Αρχικά, οι Θεσσαλονικείς θα έχουν κάθε δίκιο να γκρινιάξουν. Η συναυλία του ΛΕΞ στο Καυτατζόγλειο το βράδυ της Παρασκευής μάζεψε 30.000 κόσμο αλλά από τα μεγάλα Μέσα δεν αντιμετωπίστηκε όπως η αντίστοιχη συναυλία στην Νέα Σμύρνη τον Ιούλιο. Ισως πάλι τα κατορθώματα του βετεράνου πια ράπερ έπαψαν να αποτελούν είδηση. Εχουμε πλέον ένα κοινωνικό φαινόμενο που όλοι έμαθαν ή αναγκάστηκαν να αποδεχτούν.

Ετσι, οι όποιες αναφορές στο μεγάλο live είχαν κάτι από αστυνομικό ρεπορτάζ (συγκρούσεις νεαρών με αστυνομικούς μετά τη συναυλία) ή τις γνωστές κοινοτυπίες για τον «πολιτικοποιημένο ράπερ που εκφράζει τους οργισμένους νέους».

Και κάπου εκεί το πράγμα ξεφεύγει, όπως είχε γίνει και μετά την συναυλία στη Νέα Σμύρνη. Το απλουστευτικό δίπολο «καπιταλιστική τραπ εναντίον πολιτικοποιημένου ραπ» φαίνεται πως δίνει σε κάποιους την εντύπωση ότι οι στίχοι του ΛΕΞ αποτελούν ένα χρήσιμο όπλο στην όποια αντιπολιτευτική τους φαρέτρα. Από κοντά και τα πολιτικά στελέχη και οι επικοινωνιολόγοι που «ξέρουν τους νέους» και βλέπουν στο ετερόκλητο πλήθος των δεκάδων χιλιάδων ατόμων που ακολουθούν καλλιτέχνες σαν τον ΛΕΞ, ένα ακατέργαστο αλλά συμπαγές πολιτικό κεφάλαιο που «αν ωριμάσει θα φέρει πολιτική και κοινωνική αλλαγή».

Το «θα σας ανατρέψουν τα παιδιά σας, το μαρτυρούν οι στίχοι του ΛΕΞ» που ξεστόμισε προ ολίγων μηνών από το βήμα της Βουλής ο Κλέων Γρηγοριάδης (ΜέΡΑ 25) και οι αναφορές αρκετών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στους στίχους του καλλιτέχνη μαρτυρούν την πολιτική πεποίθηση ή και την αφέλεια ορισμένων. Το «φαινόμενο ΛΕΞ» όμως δεν δημιουργήθηκε από κάποιον αντιπολιτευτικό ίστρο ούτε φυσικά τον εκφράζει με πολιτικούς όρους. Όπως όλα τα αντίστοιχα οργισμένα καλλιτεχνικά ρεύματα, συνδυάζει την καθιέρωση ενός συγκεκριμένου μουσικού μοτίβου με ένα κοινωνικό στάτους που υιοθετούν κυρίως οι νέοι της εκάστοτε εποχής.

Αν θέλει κάποιος να το δει πολιτικά, το ρεύμα των νέων στις συναυλίες του ΛΕΞ ακολουθεί μία αυθόρμητη και ενίοτε απλοϊκή, αντιεξουσιαστική και αντιθεσμική κατεύθυνση. Αρκετές φορές μάλιστα αναπαράγει μία συνθηματολογία γηπεδική και αντιδραστική με αναρχικό περιτύλιγμα.

Φυσικά, το φαινόμενο δεν είναι καινούριο: oι πιτσιρικάδες με τα σκισμένα τζιν που έπαιζαν ξύλο με τους αστυνομικούς μετά τις μεγάλες ροκ συναυλίες του ’70 και του ’80, έγιναν οι νέοι με τις βερμούδες και τα φούτερ που τραγουδούν συνθήματα κάτω από μουσικές σκηνές.

Μην γελιόμαστε: στο κοινό κάθε συναυλίας θα βρεις τον αυριανό αγωνιστή για τα κοινωνικά δικαιώματα αλλά και το αυριανό στέλεχος πολυεθνικής. Αυτός ο πλουραλισμός δυνατοτήτων που εκφράζεται μέσα από κοινούς κώδικες διευκολύνεται από τετράστιχα σαν αυτά του ΛΕΞ που είναι όσο πρέπει πολιτικά και όσο πρέπει αόριστα και λογοτεχνικά. Αλλωστε, στην τέχνη, ποτέ κάτι τόσο μαζικό δεν ήταν ταυτόχρονα και ιδεολογικά σαφές και συγκεκριμένο.

Όπως έγραψε και ο καθηγητής Νικόλας Σεβαστάκης, «όποιος επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί πολιτικά ή να εξαργυρώσει κομματικά αυτή τη διάσταση της ζωής θα χτυπήσει το κεφάλι του στον τοίχο». Ο ΛΕΞ γράφει στίχους που εκφράζουν πλατιά κομμάτια της κοινωνίας και ειδικά των νέων. Όμως οι στίχοι του δεν είναι -ούτε θα έπρεπε να είναι- πολιτικά μανιφέστο. Αν κάποιος ψάχνει κρέας για να το ρίξει στην μηχανή των όποιων κομματικών διαξιφισμών, ας ψάξει αλλού.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News