Οι λομπίστες των εταιρειών πετρελαίου κέρδισαν στην COP27 του Σαρμ ελ Σέιχ, όμως το Tαμείο για το κόστος των κλιματικών καταστροφών είναι σημαντικό επίτευγμα, έγραψε στη Repubblica o Ρικάρντο Λούνα. Το κείμενό του αναδίδει, πάντως, μελαγχολικό άρωμα, αφού η ειρωνεία του είναι συγκρατημένη μεν, υπαρκτή δε.

Στον αγώνα υπέρ του κλίματος που έδωσαν οι νεαροί ακτιβιστές απέναντι στους σιωπηλούς λομπίστες των πετρελαϊκών εταιρειών, έγραψε ο Λούνα, οι οποίοι, σημειωτέον, παρέστησαν μαζικά στη διάσκεψη του Σαρμ ελ Σέιχ, νικητές αναδείχθηκαν οι δεύτεροι. Και έδωσε μια πρώτη εξήγηση του πώς και του γιατί.

«Ισως ο κόσμος εξαντλήθηκε από τον πόλεμο στην Ουκρανία, από την ενεργειακή κρίση και από τον επιστρέψαντα πληθωρισμό – το κλίμα δεν μπορούσε να πάρει περισσότερα πράγματα αυτή τη φορά». Εξάλλου, συμπλήρωσε ο αρθρογράφος, μας απέσπασαν την προσοχή οι καταστάσεις έκτακτης ανάγκης: ο Μασκ, ο Τραμπ και το Twitter, το Κατάρ με το Μουντιάλ των χιλιάδων θανάτων ξένων εργατών, κ.λπ. «Γιατί να δείξουμε ενδιαφέρον για την COP 27 του ΟΗΕ;»

Πάντως ο αρθρογράφος απεφάνθη ότι «δεν ήταν και άχρηστη η εφετινή COP» και ότι «θα ήταν λάθος να την απορρίψουμε ως πλήρη αποτυχία». Απαρίθμησε τις εντυπωσιακές στιγμές της διάσκεψης που θα συγκρατηθούν στη μνήμη: «Η νεαρή ιρανοαμερικανίδα ακτιβίστρια Σοφία Κίνι που από το επίσημο βήμα κατηγόρησε τις κυβερνήσεις και τις εταιρείες ότι άλλα λένε και άλλα κάνουν, και κατόπιν αποκάλυψε ότι χρησιμοποίησε απόσπασμα από ομιλία του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ».

Και κάποιες ακόμη: «Η 10χρονη ποιήτρια από την Γκάνα, η Νακιγιάτ Ντραμάνι Σαμ, που είπε στους αντιπροσώπους ότι συνάντησε τον αμερικανό απεσταλμένο Τζον Κέρι και του ανέφερε ότι όταν θα φθάσει στην ηλικία του και θα είναι 78 χρόνων, ο 21ος αιώνας θα τελειώνει», άρα η αντιμετώπιση του κλιματικού προβλήματος επείγει. «Και ο Σάιμον Κόφε, υπουργός Εξωτερικών του Τουβαλού, που είπε ότι στοχεύουν να γίνουν το πρώτο αρχιπέλαγος που υπάρχει στο metaverse, ώστε να μη χαθούν ιστορίες και παραδόσεις σε περίπτωση εξαφάνισης των νησιών από τον φυσικό κόσμο».

Ο Λούνα έγραψε ότι τα αποτελέματα της διάσκεψης συνοψίζονται στη θεμελιώδη αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει», άρα μιλάμε για «αναγνώριση της έννοιας ‘‘κλιματική δικαιοσύνη’’ ως προϋπόθεσης για οποιαδήποτε άλλη συμφωνία». Εκρινε ότι «δεν θα είναι αρκετό αυτό για να μας σώσει, όμως ήταν ένα υποχρεωτικό βήμα». Και σχολίασε ότι «η Ευρωπαϊκή Ενωση και οι ΗΠΑ υπέκυψαν σε ένα εργαλείο που όχι μόνο θα τους κοστίσει χρήματα, αλλά θα τους βάλει στο άβολο παγκάκι των ενόχων, ελπίζοντας να λάβουν και κάποια σαφή δέσμευση για την εξάλειψη των ορυκτών καυσίμων».

Οταν οι κακές ημέρες περάσουν…

Το συμπέρασμά του: «Στην επιλογή μεταξύ της καταπολέμησης των αιτιών της κλιματικής αλλαγής ή της αποζημίωσης των θυμάτων, οι περισσότερες χώρες στην COP27 δεν είχαν καμία αμφιβολία: τους φάνηκε προτιμότερο να πληρώσουν παρά να αλλάξουν. Λε και μπορούν τα χρήματα να λύσουν το πρόβλημα που έχουμε, λες και μπορούμε να αγοράσουμε ένα καλύτερο κλίμα. Δεν είναι απλώς εγωιστική απάντηση: είναι κοντόφθαλμη απάντηση. Η ζημιά στο κλίμα είναι πιθανό να είναι ανυπολόγιστη όπως φαίνεται φέτος με την πλημμύρα στο Πακιστάν, και δεν αφορά μόνο φτωχές και μακρινές χώρες. Οι επιπτώσεις γίνονται επίσης πιο δυνατές από εμάς, αλλάζοντας τη ζωή και την οικονομία μας. Ποιος θα πληρώσει αυτόν τον λογαριασμό; Και κυρίως: τι νόημα έχει να καθυστερήσει η οικολογική μετάβαση προς ένα σύστημα απαλλαγμένο από πετρέλαιο και φυσικό αέριο και να επιβαρύνουμε το κλίμα;

»Κάποτε θα επιστρέψει η ειρήνη, η ενεργειακή κρίση θα υποχωρήσει, ο πληθωρισμός θα σταματήσει να διαβρώνει την αγοραστική δύναμή μας. Και τότε θα θυμηθούμε ότι το πραγματικό παιχνίδι που έχουμε όλοι μπροστά μας, το παγκόσμιο πρωτάθλημα που δεν μπορούμε να χάσουμε, δεν είναι η μοίρα του Twitter αλλά η σωτηρία του πλανήτη. Και θα διαπιστώσουμε ότι έχουμε τα εργαλεία, την τεχνολογία και ακόμη και τους οικονομικούς πόρους για να το κάνουμε. Ακτιβιστές, επιστήμονες, καινοτόμοι και ποιητές που πιστεύουν ότι ένας άλλος κόσμος είναι δυνατός μπορούν ακόμα να τα καταφέρουν».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News