχαν στιγμές που πραγματικά  με τρόμαζε [ο Κάμερον]», είπε η συνομήλική του Κέιτ Γουίνσλετ, η οποία φοβόταν ότι θα πνιγόταν ενώ γύριζε μερικές από τις υποβρύχιες σκηνές και ο Κάμερον την αποκαλούσε βάναυσα η «Η Κέιτ, που Ζυγίζει- πολύ».

Την περασμένη εβδομάδα, ωστόσο, η Γουίνσλετ, η οποία πρωταγωνιστεί στο αναμενόμενο σίκουελ του «Avatar», αναγνώρισε ότι ο Κάμερον βρισκόταν τότε υπό τεράστια πίεση, γράφει στην Telegraph ο Ραλφ Τζόουνς. «Εκείνες τις μέρες δεν υπήρχε περίπτωση να πει “Μπορεί να μην λειτουργήσει”.  Επρεπε να το κάνει να λειτουργήσει. Υπήρχαν όλες εκείνες οι συζητήσεις για αυτή την τεράστια ταινία, τον “Τιτανικό”. Δεν μπορώ να φανταστώ την πίεση», λέει τώρα η σταρ. (Δείτε το trailer του «Τιτανικού»)

Δεν ήταν προφανές ότι η ταινία θα έφερνε χρήματα. Οταν ο Κάμερον παρουσίασε στη Fox ένα δράμα 120 εκατ. δολαρίων «σχετικά με τα συναισθήματα», θυμάται τα στελέχη να λένε: «Εντάξει! Ενα τρίωρο ρομαντικό έπος; Αυτό ακριβώς θέλουμε, φυσικά… Εχει λίγο από “Terminator”; Υπάρχουν επιθετικά αεροσκάφη Harrier, πυροβολισμοί ή καταδίωξη με αυτοκίνητα;» Επιπλέον, ο Κάμερον έμεινε ασυγκίνητος από την αρνητική ενέργεια του Ντι Κάπριο όταν εμφανίστηκε στην οντισιόν με τη Γουίνσλετ και, αρχικά, αρνήθηκε να διαβάσει. Ο ΝτιΚάπριο χρειαζόταν επίσης μεγάλη προσπάθεια για να πειστεί: «Η γνώμη μου ήταν πάντα να μένω μακριά από τεράστιες ταινίες, όπως αυτή, που είναι προσανατολισμένες στα ειδικά εφέ, γιατί μου φαίνεται ότι δεν έχουν πολύ περιεχόμενο», είπε πει τότε.

Η παραγωγή προσέλαβε έναν τεράστιο αριθμό βρετανών ηθοποιών, λόγω του ότι το πλοίο είχε ναυπηγηθεί στο Μπέλφαστ και απέπλευσε από το Σαουθάμπτον για το καταδικασμένο ταξίδι του στη Νέα Υόρκη. Ο Ιρλανδός Τζέιμς Λάνκαστερ, ο οποίος έπαιζε τον πραγματικό επιβάτη Πατέρα Μπάιλς, θυμάται ότι ήταν τόσο αφοσιωμένος στο ρόλο του, ώστε έμαθε ολόκληρο το απόσπασμα του «Βιβλίου των Αποκαλύψεων», που απαιτούσε η οντισιόν του. Στη συνέχεια έπρεπε να πάει στο Δουβλίνο για την κηδεία του πατέρα του. Εκεί, ο αδερφός του, τού έδωσε ένα κείμενο για να το διαβάσει στην τελετή. Και έτυχε να είναι το ακριβές απόσπασμα, που είχε μάθει ο Λάνκαστερ για την ακρόαση.

Το μεγαλύτερο μέρος του «Τιτανικού», γράφει ο Τζόουνς στην Telegraph, γυρίστηκε στο Ροζαρίτο του Μεξικού, όπου το συνεργείο κατασκεύασε ένα μοντέλο του πλοίου μήκους περίπου 236 μέτρων, δηλαδή σχεδόν το 90% του μήκους του αυθεντικού πλοίου της γραμμής. Ο επίσης Ιρλανδός ηθοποιός Τζέισον Μπάρι, που έπαιξε τον Τόμι Ράιαν, είναι ένας από τους πολλούς, που θυμούνται το κολοσσιαίο μέγεθος της επιχείρησης: «Ηταν μια από εκείνες τις τελευταίες ταινίες που έχτιζαν πραγματικά. Δεν είχα βρεθεί ποτέ σε κάτι τέτοιας κλίμακας», λέει στην Telegraph.

