Σε κάθε συνάντηση γονέων της γενιάς των μπέιμπι μπούμερ, το πιθανότερο είναι ότι θα ακούσετε συζητήσεις του τύπου «Πες μου για τα παιδιά. Πώς είναι; Τι κάνουν αυτό τον καιρό;» Απάντηση: «Είναι καλά! Εργάζονται όλοι και βγάζουν λεφτά, δόξα τω Θεώ. Αλλά ειλικρινά, δεν έχω ιδέα τι κάνουν»… Και συνήθως ακολουθoύν γέλια.

Είκοσι δύο χρόνια μετά την είσοδό μας στον 21ο αιώνα, πολλοί γονείς μιας συγκεκριμένης γενιάς δεν μπορούν να σας πουν τι κάνουν τα παιδιά τους για τα προς το ζην. Αλλά και να σας πουν, είναι αμφίβολο αν θα καταλάβετε. Οι Μιλένιαλ είναι τα παιδιά των Μπούμερ (εκ του αμερικανικού Baby Boomers) και Μπούμερ οι γεννηθέντες μεταξύ 1946 και 1964· οι Μπούμερ είναι, με άλλα λόγια, εκείνοι οι σκληρά εργαζόμενοι, που παλεύουν τώρα με συντάξεις και συνταξιοδοτικά προγράμματα, οι οποίοι όταν ενηλικιώθηκαν έκαναν σε μεγάλο βαθμό παλιομοδίτικες δουλειές· οι περισσότεροι, μάλιστα, έμειναν με τον ίδιο εργοδότη για δεκαετίες, όπως γράφει στη Washington Post η Κάθλιν Πάρκερ. (Και ως προς αυτό δεν διαφέρουν από τους δικούς μας που γεννήθηκαν στο ίδιο διάστημα). 

Εκαναν τα πάντα. Οι Μπούμερ ήταν (και είναι ακόμη οι νεότεροι από αυτούς) κρεοπώλες, γιατροί, δικηγόροι, οδηγοί φορτηγών, λογιστές,  ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί, μάγειροι και πυροσβέστες, ακόμη και δημοσιογράφοι. Ολοι γνώριζαν τι έκαναν αυτοί οι άνθρωποι για να ζήσουν και οι προσπάθειες των πιο τυχερών είχαν ένα καλό αποτέλεσμα στο τέλος της ημέρας.

Οταν μεγαλώσω θα γίνω influencer

Οταν ήμαστε παιδιά και μας ρωτούσαν τι θέλαμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε, κανένας από εμάς δεν έλεγε «θέλω να γίνω influencer». Ο influencer είναι κάτι σαν διάσημος… επειδή είναι διάσημος. Και κερδίζει χρήματα συνδέοντας το όνομα και τη φήμη του με προϊόντα σε εικονικές αγορές και σε ροές μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Εάν καταφέρετε να δημιουργήσετε τη γωνιά σας και να αποκτήσετε ακολούθους, οι εταιρείες με είδη προς πώληση μπορεί να σας ανταμείψουν με διαφημίσεις και προμήθειες επί των πωλήσεων.

Η Τζεχάβα Μπράουν, για παράδειγμα, είναι μητέρα αλλά και πλήρους απασχόλησης influencer στο Instagram, έχοντας 193.000 ακολούθους. Σε συνέντευξή της στο Business Insider είπε ότι χρεώνει κατά μέσο όρο 5.000 δολάρια για μια ανάρτηση στο Instagram και 3.000 δολάρια για ένα Instagram Story.

Η Γκράτσιε Πόζο παραδέχεται ότι έχει μπερδευτεί εντελώς από τις επαγγελματικές επιλογές των παιδιών της. Αυτή και ο σύζυγός της, γιατροί και οι δύο στη Φλόριντα, υπέθεταν ότι θα μπορούσαν, τουλάχιστον, να καταλάβουν τι έκαναν τα παιδιά της για να ζήσουν. Αδύνατον.

Ενας από τους γιους της, 25 ετών, άφησε μια δουλειά συμβούλου για να εργαστεί σε μια εταιρεία μέσω της οποίας οι άνθρωποι μπορούν να επενδύουν σε αγαπημένους τους επαγγελματίες αθλητές. «Μπορείς να μου το εξηγήσεις πάλι; Ακούγεται σαν τζόγος», ρωτάει τον γιο της. Οχι, της λέει, είναι σαν το χρηματιστήριο, πράγμα τουλάχιστον ανακουφιστικό, σχολιάζει η Πάρκερ, η οποία εξακολουθεί να χαίρεται κάθε φορά που το όνομά της εμφανίζεται κάτω από ένα άρθρο σε κάποιο έντυπο…

Ενας άλλος γιος της Πόζο εργάζεται σε μια μεγάλη εταιρεία συμβούλων και «στα 22 του ζει σαν πασάς» λέει η μαμά του. «Σπουδάζει και δουλεύει σε PowerPoints. Είναι πολύ απασχολημένος και δουλεύει πολλές ώρες, αλλά δεν μπορώ να σας πω τι κάνει».

