Το ερώτημα είναι ρητορικό, αν και έχει παίξει σε δεκάδες παρέες, άρθρα, πάνελ και έχει απαντηθεί επίσης με πολλούς τρόπους. Η αλήθεια είναι ότι οι σειρές του έχουν φανατικούς υπέρμαχους και φανατικούς εχθρούς. Οι πρώτοι βρίσκουν αστοχίες στα σημεία. Δεν έχουν άδικο, κυρίως όσον αφορά σε παλιότερα τηλεοπτικά εγχειρήματά του, στα οποία θα μπορούσες να σχολιάσεις αρνητικά κάποια πράγματα, και περισσότερο το γεγονός ότι έβλεπες τις επιρροές του από ξένα θεάματα να αποτυπώνονται μ’ έναν πιο ακατέργαστο τρόπο.

Αλλά αν δεις τη μεγάλη εικόνα και την εξελικτική πορεία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη μέσα στον χρόνο, θα του αναγνωρίσεις ότι έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια δική του μυθοπλασία, με ισχυρή ταυτότητα. Αυτό προϋποθέτει μεγάλη συνέπεια από την πλευρά ενός δημιουργού ο οποίος προσπαθεί να συνθέσει έναν μυθοπλαστικό πίνακα ως σεναριογράφος, σκηνοθέτης, μουσικός παραγωγός αλλά και πρωταγωνιστής του έργου του. Αυτό κάνει ο Παπακαλιάτης, αυτό έκανε πάντα. Θέλει να αποδίδει τη δική του οπτική γωνία. Είναι ο μαέστρος ενός δικού του έργου.

Ισως δεν είναι τυχαίο που και τη νέα του σειρά την ονόμασε έτσι. Στο «Maestro» δίνει περισσότερο απ’ όλες τις προηγούμενες το στίγμα του. Και το δίνει με όλη την εμπειρία που έχει αποκομίσει από τα χρόνια του στη μυθοπλασία. Ο Παπακαλιάτης έχει εξελιχτεί, φαίνεται ότι έχει παλέψει γι’ αυτό, και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι είναι ένας ταλαντούχος δημιουργός, ο οποίος δίνει ένα σύγχρονο τηλεοπτικό αποτέλεσμα. Ισως το πιο σύγχρονο από όσα βλέπουμε στη μικρή ελληνική οθόνη, η οποία τελευταία έχει στραφεί στο παρελθόν.

Οχι ότι είναι, βεβαίως, αρνητικό ότι γίνονται σειρές εποχής. Προσωπικά, πιστεύω ότι η μανία για τηλεοπτικό vintage, η οποία ξεκίνησε από τις «Αγριες Μέλισσες», έχει ανοίξει μια πόρτα στο ελληνικό παρελθόν, το οποίο έχει ιστορίες που αξίζει ν’ αξιοποιηθούν σε επίπεδο μυθοπλασίας. Το ότι υπάρχουν σειρές που μας υπενθυμίζουν ζωές όπως της Κυβέλης, δράματα της ανθρωπότητας όπως η γενοκτονία των Ποντίων, ή το ότι η απογευματινή ζώνη ξαφνικά ανέβηκε επίπεδο ποιότητας, με σειρές όπως ο «Ερωτας Φυγάς» στο Open Beyond και ο «Παράδεισος των Κυριών» στον Alpha, μόνο καλό κάνουν στον έλληνα τηλεθεατή.

Από την άλλη, δεν γίνεται να μην παρατηρήσεις ότι η στροφή στην ατμόσφαιρα εποχής έχει στριμώξει τη σύγχρονη πραγματικότητα σε μια σκοτεινή γωνία. Την έχει παραγκωνίσει τόσο, που έχει δημιουργηθεί μια άδικη αναλογία. Είναι κάπως περίεργο η τηλεόραση του 2022 να περιστρέφεται κατά το μεγαλύτερο μέρος της στο παρελθόν και να αφήνει τόσο λίγο χώρο για όσα αντικατοπτρίζουν τη ζωή τώρα, τη σημερινή κοινωνία και τα ζητήματα που την απασχολούν.

Ισως είναι κι ένας λόγος που το Netflix πήρε τα δικαιώματα για το «Maestro». Οχι ότι και μια ελληνική σειρά εποχής δεν μπορεί να το καταφέρει, αλλά σίγουρα, μια σειρά που περιστρέφεται γύρω από σύγχρονους προβληματισμούς και αποδίδεται με σύγχρονο τρόπο, μπορεί να τύχει ευκολότερα παγκόσμιας προσοχής.

Στα εννιά επεισόδια του «Maestro» περνάνε στοιχεία που απασχολούν την κοινωνία του σήμερα. Στο επίκεντρο βρίσκεται ένας χαρακτήρας που προσπαθεί να ξεκινήσει μια νέα ζωή στον μικρόκοσμο της επαρχίας, και στο φόντο τοποθετούνται τα προβλήματα αυτού του μικρόκοσμου που καταλήγουν να είναι προβλήματα όλων.

Και μετά έρχεται η γραφή, η πλοκή, η εικόνα, το συναίσθημα. Η προσεγμένη σκηνοθεσία, ένα καλό καστ, μια παραγωγή επιπέδου. Κι ένας μαέστρος που τα διευθύνει όλα, θέλοντας να αποδώσει τον δικό του δημιουργικό μικρόκοσμο, με προσοχή στην κάθε λεπτομέρεια.

Ο Παπακαλιάτης τού σήμερα είναι ένας Παπακαλιάτης στην καλύτερη εκδοχή του. Γεμίζει ένα κενό της τηλεόρασης με κάτι που χρειάζεται ο τηλεθεατής των ημερών. Ενα θέαμα που εμπνέεται από το παρόν, που μιλάει για πράγματα που μας βασανίζουν και βάζει σε πρώτο πλάνο τις ανησυχίες μας.

Η επιτυχία του βρίσκεται πέρα από το ερώτημα του τίτλου. Και το «Maestro» του θα γίνει αφορμή για ν’ αλλάξει η ισορροπία σύγχρονης σειράς και σειράς εποχής στην ελληνική τηλεόραση. Να το θυμηθείτε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News