Τα καλά του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού εκμεταλλεύθηκαν οι Ρώσοι, και σε ανύποπτο χρόνο, το 2008, προτού καν προσαρτήσουν την Κριμαία, επένδυσαν σε ιταλικά δυιλιστήρια. Σήμερα, σε περίοδο που το Δυτικό εμπάργκο στις εξαγωγές ρωσικών ορυκτών καυσίμων και ισχύει και επιφέρει δεινά στην οικονομία της Ρωσικής Ομοσπονδίας, εκείνη η εξαγορά του διυλιστηρίου των Συρακουσών αποδεικνύεται εξαιρετική λύση. Δεν είναι ανέκδοτο, αλλά πραγματικότητα: χάρις σε αυτό το εργοστάσιο οι Ρώσοι μπορούν και αποστέλλουν συναλλαγματοφόρο πετρέλαιο ακόμη και στις ΗΠΑ! Με το θέμα ασχολήθηκε η Wall Street Journal – ο έξυπνος τίτλος του δημοσιεύματός της είναι «Ενα ‘‘παράθυρο’’ για να φουλάρουν με ρωσικό πετρέλαιο τα αμερικανικά οχήματα».

Η συγκεκριμένη επιχείρηση είναι έργο της Lukoil, της δεύτερης τη τάξει ρωσικής ενεργειακής εταιρείας (τα πρωτεία στον χώρο κατέχει, βέβαια, η Gazprom). Η Lukoil έσπευσε και αγόρασε από την οικογένεια Γκαρόνε τον όμιλο των διυλιστηρίων ISAB, με έδρα τις σικελικές Συρακούσες, που απασχολεί προσωπικό περί τα χίλια άτομα, στο οποίο προστίθενται κατά περιόδους άλλοι 1.500 εργάτες όπως μας πληροφορεί η Corriere della Sera. Το συγκεκριμένο διυλιστήριο είναι το μεγαλύτερο ιταλικό από άποψη δυναμικότητας και αντιπροσωπεύει σχεδόν το 22% της συνολικής ικανότητας διύλισης της Ιταλίας. Σε επίπεδο Lukoil, το εργοστάσιο των Συρακουσών παράγει το 13% του διυλισμένου πετρελαίου της. Οι ρωσικές εξαγωγές πετρελαίου από τις Συρακούσες προς τις ΗΠΑ γίνονται εδώ και μήνες, ενώ στους αποδέκτες της περιλαμβάνεται και η ExxonMobil.

Επειδή βρισκόμαστε στην όμορφη Σικελία, ακριβώς δίπλα στην ιστορική Ορτίτζα (η Ορτυγία των αρχαίων), δηλαδή στην επικράτεια της Μαφίας, θα μπορούσαμε και να μιλήσουμε για «κύκλωμα», ωστόσο όλα είναι πεντακάθαρα και η δουλειά γίνεται νομιμότατα. Το νόμιμο κύκλωμα, λοιπόν, λειτουργεί ως εξής. Η Lukoil στέλνει την πρώτη ύλη στην ISAB, στις Συρακούσες. Εκεί τα προϊόντα του ρωσικού υπεδάφους διυλίζονται και κατόπιν ακολουθούν οι εξαγωγές «στο Νιού Τζέρσι και σε άλλες Πολιτείες των ΗΠΑ». Ολες αυτές οι εξαγωγές παρουσιάζονται σαν «Μade in Italy», και ως εκ τούτου δεν υπόκεινται σε αντιρωσικές κυρώσεις. Απολύτως νόμιμη είναι, συνεπώς, η λειτουργία του κυκλώματος. Οι αμερικανικές εταιρείες εξυπακούεται ότι γνωρίζουν πολύ καλά την προέλευση του «ιταλικού» προϊόντος που εισάγουν – όπως θα έλεγαν και οι κανονικοί σικελοί μαφιόζοι, «πρόκειται για κοινό μυστικό κρυμμένο σε δημόσια θέα».

Αυτήν την εποχή κανένας άλλος παραγωγός πετρελαίου δεν παραδίδει πρώτη ύλη στο εργοστάσιο της ISAB. Και στο τέλος του χρόνου, όταν η Ευρωπαϊκή Ενωση θα υιοθετήσει το εμπάργκο πετρελαίου, το εργοστάσιο των Συρακουσών θα σταματήσει να λειτουργεί. Ηδη η νέα ιταλική κυβέρνηση έχει μιλήσει περί «προαναγγελθείσης κρίσης». Ενδεχομένως να υπάρξει πώληση του διυλιστηρίου, μάλιστα πιθανολογείται ότι μεταξύ των ενδιαφερομένων για την εξαγορά φιγουράρει και μία αμερικανική εταιρεία, η Crossbridge Energy Partner. Το ζήτημα είναι αν μπορεί να πουληθεί το ιταλικό διυλιστήριο της Lukoil στο υφιστάμενο πλαίσιο των αμερικανικών κυρώσεων, αφού θεωρητικώς οι συναλλαγές με τους Ρώσους απαγορεύονται…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News