«Δεν μου πάει το στήσιμο γενικά στη ζωή μου. Είναι ψεύτικο», έλεγε πρόσφατα η Μίνα Αδαμάκη, που υπέκυψε τελικά σε μια άνιση μάχη με τον καρκίνο.

Η χαριτωμένη, η άλλοτε ακιζόμενη και άλλοτε σθεναρή (κυρίως πάνω στο θεατρικό σανίδι) Μίνα Αδαμάκη δεν επέλεγε, πράγματι, το «στήσιμο». Ούτε σαν στάση ζωής, ούτε σαν στάση απέναντι στην Τέχνη – κυρίως του θεάτρου.

Τής έλεγαν συχνά ότι «σβήνει» τους δίπλα της στη σκηνή. Κάποιες φορές, ακόμη και στη μεγάλη τηλεοπτική της επιτυχία, τις «Τρεις Χάριτες», έσβηνε ακόμη και το φόντο σε ένα υποβλητικό γκρο πλαν. Πόσω μάλλον τους δίπλα της. Το είχε παραδεχτεί και το είχε δικαιολογήσει στην ίδια συνέντευξή της στον Αντώνη Μποσκοΐτη: «Εχω την αίσθηση πως με παρακολουθεί ο άλλος όλη την ώρα που κινούμαι στη σκηνή κυρίως».

Βέβαια, η Μίνα Αδαμάκη δεν επέλεγε το «στήσιμο», συνειδητά, αλλά κάποιοι «έστησαν» τον… θάνατό της πριν από μερικές ημέρες, στο κυνήγι της κακώς εννοούμενης «πρωτιάς» και «αποκλειστικότητας». Τα σόσιαλ μίντια αναπαρήγαγαν την «είδηση» και το κακό έγινε, όσο εκείνη νοσηλευόταν στην Εντατική.

Αν θα κρατούσαμε κάτι, πέρα από τα τηλεοπτικά της επιτεύγματα, θα ήταν μια από τις πιο πρόσφατες και εξαιρετικά ώριμες θεατρικές της εμφανίσεις. Στο «Από Μηχανής Θέατρο» και στο «Πάρτι γενεθλίων» του Χάρολντ Πίντερ, το 2016. Μαζί με τον Ακη Βλουτή, σε σκηνοθεσία Δημοσθένη Παπαδόπουλου. Υποβλητική.

Και μια επιλογή της, κόντρα στα πολλά «όχι» που είχε εκστομίσει σε εύκολες λύσεις-πυροτεχνήματα που της πρότειναν, ελπίζοντας στη δημοφιλία και σε αυτό το κάτι «διαφορετικό» που είχε η θεατρική περσόνα της.

Το θέατρο ήταν η αγάπη της. Η «κλίση της», όπως έλεγε. Εκείνο που διάλεξε «με νύχια και με δόντια». Η τηλεόραση, και λιγότερο το σινεμά, ήρθαν από σπόντα και μάλλον την περιόρισαν στην αρχή. Ενα εκρηκτικό και συνάμα ευαίσθητο ταμπεραμέντο, που δεν υπάκουε σε νόμους… κάμερας.

Βέβαια, εκείνη –όπως έλεγε- βρήκε τον τρόπο να σταθεί και να διαπρέψει και εκεί. Στην τηλεόραση, το πιο δημοφιλές μέσον. «Βρήκα τον τρόπο και ούτε που ξέρω ποιος είναι αυτός». Αυθόρμητη. Με έναν τρόπο, αυτοδίδακτη «πλάστις» των ρόλων της. Που –αυτό δεν το αρνούνται πολλοί στον χώρο του θεάτρου– τούς έφερνε πάντα στα μέτρα της. Τους έδινε λίγη… Μίνα Αδαμάκη. Και τους μοιραζόταν…

Για την ιστορία, η Μίνα Αδαμάκη γεννήθηκε στον Βόλο. Ηταν απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν το 1966. Σε νεανική ηλικία σπούδασε στο Λονδίνο κουκλοθέατρο και παντομίμα.

Η πρώτη της εμφάνιση έγινε στο θέατρο, ως μαθήτρια ακόμα, με το Θέατρο Τέχνης, στο έργο «Η δολοφονία του Ζαν – Πωλ Μαρά». Εχει παίξει σε αρκετές τηλεοπτικές σειρές και ταινίες.