Το πλοίο βρισκόταν στην ακτή του Ειρηνικού Ωκεανού σε μια ειδικά κατασκευασμένη πισίνα (33.445 τ.μ.) που μπορούσε να φιλοξενήσει  πάνω από 77 εκατ. λίτρα νερού. Σε όποιον το κοιτούσε από το δρόμο, χωρίς να βλέπει τις σκαλωσιές και τους μηχανικούς που υπήρχαν πίσω του, φαινόταν σαν να ήταν το πραγματικό. Οι ηθοποιοί θυμούνται ότι ήταν όμορφο: «Ο πατέρας μου δάκρυσε κυριολεκτικά όταν είδε αυτό το πλοίο να παίρνει φωτιά και να βγάζει καπνούς», λέει ο Μαρκ Λίντσεϊ Τσάπμαν, ο οποίος έπαιζε τον επικεφαλής αξιωματικό Γουάιλντ.

Το μπροστινό τμήμα του πλοίου είχε υδραυλικό σύστημα, και καθώς το σκάφος άρχιζε να ανατρέπεται, μπορούσε να γέρνει στο νερό. Το άκρο του μπορούσε να γέρνει έως και 90 μοίρες έτσι ώστε η μύτη του να βρίσκεται στον αέρα. «Στις 40 μοίρες, περίπου, άρχιζες να γλιστράς», λέει ο Λάνκαστερ, και ήταν τρομακτικό. Για πολλούς, αυτό –μαζί με την προσοχή της παραγωγής στη λεπτομέρεια, που φρόντισε να χρησιμοποιήσει ακόμη και ακριβώς τα ίδια μαχαιροπίρουνα της γκραβούρας– έκανε το αντίγραφο του πλοίου να είναι παράξενα πειστικό.

Περίπου 150 κασκαντέρ δούλεψαν στον τεράστιο αριθμό των σεκάνς της ταινίας και, καθώς γινόταν η προσομοίωση της βύθισης, γλιστρούσαν στο κατάστρωμα (μερικοί με ροδάκια στερεωμένα στα πόδια τους)· κάποιοι ήταν δεμένοι με σκοινιά ενώ δεκάδες πήδηξαν από το πλοίο και προσγειώθηκαν μερικά εκατοστά μακριά ο ένας από τον άλλο: «Νομίζω ότι είναι τρελό το ότι δεν σκοτώθηκε κανείς τότε», λέει ο Λάνκαστερ.

Δεν σκοτώθηκε κανείς γιατί τα ακροβατικά ήταν πολύ προσεκτικά σχεδιασμένα. Ο Σάιμον Κρέιν ήταν ο συντονιστής των κασκαντέρ της ταινίας, γράφει ο Τζόουνς στην Telegraph. Θυμάται τον Κάμερον να δείχνει στην ομάδα ένα μοντέλο του σκάφους, το οποίο έγειρε κατά 90 μοίρες και συνέχισε ρίχνοντας μικρά μοντέλα ανθρώπων «σαν μια χούφτα από μάρμαρα» στη μινιατούρα. «Αυτό θέλω να δω», τους είπε.

Οι κασκαντέρ προέρχονταν από χώρες όπως το Μεξικό, οι ΗΠΑ και η Τσεχία. Ενας από αυτούς, ο Ρόκι Τέιλορ, λέει ότι αναπόφευκτα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων υπήρξαν κάποιοι τραυματισμοί. Ενας άνδρας έσπασε τα πλευρά του όταν προσγειώθηκε στο νερό, άλλοι έσπασαν το χέρι ή το πόδι τους.

Τα γυρίσματα διαρκούσαν συχνά 18 ώρες την ημέρα και ήταν επίπονα, κάνοντας τον κόσμο να «παραληρεί», λέει ο Μπάρι. Ο τεράστιος αριθμός των ερμηνευτών σε συνδυασμό με την υλικοτεχνική πολυπλοκότητα της ταινίας σήμαινε ότι την περισσότερη ώρα, οι ηθοποιοί κάθονταν τριγύρω χωρίς να κάνουν τίποτα.

