Η φινέτσα στα λόγια και στις πράξεις δεν είναι ακριβώς χαρακτηριστικό της εποχής. Μετά από τρία χρόνια τρόμου και υπακοής σε κανόνες, αναδύεται μια νέας γενιάς αγένεια.

Πριν από δύο εβδομάδες επισκέφθηκα «συστημένη» έναν γιατρό για μια συμβουλή. Γνώριζα από πολλές πλευρές ότι πρόκειται για σοβαρότατο επιστήμονα. Μόνο που, όταν καθίσαμε στο γραφείο του, πρόσεξα ότι χασμουριόταν πίσω από τη μάσκα.

Στην αρχή δεν έδωσα σημασία. Ηταν πεντέμισι το απόγευμα, υπέθεσα ότι ο άνθρωπος ήταν κατάκοπος, ίσως να είχε και χειρουργείο νωρίτερα. Ωσπου έβγαλε για λίγο τη μάσκα για να συζητήσουμε. Τα χασμουρητά συνεχίστηκαν απροκάλυπτα και σπηλαιώδη. Πραγματικά, δεν ήξερα πού να κοιτάξω.

Σκέφτηκα ότι αυτή η παντελής έλλειψη φινέτσας είναι τα απομεινάρια από τον υδροβιότοπο Ζoom – όταν θεωρείς την οθόνη προέκταση του ιδιωτικού σου χώρου και χασμουριέσαι ακατάσχετα στην τηλεδιάσκεψη ή στο μάθημα, νομίζοντας ότι κανείς δεν σε βλέπει (όποιος ισχυρίζεται ότι δεν το έχει πράξει ή δεν το έχει υποστεί, ψεύδεται ασυστόλως).

Τι ακριβώς «παίζει»;

Το σανδάλι του κυρίου Coco-Mat στο Προεδρικό Μέγαρο ήταν πταίσμα. Διότι η «ετικέτα» τού 2022 έχει κάτι από τη γεωπολιτική ambiance. Μετά από τρία χρόνια στρες, φόβου, οργής και τριγμών, όλα «παίζουν».

Προφανώς, όταν διαβάζεις άρθρα με τίτλους όπως «Τα τρία σενάρια για τη χρήση πυρηνικών για τη Ρωσία», οι αβροφροσύνες είναι το τελευταίο που σε απασχολεί. Κατά συνέπεια, μπορείς π.χ. να μασουλάς μακαρίως πατατάκια την ώρα της παράστασης, γιατί μετά από τόσο εγκλεισμό νιώθεις το θέατρο σαν πρόεκταση του σαλονιού σου.

Ή μπορείς να τζαμάρεις με την ηλεκτρική σου κιθάρα (ή το κομπρεσέρ σου) στις 4 το μεσημέρι, γιατί τώρα που θα μπει «δελτίο» στον θερμοσίφωνα, ποιος σκοτίστηκε για τις ώρες κοινής ησυχίας;

Ακόμα και τα προσχήματα έχουν σήμερα χαθεί. Δείτε πώς έσουραν προ ημερών έξω από τη Μεγάλη Αίθουσα του Λαού του Πεκίνου τον ηλικιωμένο πρώην πρόεδρο της Κινεζικής Λαϊκής Δημοκρατίας, Χου Τζιντάο.

Οσον αφορά την πανδημία, είναι λογικό –επτά κύματα, πέντε δόσεις εμβολίου και 300 υποπαραλλαγές της Ομικρον μετά– να μη γνωρίζεις πλέον τι συνιστά «ευπρεπή συμπεριφορά» και τι όχι.

Δεν έχεις ιδέα, π.χ., αν πρέπει να κάνεις ένα rapid test πριν συναντήσεις χωρίς μάσκα κάποιον που ξέρεις ότι έχει σοβαρά προβλήματα υγείας. Ή αν είναι ΟΚ να ρωτάς κάποιον πιεστικά γιατί επιμένει να φορά (ή να μη φορά) μάσκα σε εξωτερικό χώρο. Μια εμφανώς συναχωμένη γνωστή μου, που έτυχε να καθήσει δίπλα μου προ ημερών, σε μια καλλιτεχνική εκδήλωση σε κατάμεστη αίθουσα, γύρισε απλά και μου είπε: «Πω πω, δεν πήρα μάσκα. Ευτυχώς, φοράς εσύ».

Απόνερα

Πολλά είναι απόνερα της νέας «χαλαρότητας» που εγκαθιδρύθηκε με τα lockdown, π.χ. έφηβοι που κάθονται στο οικογενειακό τραπέζι με τις πιζάμες. Ή φίλοι που σου κάνουν βιντεοκλήση οποιαδήποτε ώρα της ημέρας.

Ή συνάδελφοι που εξακολουθούν να «φέρνουν τον εαυτό τους στη δουλειά» (κατά την προτροπή των μεγάλων εταιρειών «bring yourself to work» την εποχή της καραντίνας), χωρίς πλέον κανείς να τους το ζητάει: γατιά, σύζυγοι, υστερικά νήπια, σκανδαλωδώς ατημέλητες εμφανίσεις κτλ. επιμένουν να τρυπώνουν «χαριτωμένα» στις οθόνες.