Χάσμα γενεών και χάσμα γλωσσικό

Μέρος του χάσματος των γενεών γύρω από την εργασία οφείλεται στη γλώσσα της νέας οικονομίας. Οι παλιές δουλειές εξακολουθούν να υπάρχουν, φυσικά, αλλά υπάρχουν επίσης πολλοί νέοι ρόλοι και τίτλοι εντελώς διαφορετικοί. Υπάρχουν, για παράδειγμα, οι «chief evangelist» («αρχιευαγγελιστής») και «chief inspiration officers» («επικεφαλής των υπαλλήλων έμπνευσης»), που έχουν πολλές εταιρείες πλέον στις ΗΠΑ.

Ο αγαπημένος τίτλος καριέρας της Πάρκερ, όπως μας πληροφορεί στο άρθρο της στη Washington Post, είναι «εκτελεστικός αντιπρόεδρος για την προβολή των στελεχών». (Μήπως πρόκειται απλώς για έναν άλλο ορισμό των δημοσίων σχέσεων;) Ο Ελον Μασκ, πάλι, προτιμά για τον εαυτό του τον τίτλο του «technoking» («βασιλιάς της τεχνολογίας»).

Η ψηφιακή οικονομία ευνοεί επίσης τις περιγραφές θέσεων εργασίας που μόνο ένα ρομπότ θα μπορούσε να καταλάβει. Για παράδειγμα, μια εταιρεία με την ονομασία  CrowdStrike ζητά «υπεύθυνο αλλαγών» για μια θέση εργασίας που άνοιξε πρόσφατα: «Ο διευθυντής αλλαγών θα είναι υπεύθυνος για τον σχεδιασμό του μάνατζμεντ των αλλαγών και τις δραστηριότητες ετοιμότητας. Θα συνεργάζεται στενά με ανώτερους ηγέτες σε όλο το χαρτοφυλάκιο Go to Market (GTM) του Γραφείου Διοίκησης Εργων (PMO) (Πωλήσεις, Υπηρεσίες, Υποστήριξη Πελατών, κ.λπ.) και θα υποστηρίζει άλλα χαρτοφυλάκια, όταν χρειάζεται… Ενας άλλος τομέας ευθύνης θα είναι η δημιουργία μιας πρακτικής μάνατζμεντ αλλαγών στην ομάδα του Παγκόσμιου PMO, με πρότυπα, διαδικασίες, εργαλεία και τεκμηρίωση που μπορούν να αξιοποιηθούν από όλα τα μέλη της ομάδας», αναφέρει η αγγελία. (Τώρα που τα είπες απλά, τα κατάλαβα…)

Η Αν Σ., έμπειρη δικηγόρος στην Ουάσινγκτον DC και μητέρα έξι παιδιών, αναφέρει ότι ένας γιος της, 28 ετών, είναι «government contractor» («ανάδοχος έργων για την κυβέρνηση»), που ασχολείται με τη Διαχείριση Κινδύνων και τη Λογιστική, και κάνει πολλές συναντήσεις στο Zoom. Ενας άλλος γιος της, 34 ετών, επίσης κυβερνητικός εργολάβος, εργάζεται στο Πολεμικό Ναυτικό. «Αυτό είναι το μόνο που ξέρω», λέει. «Τα παιδιά μου θα με σκοτώσουν».

Η Κάθλιν Πάρκερ «νομίζει» ότι ξέρει τι κάνει ο γιος της: είναι κάτι που έχει να κάνει με το λογισμικό ευεξίας και τη νομοθεσία. Αυτό που γνωρίζει είναι ότι ελέγχει πολλά από τα πλαίσια απαιτήσεων εργασίας των Μιλένιαλ: εργάζεται από το σπίτι, πιστεύει ότι η δουλειά του συμβάλλει σε μεγαλύτερη κοινωνική δικαιοσύνη, συμπαθεί τους συνομηλίκους του, νιώθει ότι τον εκτιμούν και είναι αισιόδοξος για το μέλλον. Είναι ευτυχισμένος, λέει η δημοσιογράφος μαμά του, και αυτό είναι πραγματικά το μόνο που θέλουν οι γονείς για τα παιδιά τους.

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα βρεθείτε με φίλους, προτείνει η Πάρκερ, καλό θα ήταν, ίσως, να αποφύγετε την κουβέντα για τις δουλειές και να ρωτήσετε αν τα παιδιά τους είναι ευτυχισμένα. Ολοι καταλαβαίνουν τι θα πει ευτυχισμένος.

(Να σας εξομολογηθώ τώρα με τη σειρά μου ότι αυτό το άρθρο με ανακούφισε. Γιατί μπούμερ είμαι κι εγώ, με καλές σπουδές και σκληρά εργαζόμενη, αλλά εδώ και χρόνια νιώθω αναλφάβητη κάθε φορά που η κουβέντα περιστρέφεται σε νέες ειδικότητες και υποειδικότητες. Προτιμώ να μιλάω με τους φίλους μου για το πώς περνούν τα παιδιά τους, αν είναι καλά στην υγεία τους, για τους έρωτές τους, τα ταξίδια τους, τα αγαπημένα τους εστιατόρια… τέτοια πράγματα. Απλά, διαχρονικά, και οικεία σε όλους).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News