Οι περισσότεροι ηθοποιοί, και ο Ντι Κάπριο, έμεναν στο ίδιο ξενοδοχείο στο Ροζαρίτο. Υπήρχε δωρεάν μπαρ από τις 6-8 μ.μ., όπου έρεαν οι τεκίλες. Ο Μπάρι θυμάται ότι βγήκε στο Ροζαρίτο με τον Ντι Κάπριο και τα κορίτσια έτρεχαν μαγεμένα να δουν τον νεαρό ηθοποιό. Η Σάρλοτ Τσάτον, η οποία υποδύθηκε την αριστοκράτισσα Μαντλίν Αστορ, θυμάται τον ΝτιΚάπριο να παίζει βιντεοπαιχνίδια στον ελεύθερο χρόνο του και να έχει ένα ιγκουάνα στο καμαρίνι του, ενώ η Γουίνσλετ είπε ότι ήταν «μίζερος» στα γυρίσματα.

Η παραγωγή ήταν τόσο χαοτική, που οι ηθοποιοί πετούσαν συχνά από τις ΗΠΑ στο πλατό, φορώντας τα κοστούμια και το μακιγιάζ τους και επέστρεφαν χωρίς να έχουν κάνει τίποτα. Ο Μπάρι είχε έναν φίλο που συμμετείχε σε δύο σκηνές αλλά πέρασε πέντε μήνες στα γυρίσματα. Και όσο η παραγωγή συνεχιζόταν, ο προϋπολογισμός της διογκωνόταν, μέχρι που τελικά σταμάτησε στα 200 εκατ. δολάρια. «Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έλεγαν “Τι σπατάλη χρημάτων”», λέει η Τσάτον. Υπήρχε μια ανησυχία ότι ο Κάμερον έφτιαχνε μια ταινία που θα ήταν μια γιγαντιαία αποτυχία όπως η «Πύλη της Δύσεως» (1980). «Θα βυθιζόταν ή θα επέπλεε» λέει ο Ντάνι Νούτσι, που έπαιζε τον Φαμπρίτσιο.

Ο Τσάπμαν θυμάται ότι τα στελέχη της 20th Century Fox δεν συμμερίζονταν την άποψη του Κάμερον ότι η δαπάνη ήταν δικαιολογημένη. Κάποιος από τη Fox -ενώ μιλούσε στο τηλέφωνο- πρότεινε στον σκηνοθέτη να κόψει μια σκηνή για να εξοικονομηθούν χρήματα. Ο Κάμερον, έξαλλος, του άρπαξε το τηλέφωνο από το χέρι, και το εκσφενδόνισε ζητώντας από τον Τσάπμαν να ελέγξει αν είχε φτάσει στην άλλη άκρη του πλοίου.

Ο Κάμερον είναι προφανώς αντικείμενο πολλών συζητήσεων του καστ. «Αν ο κόσμος τελειώσει αύριο, θέλω να είμαι με τον Τζιμ Κάμερον», λέει ο Νούτσι. Κάποιοι λένε ότι ο σκηνοθέτης ήξερε πώς να κάνει τη δουλειά σχεδόν καθενός στο πλατό. Δυστυχώς, αυτό τον οδήγησε στο να θέλει να ελέγχει κάθε πτυχή της παραγωγής. «Ξέρω ότι οι κάμεραμεν είχαν προβλήματα μαζί του γιατί μερικές φορές απλά τους άρπαζε την κάμερα και άρχιζε να γυρίζει ο ίδιος», λέει ο Μπάρι. «Είναι ένας πολύ κυριαρχικός, αρσενικός τύπος, αυτός είναι ο τρόπος του», λέει ο Νούτσι. «Ηταν εκτός εαυτού. Ούρλιαζε».