Οι «Τρεις Χάριτες» ήταν η ελληνική κωμική σειρά που την ανέδειξε τη δεκαετία του 1990. Ηταν μία από τις πρώτες σειρές που προβλήθηκαν στη νεοσύστατη τότε ιδιωτική τηλεόραση που σημείωσε τεράστια επιτυχία, επιτυγχάνοντας εξαιρετικά υψηλά νούμερα τηλεθέασης και θεωρείται πλέον ως ένα από τα πιο πετυχημένα προγράμματα που έχει προβάλει ποτέ η ελληνική τηλεόραση. Η σειρά περιέγραφε την καθημερινότητα τριών αδερφών, οι οποίες αποφάσισαν να μείνουν στο ίδιο σπίτι, αλλά και όλα τα αστεία περιστατικά αυτής της συμβίωσης.

Στη σειρά πρωταγωνιστούσε εκείνη, ως Ειρήνη Χαρίτου, η Αννα Παναγιωτοπούλου, ως Ολγα Χαρίτου-Παπαχαρίτου και η Νένα Μεντή ως Μαρία Χαρίτου. Το σενάριο της σειράς υπέγραφαν οι Μιχάλης Ρέππας και Θανάσης Παπαθανασίου.

Είχε, επίσης, τον ρόλο της Χλόης στην ταινία «Safe Sex» του ίδιου συγγραφικού διδύμου –η ταινία είχε τη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία του ελληνικού κινηματογράφου, μέχρι το 2003, οπότε πήρε την πρώτη θέση η «Πολίτικη κουζίνα».

Επιτυχία γνώρισε και με το ρόλο της Μπήλιως στο «Κλάμα βγήκε απ’ τον παράδεισο».

Συλλυπητήριο μήνυμα της Λίνας Μενδώνη

Πληροφορούμενη την απώλεια της Μίνας Αδαμάκη, η υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνα Μενδώνη έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Η έννοια και η αίσθηση της ελευθερίας χαρακτήριζε τις επιλογές της Μίνας Αδαμάκη σε όλη της την πορεία. Από τις σπουδές της στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν, άλλαξε κατεύθυνση και έγινε βασικό στέλεχος της Ελεύθερης Σκηνής, της ομάδας που έφερε νέα πνοή στη θεατρική κωμωδία και στην επιθεώρηση. Εκανε εκπομπές στα πρώτα χρόνια της ελεύθερης ραδιοφωνίας, πρωταγωνίστησε σε μεγάλες επιτυχίες στην πρώτη περίοδο της ελεύθερης, ιδιωτικής τηλεόρασης. Ακόμη κι αν δεν την είχε δει ποτέ κανείς στο θέατρο, τη θυμάται –τρεις δεκαετίες μετά– ως Ειρήνη στις «Τρεις Χάριτες». Δεν επαναπαύθηκε όμως σε αυτή την επιτυχία, δεν επέλεξε την ευκολία της τυποποίησης. Επαιξε διαφορετικούς ρόλους στο θέατρο, συνεργάστηκε με νέους σκηνοθέτες. Η ευγένεια, το χιούμορ, η αμεσότητα χαρακτήριζαν τις ερμηνείες της και την προσωπικότητά της. Αυτά τα στοιχεία της είναι που την έκαναν ιδιαίτερα αγαπητή, για αυτά θα μας λείψει. Εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στους οικείους της και στους φίλους της».

Ο υφυπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Νικόλας Γιατρομανωλάκης έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Με θλίψη αποχαιρετούμε τη χαρισματική Μίνα Αδαμάκη, ταλαντούχα ηθοποιό, θιασάρχη, ιδρυτικό μέλος της θρυλικής Ελεύθερης Σκηνής, της οποίας το αποτύπωμα στο ελληνικό θέατρο είναι ακόμα πολύ έντονο. Ως Ειρήνη στις Τρεις Χάριτες, Λένα στην Αστροφεγγιά, Ελίζα στην Εθνική Ελλάδος αλλά και ως αναπόσπαστο μέρος πολλών θεατρικών και τηλεοπτικών ανσάμπλ αγαπήθηκε από το κοινό που θα την θυμάται με αγάπη και θα συνεχίσει να την βλέπει στις αγαπημένες του σειρές. Θερμά συλλυπητήρια στους πολυάριθμους φίλους της».