Οσοι, δε, είναι από εκείνους που έχουν την τύχη (ή την ατυχία) να έχουν επιστρέψει στο γραφείο, αναγκάζονται να υποστούν την «ελευθεριότητα» των συναδέλφων που έχουν μείνει στο σπίτι.

«Νομίζουν ότι επειδή εσύ είσαι στον χώρο του γραφείου, δικαιούνται να σε ενοχλούν για τη δουλειά όποτε τούς καπνίσει», μου έλεγε εν εξάλλω μια εργαζόμενη σε δικηγορική εταιρεία. Ετσι, το σούπερ σημαντικό μέιλ μπορεί να καταφθάσει αργούτσικα το βράδυ (να έχει τελειώσει το «Μaestro») ή μεσούντος του κυριακάτικου brunch με τους κουμπάρους.

Ο δημόσιος χώρος έχει, φυσικά, στην Ελλάδα τουλάχιστον, την πρωτοκαθεδρία. Λίαν κραυγαλέο σύμπτωμα της νέας ασυδοσίας τα τραπεζοκαθίσματα που έχουν εξαπλωθεί σαν δάγγειος πυρετός στο κέντρο της Αθήνας (η παράτασή τους μέχρι τις 15 Ιανουαρίου 2023 ηχεί αστεία, αφού σχεδόν όλοι γνωρίζουμε ότι είναι εδώ για να μείνουν).

Είναι πλέον απόλυτα σύνηθες, π.χ., το να επιδίδεσαι σε ζιγκ-ζαγκ αιλουροεϊδούς ανάμεσα σε τραπέζια, φορτωμένος σακούλες σουπερμάρκετ. Οι θαμώνες, αν έχουν λίγη τσίπα, θα κουνήσουν λίγο πιο πέρα την καρέκλα τους, αν όχι δεν θα την κουνήσουν ρούπι. Το θέμα είναι ότι εσύ εξακολουθείς να νιώθεις ότι έχεις μπουκάρει με τα ψώνια σου σε τραπεζαρία ξένου σπιτιού, απλός κομπάρσος σε προχώ site-specific περφόρμανς.

Το υπερβολικό μοίρασμα

Μετά από ένα παρατεταμένο διάστημα υπακοής σε αυστηρά πρωτοκόλλα, τα όρια στις κοινωνικές σχέσεις έχουν ξεχειλώσει. Βασικό σύμπτωμα η επιδημία «oversharing» («υπερβολικού μοιράσματος») στα σόσιαλ μίντια. Σε ένα κρεσέντο αυτοαναφορικότητας και ναρκισσισμού, θεωρείς πλέον σχεδόν επιβλημένο να «μοιραστείς» με τους άλλους όλα σου τα προβλήματα, τα διλήμματα, τα τραύματα.

Θυμάστε παλιά εκείνους που σου έπιαναν κουβέντα στο λεωφορείο και μέσα σε πέντε λεπτά σου είχαν μιλήσει για τον αλκοολικό πατέρα τους, τον βάναυσο διευθυντή τους και το ότι έχουν αρχίσει να ερωτεύονται τον ψυχίατρο στον οποίο άρχισαν να πηγαίνουν για τους συνεχιζόμενους ιλίγγους; Ε, κάπως έτσι.

Σύμφωνα με το Atlantic, στα ξένα sites ειδικοί δίνουν πλέον αφειδώς συμβουλές για το πώς μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει αυτό το παλιρροϊκό κύμα TMI (Too Much Information), σε ελεύθερη απόδοση «υπερβολική πληροφόρηση πάνω σε αλλότρια προσωπικά θέματα (συνήθως δυσάρεστα) που ούτε ποτέ ζήτησες ούτε επιθυμείς στο ελάχιστο να μάθεις»

Οχι ότι δεν κομίζουν και κάποια θετικά αυτοί οι νέας εσοδείας κακοί τρόποι. Το στοχευμένο δημόσιο μπινελίκι, λόγου χάριν, απενοχοποιείται αισίως διότι σε καθιστά πιο ανθεκτικό στον πόνο και σε ανακουφίζει από το στρες, σύμφωνα με έρευνα που μόλις δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση Lingua.

Τις τελευταίες εβδομάδες της Λιζ Τρας στη Βρετανία, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, αναλυτές, πραγματικά ξέφυγαν. Το «bollocks» και το «fucking» πήγε σύννεφο.

Οπως και να έχει, η ένδεια και οι απανωτές κρίσεις ασφαλώς δεν θα βοηθήσουν να γίνουμε κόσμιοι. Ολα δείχνουν ότι θα συνεχίσουμε για καιρό να περιηγούμαστε το σκοτεινό, αφιλόξενο δάσος των χαμένων τρόπων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News