«Νομίζω ότι ήταν πάντα λίγο τρελός», προσθέτει η Τσάπμαν, και παρατηρεί ότι ο σκηνοθέτης δεν κοιμόταν ούτε έτρωγε σωστά στα γυρίσματα. Ο Κάμερον, ο οποίος σύμφωνα με την Τσάπμαν είπε ότι «ο ύπνος είναι υπερεκτιμημένος», είχε αφιερώσει τρία χρόνια από τη ζωή του στην ταινία και ένιωθε τεράστια πίεση. «Εκλαιγα συχνά», είπε ο διάσημος σκηνοθέτης.«Το στούντιο έκλαιγε. Ολοι έκλαιγαν».  Μάλιστα, η συμπεριφορά του ήταν τόσο αλλοπρόσαλλη ώστε απέλυε συνεχώς και έπρεπε να επαναπροσλαμβάνει μέλη της παραγωγής.

Ο Κρέιν αναφέρεται στον Κάμερον ως «ο καρχαρίας με τα μαύρα μάτια». Καθώς τα γυρίσματα πλησίαζαν στο τέλος τους, θυμάται, ότι ο σκηνοθέτης έβαλε τις φωνές σε κάποιους κασκαντέρ, που υποτίθεται ότι έκαναν κάτι λάθος. Ο Κρέιν όρμησε να τους υπερασπιστεί. «Τότε άρχισε να μου φωνάζει. Ημουν στην ταινία επί ένα χρόνο, τα έχασα και του είπα τη γνώμη μου γι’ αυτόν. Μου είπε, “Εντάξει, απολύθηκες”. Και είπα, “Εντάξει, ευχαριστώ”, και οι 120 κασκαντέρ έφυγαν μαζί μου». Το ζήτημα επιλύθηκε, αλλά δεν ήταν ευχάριστο για κανέναν εμπλεκόμενο.

Τα μέλη της παραγωγής δούλευαν επανειλημμένα χωρίς τις 12ωρες διακοπές που υπόσχονταν τα συμβόλαιά τους, πράγμα που σημαίνει ότι άρχισαν να κερδίζουν περισσότερα χρήματα. Μετά από έξι μήνες, για παράδειγμα η Κέιτ Γουίνσλετ μπορούσε να αγοράσει ένα μικρό σπίτι μόνο με αυτό το πρόσθετο εισόδημα, λέει ο Νούτσι.

Το άγχος και το χάος κατέληξαν να έχουν μεγάλο αντίκτυπο στο καστ και το συνεργείο. Για τη συντριπτική πλειοψηφία, ωστόσο, παραμένει η μεγαλύτερη ταινία στην οποία έχουν παίξει ποτέ. Ο «Τιτανικός», εξάλλου, βοήθησε την Τσάτον να συνειδητοποιήσει πώς είναι η πραγματικότητα της κινηματογραφικής βιομηχανίας:  «Συνέβαλε στο να μην θέλω πια να είμαι ηθοποιός», λέει στην Telegraph.

Στον Ντι Κάπριο επίσης δεν άρεσε να δουλεύει στην ταινία. Η Τσάπμαν πιστεύει ότι ούτε ο Κάμερον ήθελε ιδιαίτερα τον Ντι Κάπριο, εξαρχής. Σε επόμενες συνεντεύξεις του, μάλιστα, ο ηθοποιός ευχαρίστησε τον Μάρτιν Σκορσέζε για την επιτυχημένη καριέρα του, πράγμα το οποίο η Τσάπμαν θεωρεί άδικο για τον Κάμερον.

Ωστόσο όλοι όσοι δούλεψαν στην ταινία λένε ότι εμπειρία είχε μια πραγματική μαγεία: «Ηταν δύσκολο, αλλά διατηρήσαμε την πίστη μας», είπε η Γουίνσλετ στην πρεμιέρα. Περιττό να πούμε ότι η εκπληκτική επιτυχία του «Τιτανικού» εξασφάλισε στους πρωταγωνιστές του ότι κανείς δεν θα χρειαζόταν πλέον να ανησυχήσει για δουλειά. Και άφησε το στίγμα του στη λαϊκή κουλτούρα με τρόπο που λίγες άλλες ταινίες μπορούν να ισχυριστούν ότι το έκαναν: «Ηταν ένα τρελό, τρελό πράγμα», λέει ο Λάνκαστερ. Η Τσάπμαν θυμάται ότι μια μέρα που μιλούσε με τον Κάμερον στη γέφυρα του πλοίου, ο σκηνοθέτης της είπε: «Ξέρεις, δεν θα ξανακάνουν ποτέ κάτι τέτοιο». Και μάλλον είχε δίκιο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News