Ενα κοριτσάκι που το λένε Μίνα

Ο Μιχάλης Ρέππας, ένας από τους δύο δημιουργούς της δημοφιλούς σειράς «Οι Τρεις Χάριτες», ανέσυρε από το αρχείο του ένα κείμενό του από το 2009, αντί άλλου αποχαιρετισμού για τη Μίνα Αδαμάκη

Τον Αύγουστο του 2009 είχα δημοσιεύσει στη Real News τέσσερα κείμενά μου για τις «Τρεις Χάριτες» και τη θεία μου τη Μπεμπέκα. Σήμερα (13 χρόνια μετά) στέλνω για αναδημοσίευση το κείμενο για τη Μίνα, σε αυτήν την τόσο δύσκολη στιγμή για την οικογένεια Χαρίτου. Μέχρι χθες ήμασταν εν ζωή και οι πέντε. Σήμερα μείναμε τέσσερις.

Σας παραθέτω το κείμενο:

“Άννα, Νένα, Μίνα είναι για μας μια τριάδα ομοούσια και αδιαχώριστη. Μια αγία τριάδα της αφέλειας και του παιχνιδιού. Ακόμα και τα ονόματα τους Άννα – Νένα – Μίνα μοιάζουν με ένα παιχνίδι συνήχησης των δυο ρινικών συμφώνων. Του «μι» και του «νι». Ένα παιχνίδι ήχων, εκφράσεων και συμπεριφορών που αν διαλέγαμε μόνο μια λέξη απ όλες τις χάριτες για να το συνοψίσουμε θα ήταν το όνομα «Όλγαααα» όπως το εκφέρει η Ειρήνη όταν πανικοβάλλεται. Αυτή η φωνή που στις ψηλές της νότες γίνεται ελαφρώς λαρυγγική και ανατινάζει με το κωμικό της ηχόχρωμα τις φράσεις με ένα πανικό γεμάτο παιδικότητα. Η Ειρήνη της Μίνας είναι ένα κοριτσάκι που μιμείται την κυρία. Τα ταγιέρ, τα ατσαλάκωτα φουστάνια, τα προσεγμένα χτενίσματα είναι τόσο φυσικά πάνω της και την ίδια στιγμή τόσο αταίριαστα. Η Μίνα είναι ένα θηλυκός Πήτερ Παν. Είναι ένας μπόμπιρας που ασφυκτιά στο ρόλο της ντάμας. Ένας σούπερ Γκούφη φυλακισμένος στο σώμα μιας δεσποσύνης. Ένα κορίτσι που αρνείται να μεγαλώσει. Αυτή η εσωτερική αντίφαση της Μίνας είναι η περιουσία της. Όλο της το «είναι» είναι χτισμένο πάνω σ αυτή τη ρωγμή. Σε ένα έδαφος ηφαιστειογενές. Αλλά τα ηφαιστειογενή εδάφη είναι και τα πιο εύφορα. Και η Μίνα την οδύνη του χρόνου την κάνει ευφορία. Η Ειρήνη της είναι μια γεροντοκόρη νεράιδα. Μια γλυκιά υστέρω. Μια απουσιολόγος ντίβα. Η Μίνα είναι φύσει κωμική.

Γιατί η κωμωδία υπάρχει λόγω της αντίφασης. Όλοι είμαστε η ταυτότητα μας και κάτι άλλο. Οι κωμικοί αυτό το κάτι άλλο δεν το έχουν για ντροπή. Το έχουν για καμάρι τους. Προασπίζονται στην ζωή με νύχια και με δόντια αυτό που λέμε ταυτότητα και στη σκηνή αμολάνε το άλλο. Στη ζωή φορούν τη μάσκα. Στη σκηνή την βγάζουν. Και η Μίνα στην ζωή έχει προασπιστεί όσο λίγες τη ταυτότητα της κυρίας. Αλλά ευτυχώς έχει και τον άλλο εαυτό για μπακ απ.  Μπροστά στην κάμερα και πάνω στη σκηνή ξαναγίνεται αυτό που στ αλήθεια είναι. Το κοριτσάκι που έτρεχε τα καλοκαίρια στο Πήλειο. Που ονειροπολούσε με Τζέην Ώστιν και προβληματιζόταν με Σιμόν Ντε Μποβουάρ. Με δυο λόγια μια κόρη καλής οικογενείας”.

Αυτό ήταν το κείμενο του 2009. Και τώρα η σιωπή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News