Η ανακάλυψη του υποψηφίου για την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ που είχε έρθει σε επαφή με την 12χρονη, ήταν ένα καλό μάθημα για τα παλικάρια της Κουμουνδούρου, που όταν έβλεπαν τα «ΝΔ-παιδεραστές» ή τα «ΝΔ-βιαστές» κρυφοχαμογελούσαν.

Πολιτικά, βέβαια, διαφωνούσαν μ’ έναν εκχυδαϊσμό σαν κι αυτόν, αλλά από το πολύ βάθος της ύπαρξης τους, έβγαινε μια χαιρεκακία που την έκρυβαν επιμελώς. Πλην υπήρχε, καθότι σε κείνο το πολύ βάθος, η θεωρία του ηθικού πλεονεκτήματος της άσπιλης αριστεράς έναντι της ανήθικης δεξιάς ζει και βασιλεύει.

Ε, τώρα λοιπόν που βρήκαν κι έναν παιδεραστή ανάμεσα τους, υποχρεώνονται να το σκεφτούν καλύτερα. Ασφαλώς έπραξαν άριστα που τον διέγραψαν αμέσως, επικροτώ την απόφαση τους, δεν είμαι απ’ αυτούς που θα πουν «τι άλλο να έκαναν;» ή «πρόκειται για υποχρεωτική και προσχηματική διαγραφή», όπως λένε οι Συριζαίοι κάθε φορά που ο Μητσοτάκης προχωρά σε αντίστοιχα μέτρα, για ηθικούς ή πολιτικούς λόγους. Οχι, πολύ καλά έκαναν και τον πετσόκοψαν, μπράβο τους.

Αλλά μήπως τώρα ήρθε ο καιρός να ξανασκεφτούν την περίφημη θεωρία του βάλτου που πρέπει να αποξηραθεί, όπως είχε γράψει ο πρόεδρος Αλέξης; Διότι αυτή η τραμπικής έμπνευσης θεωρία που διακίνησε, υπονοεί ευθέως ότι ο βάλτος που εκτρέφει αυτά τα ερπετά είναι δεξιός και καπιταλιστικός, όχι απότοκο ανθρώπινων χαρακτήρων και προαιώνιων κοινωνικών συνθηκών που μένουν εν τέλει ανεπηρέαστοι από τα πολιτικά συστήματα και από τα είδη των εξουσιών που επικρατούν κατά καιρούς.

Ολοι μας κάποια στιγμή στα νιάτα μας πιστέψαμε ότι αν εξαλειφθούν οι οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, θα εκλείψουν οι λόγοι που οδηγούν τα άτομα και τις ομάδες στην παραβατικότητα. Ευσεβείς πόθοι. Ασφαλώς, μια κοινωνία με λιγότερες ανισότητες και λιγότερη φτώχεια συντελεί στη μείωση αυτών των φαινομένων, πλην η παρανομία, η διαστροφή, η βουλιμία κάθε είδους και η ηθική αναισχυντία, είναι σύμφυτες με το ανθρώπινο είδος και με τις κοινωνίες του. Λυπάμαι που είμαι τόσο απαισιόδοξος, μπορεί να αυξομειώνονται ανάλογα με τις συνθήκες αλλά δεν θα εξαλειφθούν ποτέ.

Δεν είναι χωρισμένη η κοινωνία σε δυο στρατόπεδα, το ένα ανήθικο, που ευνοεί την ύπαρξη του βάλτου, και το άλλο ηθικό, που έχει προορισμό να τον αποξηράνει. Μακάρι να ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα. Ο βάλτος υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, ενώ τα διάφορα ερπετά του δεν κατευθύνονται μόνο στη δεξιά αυλή που συνορεύει με τα βαλτόνερα. Χώνονται παντού αθόρυβα και τα βρίσκουμε μια μέρα ξαφνικά να κάθονται στο σαλόνι μας, ανεξάρτητα αν η ταπετσαρία του έχει γαλάζιο ή ροζ χρώμα.

Κοντολογίς, ο βάλτος δεν είναι του άλλου, είναι όλων μας. Κατά τούτο, όλοι μαζί τον καταπολεμούμε και προφυλασσόμαστε απ’ αυτόν. Με μικρές καθημερινές αλλαγές και παρεμβάσεις, προνοιακές και κατασταλτικές, δίχως ιδεολογικές δήθεν δικαιολογήσεις του, διότι αυτά τον φουντώνουν. Μια διαρκή μάχη εναντίον του πρέπει να δίνουμε, όχι να τον αφήνουμε ανέγγιχτο για να έρθει η μεγάλη ανατροπή που θα τον αποξηράνει δια μιας. Και κυρίως, δεν πάμε να εκμεταλλευτούμε την ύπαρξη του προς όφελος μας, χρεώνοντας την ύπαρξή του στον απέναντι. Διότι τότε αρνούμαστε να δούμε τον κροκόδειλο που βρίσκεται κάτω από τον καναπέ μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News